On i Ona (inspirowane "Dwojgiem ludzieńkow" Leśmiana

mówi on:

w twoich ramionach roztarte marzenia

myślami zabite, gdy serca nie słuchasz

w śnie kruchym przemierzasz złudzenia

i cierpisz, i pragniesz – ledwie oddychasz

nie twoja wina, za dużo miłości

dla kruchej duszy, wątłego serca

tak chciałem, jak ludzie prości

za mało czasu, zabrakło miejsca

za późno, by cofnąć wskazówki zegara

tak być musiało, nikt nie jest winny

cóż, że taka miłość, że taka para

któż by pomyślał, któż mógłby inny

w rozłące trwać tak długo przy tobie

choć stopy innymi chodzą ścieżkami

odpoczniemy spokojnie w głębokim grobie

żegnam cię dzisiaj gorzkimi łzami

mówi ona:

cóż, gdy nie mogłam, kochałam skrycie

za dużo chciałeś, ja taka młoda

przede mną, przed tobą otwiera życie

zapomnij, to dar, to nieba zgoda

przeznaczenie i tak niech zostanie

nie cierpię, mylisz się mój miły

cokolwiek zrobisz, cokolwiek się stanie

los, a los mój kochany, bardzo zawiły

zapomnij, tysiąc powtarzam razy

nie słuchasz – że będziesz, obiecałeś

plączesz myśli, plączesz wyrazy

mówiłam do ciebie – nie słuchałeś

mówi on:

nie zapomnę choćby świat runął

tak trudno żyć wciąż myśląc o tobie

uniosłem się tą przeklętą dumą

myślałem tylko, i tylko o sobie

to moja wina, raz jeszcze przepraszam

wiem, że późno, łzy strumieniem płyną

chęć poprawy przed tobą zgłaszam

zanim razem z duszą wypłyną

mówi ona:

zapomnij, ostateczne rzucam słowo

czas nasz to przeszłość, wspomnienie

przyszłość barwą płynie kolorową

niech nie dręczy cię sumienie