podróż do hadesu

wybiła właśnie północ

latarni blask już zgasł

wzburzone morze kusi

w pontonie cały klan

wiatr chłosta strugą deszczu

po grzbietach białych fal

pobladły księżyc trwożnie

za ciemną chmurą znikł

ostatni uśmiech losu

szyderczo fale gna

w szalupie pełnej wody

uciekinierów garść

zapeszył szczęścia promień

niemocy martwy cień

na ląd nie wrócił żaden

zaginął życia znak

bezsilność bezwład bezruch

wzburzyły cały świat

na brzegu w mokrym piasku

pozostał zmagań ślad

nie straszne widmo śmierci

gdy gwałt głód dręczy lud

żałobny przyodziewek

to wystrój wielu wdów

srebrników garść migocze

przechodząc z rąk do rąk

cynicznie bez skrupułów

brnie przemytników krąg

gdzieś hen na horyzoncie

walczy z falami brat

za drutem łzą zroszony

kontenerowy świat