O rybie mechanicznej i o tym, co z tego powstało

Na początku była ryba.

I była ona na stole,

Potem chwilę w wannie,

Pod kloszem.

Teraz w bunkrze na trzy szyfry

Z kamerą zamknięta.

A ryba to mechaniczna,

Więc i z trybami, z drucianą płetwą

I okiem szklistym.

I najpierw było dwóch ludzi,

Potem pięciu i dziesięciu.

A teraz całe molochy betonowe,

Składne, obstalowane, uelektrycznione,

W tym szklany bunkier rybny.

A krążą po molochach i oryginalne

Kopie, ale jedna frakcja rozprowadza

Przeróbki. Gdzieś indziej podróbki.

Potem były niedoróbki,

A teraz i nieskładne obróbki.

Kto zaczął, nie słychać,

Bo wszystko się wymieszało.

Ci, co płetwy mierzyli,

Agentów wysłali tam,

Gdzie ogony nakręcali.

By podbierać, co utajone.

A inni gdzie indziej, do sekcji etyki,

Lingwiści za progiem, związku z Panem Bogiem.

I wciąż się wymieszało to w supły,

Jak zwoje jakieś rybne i druciane,

Jak tryby, jak ryba mechaniczna.

I sami oni jakby wzór swego płodu

Stworzyli,

Ale to nieoficjalne informacje.

Oficjalne są takie, że ryba najgłówniejsza jest

Tam w głównym bunkrze.

Lecz już po tych blokach

I takie słuchy są dostępne,

Że to jakiś kolejny obrobek.