Mieścina - odcinek 1

Odcinek 1

"Daj wiarę"

– Nie szarp się, matole!

– Jak mam nie szarpać, jak sama szarpiesz? To cię odszarpuje, namolna babo!

Ferdynand Malinowski jeszcze raz machnął ręką, jakby odpędzał się od zgrai komarów na łowisku, a to tylko poczciwa Danusia Kowalska próbowała mu pomóc w sobie tylko wiadomy sposób. W końcu wiadomo, że jak ktoś wywinie orła na rowerze, to pierwsze co robisz, łapiesz gagatka za kapotę i szarpiesz jak pierwszego lepszego lumpa, coby go nicponia z chodnika ściągnąć, bo ludziom tarasuje przejście. Swoją drogą Fredzio był niezłym ancymonem, lubił za kołnierz wylać, więc Kowalska nie wierzyła w jego szczere jęki, że mu coś z nogą się zrobiło i takie tam bzdety.

– Nie łżyj, pijaczyno. Roweru tylko szkoda, taki składak dobry byłby jeszcze.

Malinowski aż poczerwieniał ze złości, choć i bez tego cerę miał raczej buraczkową.

– Się uczepiłaś tego roweru jak pijany płotu. Zostaw mnie! – Szarpał się zawzięcie z kobietą. – Okulary kup. Widzisz, że koło przednie się wygięło i poleciałem jak długi.

Kowalska ukradkiem spojrzała jeszcze raz na rower.

– Jak dbasz, tak masz.

– Odejdź, boli! – krzyknął Ferdynand.

Wiosenny dzień zapowiadał się dla mężczyzny dobrze, ale nie minęła dziewiąta, a leżał na chodniku w rynku, tym razem jednak trzeźwy.

Ludzie w autach przypatrywali się scenie, ale nikt nie zamierzał się wtrącać. W mieścinie każdy znał każdego. Wszyscy wiedzieli kto to Malinowski, a jeszcze lepiej każdy znał Kowalską, bo rura miała na wszystkie tematy do powiedzenia więcej, niż maluch kopci z wydechu na zimnym.

– Nie będzie blokował chodnika – syknęła, ciągnąc za marynarkę Malinowskiego jeszcze mocniej.

Facet znowu zawył z bólu.

– Lewa, kurwa, lewa! – krzyknął łamliwym głosem. – Wołaj karetkę, nie wstanę.

Puściła Ferdka i spojrzała na niego z wysoka pełnymi pogardy zielonymi oczkami, które zwykle w rozmowie zachowywały się jak rozbiegane szczeniaki.

– Może i nie kantujesz – stwierdziła, łapiąc się za boki. Spojrzała po rynku. Najbliżej była Żabka. – Czekaj, zaraz wracam.

– Się nie zamierzam nigdzie wybierać. Ale swoje dostaniesz, nie myśl sobie.

W sklepie za ladą stała młoda dziewczyna, Anka. Zaczytywała się akurat w najnowszym numerze jakiegoś plotkarskiego szmatławca, więc dźwięk otwierających się drzwi nie specjalnie ją zadowolił.

– Wyjmuj komórkę, ranny na chodniku jest – zaczęła od razu Kowalska.

Anka odłożyła magazyn i spojrzała na kobietę jakby ta zbiegła z jakiegoś zakładu psychiatrycznego.

– Co?

– Po polsku nie łaska rozumieć? Ranny na chodniku jest. Nie podniesie się. Dzwoń po karetkę.

Dziewczyna jeszcze chwilę zastanawiała się co z tym fantem zrobić, ale ostatecznie sięgnęła po komórkę.

– Jak to jakiś wkręt…

– Czy ja ci, dziewczyno wyglądam na kogoś, kto lubi żarty?

– Szczerze?

– Dzwoń, ile mam czekać?

Pogotowie zajechało na pobocze obok Malinowskiego po kwadransie. Wysłużony traffic z resztkami zgniłych progów wyglądał nie lepiej od tych, których woził na pace. Ratownicy zobaczyli poszkodowanego i z uśmiechami podeszli do Kowalskiej.

– Kto mu to zrobił? – zapytał jeden z nich.

– Nikt, sam się pijus wywrócił – powiedziała Danusia.

– Pani wie, że my jesteśmy od poważnych spraw?

– No raczej, ale kto tu miał coś zaradzić?

– Nie wiem, sąsiad, rodzina poszkodowanego. Zarzucić na tył i do szpitala. My mamy ważniejsze sprawy na głowie.

– Jakie niby? Jak ostatnio wracałam do chałupy, to widziałam twojego kolegę na żwirowni za mieściną. I karetka też była. Balowali jedni z drugimi.

Niższy z ratowników posłał Kowalskiej gniewne spojrzenie.

– Przewidziało ci się, kobieto – stwierdził.

– Dobra, tym razem zawiniemy łamagę, ale to ostatni raz. Się pomrowili i teraz do byle czego pogotowie wzywają – syknął wyższy.

– A co z rowerem? – zapytała Danusia.

Ratownicy wzruszyli ramionami bez odpowiedzi. Załadowali Malinowskiego do karetki i odjechali. Kowalska na chwilę przystanęła, bo przez to zamieszanie zapomniała gdzie zostawiła swój rower. Składak Ferdka oparła o budynek obok i odeszła. Stara lipa, no tak, pomyślała. Jedyne drzewo po tej stronie rynku stało kilkanaście kroków od miejsca zdarzenia. Jednak już z oddali Danusia dostrzegła, że czegoś pod nim brakuje – lśniąco zielonej damki z koszykiem wiklinowym.