panoptykon

nasza skóra pęka w szwach

kości na zgięciach przebijają powietrze

rozbijamy się o słowa

obrazy tną powieki jak szkło

blizny szyją blizny

uzależnieni od niczego

pod cienką warstwą piachu

czekamy

oceany szumią zbyt daleko

chore od plastikowych paciorków

żaden ikar nie ucieknie

z przezroczystego labiryntu