Mieć Wszystko

Mam Wszystko.....To był ostatni gwóźdź do trumny. To było coś, co zmieniło Igora na długie lata. Lata blokady. Lata uczuciowego wyjałowienia. Powinien, chociaż kochać samego siebie. Nie kochał. Cały świat, który dostrzegał zdawał się wyjałowiony, sprany, monochromatyczny. Uczucia zostały zabite. Nie winił o to nikogo. Po prostu nie miał już siły winić o to innych ludzi. Musiał się czegoś nauczyć. Nauczyć się w stu procentach być sobą. Nie było to łatwe. Całą sprawę komplikowały zaburzenia psychiczne. Bliżej: zaburzenia osobowości. Gdyby miał oszacować z perspektywy całego życia jak długo był sobą, musiałby podać w ułamkach, jedną dziesiątą przeżytego czasu. Reszta to wynajem lokum, czyli zamieszkiwanie jego głowy przez różne osoby. Nie wiedział, kim jest i co tak naprawdę lubi, a czego nie. Wszystko było chore i pokręcone. Brak punktu zaczepienia. To zła, psychodeliczna bajka dla dorosłych. Jedyne wyjście to odejść by w końcu powrócić zdrowym i silniejszym. Tu kłaniała się psychiatria i jej specyfiki. Czasami należy wybrać mniejsze zło, jeśli nie ma innej drogi. Musiał się z tym zmierzyć. I zmierzył się. Po dwudziestu latach solidnego leczenia i trzymania się z dala od alkoholu i zielonego ćpania nadeszły lepsze dni. Jednak dwadzieścia lat to szmat czasu. Mając ponad czterdzieści wiosen, zorientował się, że najlepszy czas już za nim. Jego kariera plastyczna to porażka. Zero prawdziwych związków. Brak własnej rodziny i domu. Pomimo to nie stracił wszystkiego. Był prawie zdrowy na umyśle. Kochał siebie i świat jak nigdy dotąd. Kolory i kształty coraz bardziej układały się w logiczną, pozytywną całość.