Miasto

Miasto karmi się bezbronnością

syntezą glist i cierpienia

echem goni stukot deszczu

wzdłuż ulicy bez imienia

goni oddech tego miasta

kakofonię półśrodków życia

ludzie jak bezradne glisty

wiją się nie mogąc krzyczeć

i spadają w gardziel miasta

winni bezradności

Miasto dławi się świadomością

walczy z buntem istnienia

wyhodowane pod kloszem

srebrne pióra świadomości

przerażone rzeczywistością

lotne myśli o ucieczce

samobójczo pikują na chodnik

Miasto nawet jeśli umrze

wyhoduje nowe serce

Następne części: Miasto Neonów - Rozdział 3

Komentarze (4)

Anonim 14.07.2015

Te glisty mnie rozwaliły, kiedy przeczytałam w necie co to XD Sorka, wiem że nie taki był tego cel ^^
Nie znam się na wierszach, ale ten bardzo mi się podobał ;) Jedynie w końcówce mi czegoś zabrakło :) Mimo to zostawiam pięć :)

NataliaO 14.07.2015

Intrygujący wiersz; 5:)

Anonim 15.07.2015

Bardzo ciekawe spojrzenie na miasto :0 Według wiersza jesteśmy dla niego pokarmem. (chociaż wydaję mi się, że jest odwrotnie?). Nie wiem czy zrozumiałem zakończenie... Tak jakoś skojarzyło mi się, że miasto jest potworem (jak hydra) i przy każdej uciętej głowie odrastają dwie nowe. Tym razem dam 4.5

Arysto 16.07.2015

Hej ;) dziękuję za komentarze i (anonimowe) oceny! :D cieszę się, że się podobało!
Wybaczcie ciszę, ale na wakacjach jestem

Miasto

Komentarze (4)

Napisz komentarz