Nimbostratus

Za duszy oknami jesień wieczna,

wilgotna, zimna i bezsłoneczna.

Jedynym gościem tego człowieka

ta sama, powolna monotonia.

Ciemno, zawsze o tej samej porze,

budzik dzwoni w telefonie.

Wyprasowana koszula czeka

w szafie zawsze odkurzonej.

Codzienność z dnia na dzień ta sama:

śniadanie i praca, obiad, kolacja.

W stałym programie zmienną jedyną,

oczy w coraz większy cień wpadające.

Bez końca całą duszę jak koc przykrywa

niekończąca się, deszczowa chmura.

Desperacko jedna myśl wyjścia szuka,

Jak dziecko malutkie w galerii zagubione.