Mój Adamie - cz. 4

-Cóż ... - podrapał się w brodę Saunders zakłopotany.

-Jak rozumiem, Armstrong nie był prywatnym lekarzem pana Williamsa? - spytał John.

-Williams nie miał swojego lekarza, Armstrong jest ze szpitala. Ale nie myślisz chyba, że ...

-Tylko rozważam - wtrącił Lewis - Trzeba będzie o to spytać - detektyw wyjrzał przez okno - Wynoszą ciało.

-Mhm - zamruczał komendant patrząc w podłogę. Lewis przyglądał mu się kątem oka.

-Śledczy sprawdzali już pokój?

-Tylko ja z dwójką młodych rzuciliśmy okiem. Wtedy znaleźliśmy wiersz.

-Gdzie był dokładnie?

-Wciśnięty między belki pod łóżkiem.

John Lewis pokiwał głową.

-Dość dokładnie rzuciliście tym okiem - zaśmiał się lekko detektyw - Kiedy przybędzie grupa śledczych?

-Dzisiaj o 17.00 - rzekł sucho ignorując poprzednią zaczepkę Saunders.

-Mamy 15.14 - spojrzał na zegarek - Rozejrzę się tam przed nimi. Jak oni coś znajdą, to zabiorą ze sobą, a to nam śledztwa nie ułatwi - powiedział wstając z krzesła.

-Mam iść z tobą?

-Dam sobie radę. Jeśli możesz, to przygotuj mi listę wszystkich podejrzanych. Przesłuchamy ich po kolei w tym gabinecie. To dobre miejsce.

-Nie warto gabinetu także przeszukać? - zasugerował z dumną miną Saunders.

-Zrobimy to, ale z czasem - odparł krótko i wyszedł.

Kierując się po schodach na górę, Lewis natknął się na roztrzęsionego lokaja.

-Dobrze, że jesteś ... Henry - przypomniał sobie w ostatniej chwili imię mężczyzny.

-Czym mogę służyć? - mówił nadal drżącym głosem.

-Powiadom wszystkich domowników oraz służbę, że zostaną przesłuchani. Niech przypomną sobie istotne fakty minionego wieczoru, szczególnie o panu Adamie. Każda informacja będzie mi potrzebna.

-Oczywiście ... oczywiście rozumiem - odparł Henry.

-Dziękuję - powiedział Lewis i skierował się w stronę pokoju. Przed nim spotkał tym razem jednego policjanta, który domyślił się, że detektyw chce zajrzeć do środka. Gdy John to potwierdził, czarnoskóry, wysoki policjant otworzył drzwi i zamknął je cicho za Lewisem.

Przywitał go ten sam zapach, który wtedy. Silna woń kwiatów przyprawiła go o lekki zawrót głowy, a w pomieszaniu z krwią nie należała do najprzyjemniejszych. Detektyw westchnął, założył jednorazowe rękawiczki wyjęte z kieszeni i ruszył przed siebie.

Zaglądał do wszystkich półek, szafek i szuflad. Nie znajdował tam niczego innego poza pamiątkami rodzinnymi, ubraniami i książkami. Zajrzał pod łóżko, próbując naśladować komendanta. Nic więcej tam nie znalazł. Ciemne zasłony dodawały tylko niepokoju i nie pomagały w poszukiwaniach. Gdy John je odsłonił, nie dostrzegł niczego zaskakującego. Za oknami rysował się wielki ogród właściciela, a na parapetach kolejne kwiaty. Może to właśnie w nich znajdzie coś ciekawego? Niestety, i tym razem poszukiwania spełzły na niczym. W szafce nocnej Adama Williamsa, znalazł tylko leki nasenne, kilka długopisów i czystych kartek. Zrezygnowany wyszedł z pokoju.

Gdy podziękował policjantowi, udał się ponownie do gabinetu. Minął się z policjantem, który udał się na pocztę, z dwójką kucharek i ogrodnikiem. Wszyscy przywitali go nieprzyjemnym spojrzeniem.

-I? - spytał Saunders gdy Lewis wszedł do gabinetu.

-Nic ciekawego - odparł. Razem z komendantem usiadł po jednej stronie stołu, zostawiając wolne krzesło po drugiej. Zauważył listę sporządzoną przez Saundersa i przejrzał ją.

-Od kogo zaczynamy? - spytał komendant.

-Weźmy naszego lokaja od "reżysera zbrodni" - wspomniał Lewis.

-Zgadzam się.