Pani.

Tęsknię za czasami, kiedy byłam młodą energiczną nastolatką. Chociaż nie było kolorowo, czułam się wolna. Miałam siłę i odwagę się buntować. Jakże straszne i piękne były te czasy. Choć większość chwil spędzałam na plakaniu i kombinowaniu jak pozbyć się pryszczy, byłam wolna.

Dziś jestem 30 letnia kobietą, spełniającą się zawodowo, z dwiema super niegrzecznymi córkami i całkiem niezłym facetem u boku. Przebojowa, zawsze uśmiechnięta Pani. Lubię kiedy tak się do mnie zwraca. Czegoś jednak brakuje. Tu zbudowalabym napięcie, opowiadając pół życia, ale tego nie zrobię. Brakuje miłości. Do siebie.

My kobiety 21 wieku gonimy. Za czym? Nie wiem. Chcemy być kochane , doceniane wielbione i zrobimy wszystko żeby tak było. Fryzura, makijaż, ubiór, fitness, a czasem i solarium. Po co?

Po to żeby czuć się kochaną.

Ktoś mądry powiedzial: "Kobiety mają w sobie niekończące się pragnienie miłości. Za wszelką cenę. "Ubiorę się sexy, to mnie zechce". Powiedziała kiedyś moja koleżanka. Potrafimy udawać że nic nie widzimy i nic nie słyszymy, byle tylko być kochaną.

Nie zawsze tak jest oczywiście, ale niestety często.

Jak czerpać radość z bycia sobą? Zacząć to w koncu robić. Kobiety mają tendencję do poświęcenia się... całkowicie. Nie róbmy tego. Jeżeli kobieta nie szanuje siebie, nikt jej nie będzie szanował.

Mi właśnie brakuje miłości do siebie. Muszę jej poszukać. Czy ktoś widział?

Długo zastanawiałam się dlaczego nie jestem szczęśliwa? Bo przestałam być sobą.