Nie wierzyłeś, że wierzę? (+18)

Komentarze (19)

• 
  Noren72 10.03.2016

  Fantastyczne, KarOla! Piona zasłużona: ): )
• 
  KarolaKorman 10.03.2016

  Dziękuję Noren :)
• 
  Adela Donajgrodzka 10.03.2016

  Współczesny Hiob. Z kunsztem przedstawiłeś dramat człowieka zrozpaczonego. Jestem ateistką, ale Biblia to arcydzieło. Atmosfera starych świątyń i sztuka sakralna zawsze silnie oddziałują i pobudzają do głębokiej refleksji. Pytanie o sens zdarzeń tak mocno wybrzmiewa w Twoim utworze. Widzę cień Boga, który pada na człowieka wierzącego. To ludzkie, prośba o wyjaśnienie i potrzeba gestu pocieszenia. Dla mnie rzeczywistość jest zbiorem cząstek o pewnych cechach, ale boski cień zachwyca moją wyobraźnię. Dziękuję i zostawiam 5.
• 
  KarolaKorman 10.03.2016

  Pięknie dziękuję :) Ten tekst chodził za mną dłuższy czas, ale nie znajdywałam powodu do takiego wielkiego żalu i zwątpienia. Wreszcie znalazłam. Może za ubogo opisałam kościół pomijając zupełnie opis wnętrza, ale chciałam, żeby czytelnik skupił się na postaci, a nie oglądał freski :)
• 
  Adela Donajgrodzka 10.03.2016

  KarolaKorman, i właśnie emocje znalazły się na pierwszym planie, a szczegółowy opis tła nie był konieczny :)
• 
  Karo 10.03.2016

  Kurczę... Świetny tekst, idealny do spania ;) chwila refleksji była... Więc zasłużone 5 ;)
• 
  KarolaKorman 10.03.2016

  Fajnie, że miałeś chwilę refleksji, dziękuję :)
• 
  candy 11.03.2016

  wow. Mocne słowa, ale idealnie opisana frustracja człowieka. 5 :)
• 
  KarolaKorman 11.03.2016

  Dziękuję Ci candy za wszystkie pozostawione komentarze :)
• 
  Dudkowski 11.03.2016

  ....5 :)
• 
  KarolaKorman 11.03.2016

  Dziękuję :)
• 
  Angela 13.03.2016

  Nawet nie wiem co napisać, po prostu mnie zatkało. Wielkie 5
• 
  KarolaKorman 13.03.2016

  Dziękuję, że po krótkiej nieobecności nadrobiłaś i przeczytałaś wszystko, co w tym czasie dodałam, dziękuję :)
• 
  Shiroi Ōkami 16.04.2016

  Mnie również zatkało i nie wiem co napisać, wybacz. Tekst jest nasiąknięty emocjami, które wręcz przytłaczają ciężarem, co jest dobre. Naprawdę dobre opowiadanie.
• 
  KarolaKorman 16.04.2016

  Dziękuję Shiroi :)*
• 
  Pasja 26.06.2017

  Z takiej strony językowej nie znałam cię. Ale jestem pod wrażeniem. Wielkie rozżalenie mężczyzny któremu los zabrał to co najbardziej kochał. Zostawił tylko starego kota. Symbolika tej wielkiej rozpaczy jest taka znana nam wszystkim. Też wołam do Boga i zadaję pytania dlaczego zawsze zabiera nam to co najlepsze. Dlaczego patrzy się na umierające dzieci w oddziałach onkologicznych, dlaczego pozwala na barbarzyńskie wojny. Przecież on wszystko może. Też rzadko chodzę do kościoła z powodów osobistych, ale modlę się do niego swoją modlitwą i proszę go o pokój dla tych najsłabszych. Ponoć Bóg daje krzyż tym ludziom których kocha. Ale ja nie chcę takiej miłości.
• 
  KarolaKorman 27.06.2017

  pasjo, przepraszam, nie widziałam tego wpisu wczoraj. Taka miłość, o której piszesz, jest straszna. Porównując ją do ziemskiej miłości Bruno kochał Lenę, a matka Kornela z moich opowiadań. Ja też bym takiej nie chciała :( Pozdrawiam serdecznie :)
• 
  Blanka 19.06.2018

  Ałć. Nie wiem dlaczego, ale po przeczytaniu pomyślałam, że to bardzo...odważny tekst. Mocne słowa, bez upiększania, głaskania - ale tak chyba wygląda bezsilność. Są rzeczy z którymi nie da się pogodzić. Ode mnie komplet gwiazd i pozdrówka.
• 
  KarolaKorman 19.06.2018

  Ale zrobiłaś mi przyjemność, że odkopałaś takiego staruszka :)
  Tak, mocne słowa padły w tym tekście, ale wyobrażając sobie sytuację, w której znalazł się bohater, słowa same układały się w taką całość.
  Dziękuję za odwiedziny :)
  Pozdrawiam :)

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania