opowieść o nastroju
Opowieść o nastroju
Nie chciałbym w pamięci zagubić żadnego płatka tamtego śniegu — drżało się z obawy po każdym przebudzeniu. Podbiec do okna zamalowanego mrozem, wbić oko w wychuchaną szybę i zobaczyć, że spadł, że nareszcie leży. Razem pędzić z bratem Tadeuszem w najbielszą biel i gasić nią tęsknotę większą niż pragnienie. Mieć ten obraz na zawsze w środku samego siebie.
Czy ty jeszcze pamiętasz nasz stary Dom pulsujący Wigilią i Świętami? Zapach ciasta ze starego chlebowego pieca? I mamę przy stolnicy, brytfannie — i wszędzie...
Pamiętasz?
- Chłopcy nie plączcie się pod nogami...Zobaczcie czy wzeszła już pierwsza gwiazdka. Tylko nie przegapcie.
- Mamusiu, jeszcze nie, jeszcze nie.
Tadeusz namawia: - Zjedzmy po jednym cukierku - tym na choinkę - albo po jednym orzechu. I jeszcze dzisiaj czuję jakie to było trudne do odparcia kuszenie. Powiedziałem: - Szkoda sreberka, A on, że w sreberko zawiniemy papierki i te nasze oszukane cukierki i orzechy będą wyglądały jak prawdziwe. Że niby później z naszych podarków dołożymy.
- Widziałeś już podarki...
-Nie, nic nie widziałem -brat bił się w piersi.
-Widziałeś – wpierałem mu.
- Powiem tacie, żeś taki, a tata powie Gwiazdorowi. Niech ci dołoży kilka rózg pod choinkę.
Nie poskarżyłem, a on odstąpił mi swoje dawno zaklepane wieszanie bombek.
Złoto, srebro, purpura. Delikatność piankowego szkła w oczach. Kulistość z lekkością w jeszcze małych pacholęcych dłoniach. A na policzkach wypieki od ostrych żywicznych igiełek . W nosie zapach wszystkich prawdziwych łakoci i tych bajkowych, o których na dobranoc czasami czytała nam babcia.
Tylko tam wysoko, pod białym sufitem, malowanym wapnem, długie palce ojca zatkną niedosiężną gwiazdę betlejemską.
Z opłatkiem w paluszkach opływamy nasz duży, okrągły stół. Z kolan na kolana. Urzeczeni iluminacją kilkunastu różnokolorowych świeczek. Oczy wszystkich skrzą się ich płomykami. Tylko przy jednym nakryciu czeka puste krzesło.
- Mamusiu — pyta Tadek- czy rybią zupę tam nalejesz? Nałożysz pierogi z grzybami ?
- Tak, tak — wspieram go niewiele jeszcze rozumiejąc.
Ojciec tłumaczy nam wigilijny obyczaj. Tadeusz kiwa głową jakby coś więcej niż ja zrozumiał.
Cisza grającą Wigilią. Wszyscy w zadumie.
Ojciec myśli o bracie Kostce. Zmarł na tyfus w Bezołuku, już w polskim mundurze. Czy zasiada teraz na pustym krześle? Ciotka widziała tam swojego męża Łukasza. Wywleczono go z domu w pierwsze święta wojny — do Dachau.
Z żoną Aleksandrą jedziemy do dorosłej córki za granicę. Na Wigilię. Nie będzie świeczek, nie będzie ani moich, ani żony rodziców. Będzie jednak puste nakrycie dla wszystkich, którzy odeszli.
- Będziemy ich wspominać.
- A nasze małe wnuki? - Pewnie marzą o prezentach, jak brat Tadek i ja — bardzo dawno temu.
Komentarze (4)
"Opowieść o nastroju" wyrzuciłbym jest w tytule. Zamiast myślników, powinny być półpauzy.
Przyjemnie mi się czytało, tekst wprowadził mnie w bardziej świąteczny nastrój, niż non stop brzdąkające "christmasy" w radio.
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania