Pan da pięć biletów do nieba cz.2

- Pani jest durna!- Odsunąłem gwałtownie krzesło, które z hukiem przewróciło się na stojącą z tyłu ławkę. Wiedziałem, co to oznacza, kłopoty, ale jak zwykle nie umiałem się powstrzymać. Lubię to liceum, ludzi, nawet niektórych nauczycieli, ale do cholery, niech mi nie robią wody z mózgu. Pani Kawalec, moja polonistka, postawiła mi kolejną pałę za interpretację „Stepów akermańskich” Mickiewicza. Moim zdaniem bredził wieszcz po spożyciu...

- ...poeta ukazał w wierszach tęsknotę i umiłowanie ojczyzny....

- Pani profesor! Poeta nie wyszedł z łona matki odlany ze spiżu. Był taki sam jak my. Kochał, pił, swawolił, chędożył, co się rusza i na drzewo nie ucieka. Czytałem jego biografię. Pewnie zaciągnął się za dużo fają z haszem na tym zadupiu azjatyckim i napisał... Jego wielki talent przejawia się głównie w tym, że, mimo swojego stanu, potrafił genialnie rymować i nawet jakieś patriotyczne przemyślenia można się tam doszukać, jak... jak się ktoś uprze.

Cisza w klasie była jak makiem zasiał. Wietrzyli kolejną scysję z moim udziałem i to ich rajcowało. Syn wicedyrektora i znowu dym. Mam jakieś dziwne, nieodparte wrażenie, że przewidywałem jego kłopoty z synem już w wieku prenatalnym. Mirek - mój przyjaciel z podwórka, z którym razem poszliśmy do klasy humanistycznej, trącał mnie nerwowo łokciem, coś sycząc przez zęby. Ale już nie potrafiłem się opanować.

Kawalcowa zerknęła na mnie spod okularów.

- Drogi Piotrze. Masz podręcznik. Nie jest napisany przez murarza. Tak się składa, że ukończyłam studia, gdzie wykładali nie hydraulicy i ślusarze, a profesorowie, którzy znają temat. Tymczasem ty męczysz trzecią klasę... Więcej pokory.

W wieku jakim jestem, najmniej szanowaną cechą charakteru jest pokora.

- Jak przez dwadzieścia sześć godzin na dobę myślał o ojczyźnie uciśnionej, to cud, że miał kiedy zjeść, wysikać się, no i te inne sprawy...

- Piotrek, twój język!

-... a czy te profesory siedziały obok wieszcza, kiedy pisał te rymowanki? A może zajrzeli mu do mózgu jakimś cudownym, naukowym, analitycznym sposobem? Mickiewicz wielkim poetą był...- Za późno się zreflektowałem.

Nerwowo poprawiła okulary na nosie. Widziałem, że ledwo panuje nad sobą. I sprawiało to dziwną , masochistyczną przyjemność.

- Gombrowicza się czytało? Chyba nie jest w kanonie lektur? Nawet chyba nie jest drukowany. Mój mądralo, muszę porozmawiać z ojcem. A tymczasem będziesz się uczył wedle obowiązującego programu. Jeszcze nie ty go piszesz. No, ale jak będziesz ministrem, ...a może ustrój się zmieni?- parsknęła ironicznie.

Faktycznie, przeczytałem taką wymiętoloną broszurę pt. „ Ferdydurke”, drukowaną w Paryżu. Wcale mi się nie podobało, ale tekst ze Słowackim był dobry.

A rozmawiaj sobie. Nie pierwszy raz. I tak będę miał w domu przejebane.

-Pani jest durna!

*

- Obraziłeś panią Kawalec. Przeprosisz ją przy klasie. Sprawowanie oczywiście będzie obniżone, zawieszony będziesz w prawach ucznia na dwa tygodnie, co i tak jest niewielką karą... no, ze względu na ojca. Powinieneś być relegowany. Ma ten twój ojciec z tobą. Co się dzieje, Piotrze?

Gabinet dyrektora jest surowy, ascetyczny. Dyplomy, puchary, zdjęcia. Dyrektor jest jak ten gabinet. Garnitur- wzór średni Gierek; klasa, profesjonalizm i kultura znamionuje tego pięćdziesięciolatka o arystokratycznych manierach. Nigdy nie słyszałem, żeby podniósł głos i nie widziałem go wkurzonego. Kiedy lekko drżały mu nozdrza, to każdemu uczniowi mocno drżała dupa. Skąd się w związku z tym ( lub bez związku z tym) brał jego autorytet? Muszę to przemyśleć w wolnej chwili, ale chyba w najbliższym czasie nie będę jej miał - ”tata nie chciał uczestniczyć w tej rozmowie”. Wiem. Dopadł mnie na korytarzu podczas przerwy, jak pies do kości. Czyli głównie warczał i chciał gryźć.

Oczywiście przeproszę panią Kawalec. Nie dlatego, że każe mi dyro, ale dlatego, że faktycznie zachowałem się po chamsku. Kobieta robi, co może. I co umie. Nie jest złośliwa i ma rzeczywiście sporą wiedzę. Wydaje mi się, że mnie lubi i ja też jakiś sposób ją lubię. Nie powinienem był, ...no, ale mleko się rozlało.

Nie wrócę do domu. Matka mnie zarżnie!

*

Zezowata woźna, Durlikowa, nie zdążyła przechwycić mnie, kiedy wyciągałem rzeczy z szatni. Goniła aż na pobliski cmentarz. Musiała mieć chyba specjalne instrukcje od ojca, który coś pewnie dostrzegł w moich oczach, kiedy ze mną rozmawiał na korytarzu. Mirkowi zdążyłem powiedzieć, że na skałce...,żeby przyszli całą paczką.

Skałka jest częścią rezerwatu geologicznego położonego niedaleko naszego osiedla. Kiedyś były tam kamieniołomy. W latach pięćdziesiątych przerwano eksploatację, a teren częściowo zalały podskórne wody. Utworzyło się przepiękne szmaragdowe jezioro, w którym kąpaliśmy się, mimo surowego zakazu. Centralnie wypiętrzała się górka zwana „skałką geologów”. Jest tam jaskinia, do której ledwo daje się wpełznąć. Czasami tam właziliśmy w czasie upałów, ale głównie dlatego, że szesnastolatki lubią włazić tam, gdzie nie wolno. Pordzewiałe tablice z zakazem wstępu, wziąłem do domu i przykleiłem na drzwiach pokoju. Po początkowej awanturze o zniszczenie mienia domowego, matka sprawdziła tylko czy klej jest zmywalny.

Mirek przekazał info pozostałym. O siedemnastej przyszli wszyscy do mojej jaskini Dawida. Lwów prawdziwych wprawdzie nie było, ale moje myśli kąsały równie skutecznie, co te wygłodniałe bestie. Porównanie zresztą do dupy. Porządnego Dawida lwy nie pożarły, a mnie wpieprzały, aż miło.

Każdy z nich, Mirek, Sysek, Wojtek, Jarek, Szeryf, Rysio - kolarz oraz Ela i Jola przytargali co się dało. Jarek harcerski śpiwór, Wojtek - paliwo turystyczne - takie śmieszne, białe kostki śmierdzące spirytusem (żebym się nie bał wygłodniałych lwów w nocy), Szeryf - paczkę fajek, dziewczyny jakieś kanapki, a Mirek dwa wina marki „Mistella”. Rysio ze spuszczonymi oczami wręczył mi malutką poduszeczkę. Wdzięczny im jestem. Pewnie wiele ich kosztowało zorganizowanie tego wszystkiego. Inna sprawa, że przewidują mój pobyt w grocie na lata! Cholera, ja też. Jestem zdeterminowany, zacięty i nie ustąpię. Nie bardzo wiem w czym mam nie ustąpić, ale nie ustąpię. Niech się martwią. Niesprawiedliwość systemu.

Sysek zaczął pierwszy.

- Człowieku! Ale jazda jest na osiedlu. Twoja matula lata jak poparzona po wszystkich. U moich staruszków też była (dla niezorientowanych wyjaśniam, że były kiedyś takie czasy, że mieszkający obok siebie ludzie, znali się, kontaktowali, zapraszali, bywali na imieninach, urodzinach, itd.)

- No i dobrze. Nie wrócę.

- Nie bądź idiotą. Mirek nam wszystko opowiedział. Po co ci te powalone dyskusje w szkole. Rób, co każą i zamknij się. – I to mówi Ela, moja skryta miłość!

Liczyłem, że ona właśnie mnie zrozumie. Będzie współczuć, głaskać po głowie, pocieszać, mówić o niesprawiedliwym świecie dorosłych. No, może pocieszać tak trochę bardziej. Najpiękniejsza dziewczyna na osiedlu! Rodzice - prawnicy. Kasa i klasa. Byłem w niej zabujany. Tą piękną, sławioną przez literaturę pierwszą miłością. Oszuści - literaci pisali o wszystkim, tylko nie o połączeniu czystych uczuć młodzieńczych z uciskiem spermy na przysadkę mózgową u szesnastolatka. Może kiedyś się uda połączyć z Elą, te dwa nie wykluczające się problemy.

*

Około dwudziestej drugiej wyczerpał mi się repertuar pieśni obozowych w stylu „Majka”, „Gdybym miał te oczy”, itd. Wyrecytowałem wszystkie, pamiętane wiersze i zaczęło być trochę chłodno i straszno. Kanapki zjedzone, śpiwór sięgał najwyżej do pasa, zostały cztery fajki ( przynieśli, a potem dupki sami wypalili).

Wyszedłem na zewnątrz. Wilgotno było, rosa zaczynała się osadzać na trawie, kamieniach i na mchu przerastającym szczeliny skalne. Wróciłbym, ale nie mogę. Ambicja, honor, zawziętość, głupota ( test wielokrotnego wyboru) nie pozwala się poddać.

Ależ byłoby super jak bym tu umierał. Jakież wyrzuty sumienia rodziców, szkoły. Skonałbym, zostawiając ich pełnymi winy, a oni darliby szaty, wyjąc, jak bardzo mnie skrzywdzili. A Ela by płakała. Cóż za piękna scena.

*

Ciemno było jak w dupie u Murzyna. Śliskość kamieni była wyjątkowo zdradliwa i noga pojechała - zabolało w kostce i poleciałem na dół. Kurczowo zacisnąłem palce na jakiejś krawędzi skały. Pod stopami (chwała Bogu!), wyczułem półkę, która dając minimalną podporę na nogi upuściła mi z tyłka trochę strachu wynikającego z lęku wysokości plus dwudziestu metrów wolnej przestrzeni pode mną. Ale i tak strach ścisnął mi gardło do tego stopnia, że tylko coś cicho zaskrzeczało w tchawicy. Sparaliżowany nie mogłem się poruszyć. Jezus, Maria! Jest noc, co ja zrobię. Ratunku!

Jakaś dłoń zacisnęła się jak imadło na nadgarstku. Mirek szarpnął mnie w górę, aż zachrupało w barku. Wciągał sapiąc, a moja twarz ryła po wystających kamieniach. Ciepło popłynęło po ramieniu, po brzuchu, po nodze.

Wyciągnął.

Ciężko dysząc, leżeliśmy na trawie przed wejściem do jaskini. Jakże pięknie pomrugiwały gwiazdy, na które patrzyłem rozszerzonymi ze strachu i wyczerpania, oczami.

- Skąd żeś się tu, kurwa, wziął?- wychrypiałem.

- Wiedziałem, że będziesz potrzebował... słyszałem, jak darłeś mordę i świrowałeś wiersze... Poczekałem...Mnie też pewnie szukają. Chodź, wracamy- wyrzucił z siebie z trudem.

Chciałem już wracać.

*

Panika wybuchła, jak weszliśmy na klatkę. Spory tłumek sąsiadów kłębił się na półpiętrze. Mamuśka dopadła mnie jak szpak świeżą glistę. Kompres na nogę, kartkowa czekolada od matki Joli, wyciągnięte z pawlacza pomarańcze, trzymane przez rodzicielkę Wojtka na czarną godzinę. Trochę już czekały, bo nieco się zeschły.

Wycierała mi wilgotną gazą, zaschniętą krew i opatrywała zadrapania. I cały czas ryczała. Instynkt macierzyński na razie zdecydowanie przeważał nad cholerycznym charakterem. Jakby bardziej spuchła od płaczu, to łzy popłynęły by jej za uszami. Czyli wygrałem.

Ojciec milczał. Kiedy opatrzony leżałem w łóżku, wpieprzając deficytową czekoladę, podszedł spoglądając ponuro.

- Musimy jutro porozmawiać.

Poczułem się jak galernik, który po całodziennym wiosłowaniu dowiedział się, że właściciel galery ma ochotę na narty wodne.

*

Następnego dnia przeważył już w matce choleryczny charakter nad matczynym instynktem.

Kiedy na jej głupie pytanie „co robiłem na skałce?”- odpowiedziałem „gówno”- poczułem drewniaka na głowie. Znowu zaczęła krzyczeć i lamentować, a ojciec zawiózł mnie do szpitala, gdzie założono mi cztery szwy. Po co się tak odezwałem!? Mizerna jest ludzka inteligencja w zderzeniu z brutalną rzeczywistością.