Miłość od pierwszego wejrzenia. ROZDZIAŁ 2

Gdy wyszły z "hallu", który, nawiasem mówiąc, wyglądał jak hall w każdym hotelu, zaniemówiła. Niebo było piękne. Wyglądało jak połączenie wszystkich najcudowniejszych rzeczy i miejsc znajdujących się na Ziemi. Szły piękną, różową drogą, która stworzona była z chmur. "Chodzi się po niej jak po wacie cukrowej" - pomyślała. Dookoła można było zauważyć drzewa różane, trawa była niemożliwie zielona, a to coś nad głową, bo nie wiem czy w takiej sytuacji można to nazwać niebem miało piękny, brzoskwiniowy kolor. Alicja była zachwycona. Ulice wyglądały identycznie jak w amerykańskich filmach. Większość domów miała biały odcień ale tam gdzie przebywały dzieci, tam też przebywała masa kolorów i radości. Ludzie byli zdrowi i mieli pod dostatkiem jedzenia i pieniędzy. Ala przez chwilę poczuła się lepiej. Niestety tylko przez chwilę. Zaczęła rozglądać się dalej, aczkolwiek mało faktów wypadało teraz do jej głowy.

         Zauważyła, że pojawiają się tutaj nie tylko ludzie w każdym wieku ale również zwierzęta, zniszczone książki i zwiędnięte kwiatki. Ludzie byli szczęśliwi, każdy dla każdego był bardzo serdeczny i dzielił się wszystkim co ma. Największe wrażenie zrobiły na Ali dzieci. Zesmutniała, gdy zobaczyła te maleństwa w niebie, bo to oznaczało...ich śmierć. Ale tutaj były szczęśliwe, wszystkie razem się bawiły i każdy był sobie równy.

Znowu zaczęła myślę o rodzinie i jak im się wytłumaczy.

- Przepraszam, w jaki sposób mogłabym się skontaktować z rodziną? Muszę im wszystko wyjaśnić! - mimo woli w jej oczach ukazały się łzy.

- Oh, kochanie, to chyba nie jest możliwe. - teraz Ala zaczęła płakać na całego.

- Proszę, w jakikolwiek sposób.

- Dobrze, postaram się coś zrobić. Wiesz co? Od razu pójdę zapytać szefa, a ty idź tutaj na lody, nie bój się - pani z recepcji wręczyła jej dwa piórka i poszła szybkim krokiem w stronę ogromnego budynku.

Ala poczuła się samotna jak nigdy dotąd. Od razu pomyślała o malutkim piesku, którego miała jutro odebrać z mamą. Najchętniej by się do niego teraz przytuliła. Westchnęła głęboko i powędrowała w stronę budki z lodami, gdzie stał całkiem pokaźny tłumek dzieci. No może słowo "stał" tutaj nie pasuje, bo tłumek pozostawał w ciągłym ruchu.

Nie miała pojęcia jak posługiwać się dziwną piórkową walutą. Podeszła do grupki dzieci, które natychmiast i bez wahania otoczyły ją kołem. Przyglądały się jej z ciekawością i ogromnymi uśmiechami na twarzy, przekrzykiwały się wzajemnie zadając wystraszonej dziewczynce milion pytań na minutę.

- Skąd jesteś?

- Jak umarłaś?

- Bolało? Mam nadzieję, że nie, bo mnie bardzo.

- Powiedz, jaką gwiazdę muzyki chciałabyś zobaczyć? Zaprowadzimy cię do niej.

         Już chciała zacząć odpowiadać dzieciom, gdy na horyzoncie pojawiła się dziewczyna mniej więcej w jej wieku. Ala ujrzała w niej nadzieję ulgą do niej pomachała licząc na jej pomoc. Dziewczyna podeszła i przedstawiła się.