Miejsca II

Są takie miejsca,

które zostawia się za sobą,

ale one nigdy nie zostawiają ciebie.

Nie wracasz tam –

bo nie ma do czego wracać.

Ale w głowie wciąż istnieją,

jak zapach tej, której nigdy nie było.

Czasem śnią się po cichu.

W snach zawsze są lepsze –

cieplejsze, prostsze, bliższe temu,

czego nie umiesz już nazwać.

I tęsknisz.

Nie wiesz nawet za czym.

Może za sobą – tym, kim byłeś tam,

zanim życie nauczyło cię ostrożności.

A przecież odszedłeś z jakiegoś powodu.

Musiało być coś, co pękło –

tylko że teraz już nie pamiętasz, co.

Pamiętasz za to światło w oknach,

głos wołający po imieniu,

cienie, które nie chciały cię zatrzymać.

I nosisz je w sobie –

jak drzazgę, której nie możesz wyjąć,

bo gdybyś ją wyjął,

może przestałbyś czuć cokolwiek.

Nie wracasz tam.

Bo dobrze wiesz – jeśli wrócisz,

nie znajdziesz nic.

Może nigdy tam nic nie było.

Ale tęsknisz.

Bo każdy tęskni, jeśli dobrze zapomni.