O człowieku w podróży

Są ludzie, którzy wiele podróżują. W tę i z powrotem, czy to z przymusu, czy z pasji. Zazwyczaj z domu do obcego miejsca, albo z obcego miejsca do obcego miejsca. Takie doświadczenia rozwijają człowieka. Cóż, chciałbym przynajmniej tak myśleć… Tak czy owak tacy ludzie zawsze mają coś ciekawego do powiedzenia, jeśli założymy, że chociaż trochę interesują się tym, co ich otacza. Bo to nie tyle kwestia percepcji, co chęci zobaczenia czegoś. Co prawda to jedynie półprawda, a może nawet ćwierć, ale i tak: z punktu „a” do punktu „b” – nawet na takim odcinku może wydarzyć się coś interesującego.

Chłopiec nazywał się Starchliński. Niezbyt urokliwe nazwisko, lecz wymyślono je dawno temu, więc nie ma co narzekać.

Dziewczyna, z którą rozmawiał, a którą znał od dawien dawna, a nawet jeszcze dłużej, nazywała się Milewska, choć wolał mówić po imieniu: Maria.

Spotkali się przypadkowo. On szedł do sklepu, ona w tym samym kierunku. „Dawnośmy się nie widzieli”, mówili sobie i w zasadzie była to prawda. Starchliński często wybywał, rzadko wracał, a Maria, choć sąsiadka, nie miała zbyt wiele okazji by na niego trafić.

– Gdy jadę autobusem, zawsze staram się zaglądać w okna mijanych domów, wiesz? – powiedział Starchliński, gdy wchodzili do sklepu.

– O, to ciekawe… – przyznała Maria. – Zobaczyłeś kiedyś coś ciekawego?

– Niestety nie. Zbyt szybko jadę, a w większości domów zasłania się okna firanami.

– To szkoda… Oprócz tego zauważyłeś pewnie inne ciekawe rzeczy, nieprawdaż?

– Ach, z pewnością. Ciężko mi jednak przywołać jakieś konkrety – odrzekł z zakłopotaniem.

– Sam poruszyłeś ten temat…

– Wiem, wiem.

Cóż, Starchliński z pewnością wiele widział, ale niewiele pamiętał. Zamglone obrazy, znużenie podróżą… Przynajmniej się starał, by brzmiało to interesująco.

W sklepie nie było aż tak tłoczno, jak się spodziewał. „Zapewne o takiej porze ludzie mają inne zajęcia”, pomyślał nieśmiało. Czuł się trochę, jakby przestrzeń istniała tylko dla niego i Marii. Dziwne uczucie, ale nieco uspokajające.

Wziął dwa słoiki majonezu z półki, Maria trzy.

– To już ten czas, prawda?

– No, jutro się kończy promocja – odpowiedziała Maria.

– Chodzi mi o święta.

– Toć wiem.

– Jakieś plany?

– Kupić prezenty i mieć spokój.

– Dorosłość…

– Też jesteś dorosły.

– Nie, niezupełnie. Głównie marnuję czas i pieniądze. Dorośli tak nie robią, z pewnością.

– Bredzisz.

Kukurydza, ogórki, groszek w puszce. Dziwnym zbiegiem okoliczności kupowali to samo. Dobrze, że mieli osobne koszyki – łatwo byłoby się pomylić czyje jest czyje, a przecież puszka puszce nierówna, a co dopiero słoik.

– Zawsze taki byłeś?

– Jaki?

– Taki… wiesz, hmm…

– Ponury.

– Nie, nie ponury. – Maria machnęła ręką. – Eee, yyy…

– Brak ci słów – zaśmiał się nieco.

– Ech, wiesz że nigdy nie byłam w tym dobra. – Stuknęła go w ramię. – Jesteś, no… Użalasz się nad sobą.

– Naprawdę?

– Z pewnością. Za dużo myślisz.

– Nie potrafię „mniej myśleć”.

– To się napotraf…

– Martwisz się o mnie?

– W życiu.

– A więc…?

– Wystarczy, że pogadamy normalnie. Jak kiedyś… – Odwróciła głowę.

Wyszli ze sklepu.

Słońce powoli zachodziło. Robiło się coraz zimniej. Maria owinęła mocniej szyję niebieskim szalem.

– Nie jest ci zimno?

– Nie, byle mróz mnie nie rusza.

– Mógłbyś chociaż nosić czapkę.

– Zazwyczaj noszę. Dziś zapomniałem.

– To ci się nie zdarza zbyt często…

– Ale czasem się zdarza. Jestem tylko człowiekiem.

Doszli razem do skrzyżowania dwóch wąskich, ukrytych wśród drzew uliczek.

– Do jutra?

– Chcesz mnie zobaczyć jutro? – spytał Starchliński.

– Chcę.

– Dobrze. Zobaczymy się.

– Obiecujesz?

– Przysięgam na swój honor.

– Na życie byś przysiągł…

– Przypomnę sobie coś, co widziałem w podróży. Opowiem ci, okej? Trochę mi wstyd, że tak wszystko wyleciało mi z głowy.

– Nie szkodzi. Pewnie… Pewnie masz różne zmartwienia.

– Tak… Do zobaczenia.

– Do zobaczenia.

Starchliński udał się do domu. Następnego ranka, gdy delikatne, blade słońce go obudziło, zastanawiał się, czy wczoraj to był jedynie sen, czy też może los w końcu go dopadł, nieznośny los, który próbował ignorować. „No cóż”, mruknął pod nosem wstając z łóżka. I tak wyjedzie, i tak jeszcze tu wróci, i tak to wszystko się powtórzy wiele razy. Zrobi, co może, by nie zawieść siebie… i jej.