Mrocznego Mucho-mory cz.5

Czerń ciągnęła się za nią aż do granicy światła wypadającego z ledwo pozbijanej z krzywych desek pijalni zbłąkanych wędrowców.

Szyld zawieszony na jednym łańcuchu, obijał głowy wychodzących. Byli na tyle nieuważni, że po powrocie do swoich żon, lądowali na wycieraczkach z brzozowych gałęzi. Zdradzał ich stempel na czołach wybity po wyjściu z "Moczy mordy". Kłamstwo upite rzeźwiało do rana w zimnie.

Odziana w długą togę, zamiatała spojrzeniami bywalców. Spod kaptura wyłaniała się młoda twarz ze wzrokiem wściekłego byka.

— Egzorcysta od zarazy — szepty krążyły z ucha do ucha, aż głuchy telefon zadzwonił też u Mrocznego.

— Sessila! Nie, to nie to, co myślisz. — Dłoń Lokaja trzymała pęk kudłów zarazy, a ona wżerała się w głąb nowego nabytku do strawienia.

Leżał na wznak, kiedy zdzieliła go w pierś krzyżem. Dusznica wrzasnęła, kawałek z serca utknął jej w gardle.

— Giń poczwaro! — Przekręcała krzyż niczym nakręcanie kluczem zegara. Zaraza zwijała się piszcząc i zmniejszając.

— Weź sobie go, on już i tak nikogo nie pokocha, resztki serca połknęła z cynicznym uśmiechem.

— Mam zapasowe, marna istoto. — Ostanie Mam zapasowe, marna istoto. — Ostatnie trzysta sześćdziesiąt stopni zgładziło chorobowego bakcyla magii.

— Puls! Puls! — krzyczała do Lokaja.

— Ale ten rozrusznik Pani jest odzwierzęcy. — Bezbarwność głosu podbiła uczucie niepokoju.

— Należał do zwierzęcia, które było bardziej ludzkie niż ci się wydaje Lokaju.

Odzyskiwał przytomność w swojej komnacie. Kruk siedział nad nagłówkiem łoża i czekał cierpliwie, aż szczury zmienią opatrunki.

— Gdzie ja jestem? — Oddychanie sprawiało mu ból, żal prosto z serca rozlewał się po wszystkich martwiczych tkankach. Mrocznego ogarnął zwierzęcy głód.

— Twoja komnata, kra, kra kra! — Czarne ślepia błyszczały srebrzyście.

Długie pazury wysunęły się nagle, Kruk ledwo uleciał z życiem, przestraszony przysiadł z powrotem na swoim miejscu.

— Wilkołak! — wrzasnął skrzekliwie.

— Wampir! — piszczały szczury biegając po komnacie w panice.

— W ciemnym korytarzu przed komnatą Sessila przygotowywała się na odwiedziny Pana, nie była sama. Wicher zgarnął grzyby do wietrznej torby i Seniora Muchomora, on jeden wiedział jak trucizna może zregenerować pustkę w bolącej klatce.

Wpadli niezapowiedzianie, tak jak Wicher miewał w zwyczaju.

Ogromne ślepia obserwowały przybyszy.

— Żarcie! — Jednym szybkim skokiem powalił na posadzkę Wichra z towarzyszami. Oblizując się dziko.

— Kogo to zamienne części, on nie jest sobą. — Lokaj założył mu obręcz na szyje. Grzyby wypadły z worka przez rozerwany bok.

— Psss! — Muchomor użył spreja skunksa. Wielka chmura opanowała wszystkich.