pod śledzia do namiotu

z pozostawionego świata wystawał księżyc

zaprószony przy letnim wysypie desperatów

miała ze mną nieplanowaną już chyba w życiu zazdrość

o zadurzenie w wylosowanej spod ściany dziewczynie

kiedy potwierdzenie kobiecości mogło być jedynie dodatkiem

do naszego miesięcznika na ławkach ze Snem o Marii

i już nie chciała godzić się z życiem

nie przepalić piersi pod kożuchem mgły

w pozostałym do sprawdzenia i nadkładanym później czasie

kiedy już mogłem bezczelnie patrzeć w niebo

bo niezamieszany w to Bóg z tutejszymi zaciągał deszczem