Kamienie duszy – 1 – Nawiedzić swoją duszę, cz. 1

"Uciekając od mroku musisz w końcu zdać sobie sprawę z tego, że mrok również jest w tobie. Od siebie nie uciekniesz..." - F. Dachowski

Ja starałem się usilnie znaleźć sposób, bo przecież zasługuję na szczęście. Prawda? Prawda...? Zanim zabiorę Cię w podróż po niekończących się otchłaniach... Hmm... Może pozwól, że wprowadzę Cię w mój świat.

Jestem Albert Morawski, trzydziestopięciolatek, któremu życie nie potoczyło się tak, jak w bajce. Pełny frustracji, agresji do siebie samego i rozpaczy z powodu straty wszystkiego, co było dla mnie cenne, co było moim marzeniem, postanowiłem znaleźć sposób na poprawę swojego życia.

Przed ośmiu laty, będąc jeszcze na studiach, trafiłem na wzmiankę w jednej z książek do chemii, że na początku XX w. wpadł w ręce jednego z chemików kryształ soli, mały i niepozorny kamień. Ten człowiek, John Weatmore, twierdził, że skradł go, aby posiąść jego rzekome właściwości, które miały być związane z niezwykłym, wręcz cudownym oddziaływaniem na psychikę człowieka. Nic więcej nie było napisane w tej książce oprócz, jak to zwykle bywa, wzmianki o jego szybkiej śmierci. Kamień przepadł, pomyślałem najpierw, lecz olśniło mnie, że jest jeden sposób, aby przynajmniej dowiedzieć się co z nim się stało.

Niestety tę fascynującą opowieść, jak znalazłem kamień duszy, muszę pominąć. Może kiedyś do niej wrócę, bo dzisiaj, opowiedzieć Ci chcę o podróży do duszy człowieka, którego mocno i szczerze nienawidziłem i jednocześnie darzyłem dosłownie dozgonną miłością. Tak, wpadłem na pomysł, że ja sam wejdę do swojej duszy. Wiem, brzmi to bardzo absurdalnie i jak pierwszy raz o tym pomyślałem to stwierdziłem, że w mózgu mi się pomieszało od tych podróży. Postanowiłem zrobić sobie detoks.

Przyszedł jednak czas, kiedy moje wady zaczęły mnie mocno drażnić i myśli o podróży stawały się silniejsze. W końcu zacząłem planować, od takiej czysto teoretycznej strony, jak to mogłoby wyglądać. Postaram się tu krótko, nie wchodząc w zbytnie szczegóły, opisać same podróże i problem, z jakim musiałem się zmierzyć, aby dostać się do swojej duszy.

Kamień duszy działa tak, że jest to sól, której energia potrafi oderwać duszę od ciała i przenieść w świat intersubiektu. Dla tego kto używa kamienia wygląda to tak, że rozpuszcza kamień w wodzie, wypija go i gdy przyjdzie sen, wtedy zamiast snu, wpada się w otchłań, gdzie jest tylko mrok. Trochę to zajmuje zanim człowiek nauczy się poruszać po tym świecie, ale możesz przykładowo znaleźć wejście do duszy sąsiada i wpłynąć na jego świat wewnętrzny. I tu właśnie zaczynają się schody.

Po pierwsze, nigdy wcześniej nie próbowałem szukać drzwi do swojej duszy. Przede wszystkim wcale nie jest łatwo znaleźć te odpowiednie. Raz pomyliłem się i chciałem zasiać odrobinę lęku do duszy osiłka, który zaprzysiągł, że wyrwie mi krtań i da psu. Najpierw niestety trafiłem do duszy jego starszego brata... Wtedy nie wiedziałem, że to nie on i wykonałem to co planowałem. Po tygodniu się dowiedziałem, że Roman, starszy brat Piotrka, popełnił samobójstwo, bo jak pisał w liście: "boję się wyjść do ludzi, boję się twarzy ludzi, których nie znam... nie mogę patrzeć nawet na twarz w lustrze...". W taki sposób mogą się zakończyć podróże... Piotrka już więcej nie ujrzałem, bo wyjechał stąd do Włoch. Chciał zapomnieć...

Powracając, obawiałem się powtórki. Bałem się też scenariusza, że nie mam wiedzy o tym, czy jest to bezpieczne, aby samemu wchodzić do swojej duszy, więc ostatecznie stwierdziłem, że spróbuję znaleźć inny sposób. Jeżeli takiego nie znajdę, wtedy owszem, przyrzekłem sobie, że zrobię to.

Sposób, który wymyśliłem, był jak perfekcyjnie złożony mechanizm zegarowy. Każde koło musiało kręcić się z odpowiednią prędkością i posiadać idealnie wykonane zębatki, aby to mogło się udać. Wymyśliłem sobie, że tymi kołami, będą ludzie a zębatkami... kamienie dusz. Genialne, prawda? Co mogło pójść nie tak?

W sumie na każdym etapie miałem mnóstwo problemów. Wiedziałem, że ludzi nie może być zbyt wielu, bo gdybym wybrał niewłaściwych i licznych to po skończonej akcji nie pamiętałbym, jak przywrócić ich do wcześniejszych ustawień. Chodziło o to, aby wybrać mniej więcej podobnych z charakteru. Przyjąłem, że liczba trzy będzie odpowiednia. Za pomocą jednego skoku miałem tak przemodelować świat wewnętrzny pierwszego, aby stworzył kryształ duszy i przyniósł go do drugiej osoby. Ta druga osoba miała być buforem, tzn. do jej duszy przenosić się miałem, aby ona przenosiła kamienie dusz do osoby trzeciej. Miałem nadzieję, że gdyby coś poszło nie tak, to pierwsza osoba nie użyje kamieni, bo nie będzie wiedziała jak, trzecia osoba nie stworzy ich, bo również nie będzie znała metody ich wytwarzania. Dla drugiej natomiast, będą to zwykłe paczki. Pomyślałem, że nie muszę marnować kamieni na drugą osobę, bo może to być InPost, więc została jeszcze osoba trzecia. Wchodząc do jej duszy chciałem ją najpierw nauczyć, jak ma użyć kamieni, później jak ma mnie znaleźć i ostatecznie co ma zmienić we mnie. Ustawiłem też takie zabezpieczenie, że po powrocie z intersubiektu będzie miała utratę pamięci aż od momentu dostarczenia kamienia. Co mogło pójść nie tak?

Początek był nawet dobry. Gdy dostałem się do intersubiektu to skupiałem się na odpowiedzialności, próbowałem sobie wyobrazić sposób myślenia człowieka odpowiedzialnego, próbowałem wyobrazić sobie, że sam jestem człowiekiem odpowiedzialnym. Moją wyobraźnię zalało mnóstwo obrazów, gdy ktoś postępuje odpowiedzialnie. Skupiłem się na jednym losowym i po jakimś czasie już byłem w duszy.

Była to jedna z tych przyjemniejszych. Standardem oczywiście były pozasłaniane okna, choć między zasłonami były szpary, którymi światło rozświetlało wnętrze. Nauczyłem się, że najlepiej wpływa się na zachowanie człowieka, którego dusza ma mało światła, gdyż w mroku przechowywane są rzeczy, których człowiek boi się dotknąć. Są też zakamarki, gdzie leżą różne rupiecie, szafy, do których dawno nikt nie zaglądał - idealne miejsca, aby coś schować. Jak wywołać poruszenie, aby człowiek za tym poszedł i jeszcze wykonywał to, co chcemy? Oto cały majstersztyk!

C.D.N