na kośnej łące śnieg

dla mnie pod melancholią to zaszczyt

odchodzili zawsze o tej porze roku

kiedy słońce przesypuje smak owoców

w kielichy kwiatów przelewa kobiety

krew staje się świeższa do odszumowania

a Pan Bóg żniwował po staremu

podbierając od drogi

nasze cienie wyłuskiwane z ławek pod domem

wiążąc jak powrósłem swój koniec z końcem

zostawiając zgoniny pamięci

od lat mam cerę w kolorze skrystalizowanego miodu

odpowiednią do odejścia

a zasiedziałem się

w tym podoranym na trzy palce czasie