Na słodko

- To kiedy w końcu się ze mną umówisz?

Spojrzałam znad biurka na jego naburmuszoną twarz i musiałam starać się ze wszystkich sił, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Biedny, bogaty dupek, na którego leciały wszystkie słodkie idiotki.

- Nie mam czasu. Wybacz.

Facet mi się ewidentnie nie podobał. Chyba zatańczyłam z nim kilka razy na wyjeździe integracyjnym, ale tańczyłam wtedy ze wszystkimi, poza tym nie miałam zamiaru wchodzić w kolejny romans. Po ostatnim trudno mi było wyzbyć się odruchu wymiotnego.

Przestanę chodzić do fryzjera, kosmetyczki. Żadnych dopasowanych ciuchów, makijażu. A może zacząć z nimi sypiać na ''dzień dobry'', szybciej się odczepią?

Na drugi dzień szef z samego rana poprosił mnie do gabinetu.

- Musimy porozmawiać. Usiądź proszę.

Posłusznie opadłam na fotel zastanawiając się, o co może chodzić.

- Wiesz, ze Hubert W. jest naszym najlepszym klientem. Zależy mi, żeby współpraca z nim przebiegała bez zakłóceń. Niestety, skarżył się na ciebie, że jesteś niemiła, że trudno nawiązać z tobą kontakt. To się musi zmienić!

- Czy mam się umawiać z każdym klientem, który sobie tego życzy? Jeżeli tak, to zaraz przyniosę podanie o zwolnienie.

Ciśnienie miałam chyba dwieście na dwieście. Cholera! Gdzie ja pracuję, w biurze czy w burdelu?

- Nic by ci się nie stało, jakbyś poszła z nim na kawę. To naprawdę w porządku gość.

Tego było za wiele. Taki ten gość w porządku, że bzyka wszystko, co się rusza. Co to, to nie!

Wyszłam, a raczej wyleciałam z gabinetu tak trzaskając drzwiami, że dyscyplinarkę miałam w kieszeni. Trudno, będę zamiatała ulice. Ktoś to musi robić, ale moja noga w tym przybytku więcej nie stanie.

Pojechałam do domu i upiłam się. Zupełnie na trzeźwo i z premedytacją. Tak wściekła już dawno nie byłam. Ostatnio chyba, gdy dzień wcześniej wróciłam ze szkolenia, a w moim domu i w moim łóżku, mój facet zabawiał się z moją przyjaciółką. Do dzisiaj się dziwię, jak to możliwe, że ich wtedy nie zabiłam?

Z zamyślenia wyrwał mnie dzwonek do drzwi. Kto u licha tak się dobija?

Chciałam wstać, naprawdę, podejmowałam nieludzki wprost wysiłek, ale nogi nie miały najmniejszego zamiaru spełnić mojej woli. Niczym dwie kłody. Pomyśleć, że inni upijają się codziennie i jakoś funkcjonują, a ja raz od wielkiego dzwonu i od razu uziemiona.

Na szczęście ten ktoś sobie poszedł, więc dalej najspokojniej w świecie użalałam się nad swoim pieskim życiem. Zostanę lesbijką, a co tam, szczególnie, że na mężczyzn patrzeć już nie mogłam. Zadufane w sobie męskie świnie.

Obudziła mnie policja, a raczej posterunkowy jakiś tam, oczywiście się przedstawił, ale z przerażenia zapomniałam nazwiska. Myślałam, że nastąpiło trzęsienie ziemi albo pożar, a ja jako jedyna nie wyszłam z bloku. Wytrzeźwiałam w sekundę.

Prawda jednak okazała się całkiem prozaiczna.

Mój szef razem z Hubertem W. byli zaniepokojeni moim zniknięciem na tyle, że postanowili mnie odwiedzić i wyjaśnić nieporozumienie (tak to nazwali delikatnie). Ponieważ nie otworzyłam drzwi, nie odbierałam też telefonu (nie dało się odebrać czegoś, co zostawiłam w pracy), poprosili o pomoc służby mundurowe, jakoby z obawy o moje życie.

Dwóch kretynów pomyślało, że mogę się przez nich zabić. Patrzyłam w osłupieniu to na pana posterunkowego, to na na szefa, to na Huberta W. i szczerze mówiąc, tym razem, mowę mi odjęło.

Wyjadę na bezludną wyspę... albo nie, zamknę się w klasztorze. Tak, tak właśnie zrobię.

I pewnie bym tak zrobiła, gdyby Hubert W. nie przysyłał mi codziennie kwiatów z liścikami, w których ciągle mnie przepraszał, a nawet wiersze zaczął pisać. Tego moje wrażliwa natura nie mogła już ignorować i oddałam mu się bez reszty. Nie na zawsze oczywiście, bo nic nie trwa wiecznie, ale czy życie nie składa się z chwil, gorzkich i słodkich?