Obieżyświat

Lubię poznawać ludzi,

wyruszyć w daleki świat.

Kocham się śmiać,

uwielbiam rozmawiać.

Jadę do dużego miasta.

Wpierw trzeba nabrać cierpliwości,

bo korek, długi jak wąż, się wlecze.

Ogromne blokowiska wokół

i galerie handlowe –

szyk nowoczesności,

ekstrawagancji,

wystawnych obiadów,

czerwonego wina.

Ja jestem damą,

on – dżentelmenem.

Nie odpalił ten mój samochodzik.

Jednak ktoś się nagle zjawił

z małą ekipą,

by mnie popchać.

Wydaje się to takie zwyczajne –

ile w tym wdzięczności!

I tak go kocham,

nigdy nie oddam,

gdyż ma duszę,

a tego w rzeczach zwykłych

często nie dostrzegamy.

Teraz wyruszam na wieś.

Urzekła mnie ta zwyczajność,

prostota,

kiedy z życzliwym uśmiechem,

na progu, chlebem i solą witają.

Wspominam ten piecyk,

gdy ostra zima dawała się we znaki.

Jako mała dziewczynka

grzałam przy nim

swoje zmarznięte rączki.

Nigdy nie jest za późno,

by cieszyć się życiem,

choć wiemy, że ono

tak krótko trwa.

Wiersz z dedykacją

Dla Pani Krystyny Grys.

Autor wiersza

Damian Moszek.