Pokłońmy się złodziejowi

I.

On wzniósł ręce ku niebu. Zaczął wymawiać słowa, których nikt nie potrafił zrozumieć. Tłum wiwatował, krzyczał w szale radości; niszczył dawne możliwości. Dzieci przyklejone do swoich opiekunów. Dzieci wyrażające niepewność.

Szepty zmarłych. Szepty niewinnych.

Sznur małych pociech prowadzonych przed oblicze boskiego majestatu. On klęczy. Trzyma w dłoniach kielich. Modli się, wymawiając każde słowo z wyraźną dokładnością.

"Podążajmy za pasterzem."

Kobiety w uścisku mężczyzn. Sekunda za sekundą. Krew pokrywająca białe płótno. Krew dająca siłę. Dziewczynki i chłopcy, leżący, tak jak pan Bóg stworzył - ze łzami - bez nadziei na lepsze jutro. On rozpoczynający proces, podchodzi do jednego i drugiego stworzenia. Nikt go nie powstrzymuje. Nie ośmiela się zatrzymać najwyższego.

II.

Dziewczynka przemieniła się w kobietę. Do studni pamięci wkradła się mgła. Co jakiś czas, widywała niewyraźne obrazy. Modliła się wówczas. Korzystała z porady niegdysiejszego ojca; pasterza prowadzącego do wyzwolenia.

Kobieta przemieniła się w skorupę. Do studni pamięci wkradła się prawda. Obrazy stawały się coraz ostrzejsze. Modliła się wówczas. Korzystała z resztek, jakie pozostały w świątyni ducha.

Kobieta zakończyła tułaczkę.

Pojednana z duszą, ogłosiła światu prawdę.

Dziś ofiarowuje świadectwo.

Wisząc u progu własnego pokoju.

III.

On wzniósł ręce ku niebu.

Nagi. Otulony czerwonym kocem. Wokół dziesiątki stojących posągów. Wołają. Domagają się opowiedzenia swojej historii.

On schyla głowę.

Pozostaje dobrym pasterzem.