Ponad czasem część 2 (ostatnia)

Tańczyli, ona w zielonej sukience, on ubrany jedynie w długie spodnie dżinsowe, co Magda skrzętnie wykorzystywała, głaszcząc jego tors.

– Przypominasz sobie?– zapytała i zaczerwieniła się. – Też się czuję dziwnie, ale to jest wspaniałe, prawda?

– Tak. – Patrzył na zsuwającą się sukienkę, odsłaniającą najpierw ramiona, później dwa ideały, obezwładniające jego myśli i zmuszające do działania.

Nieśmiało, jakby z nabożeństwem ręce Piotra błądziły po jej aksamitnym ciele, celowo unikając dwóch krągłości. Chciał przedłużać chwilę i doznania, by zwiedzić świat namiętności z najpiękniejszą kobietą na świecie.

– To dopiero będzie – zaśmiała się, gdy w końcu dotknął jednej z krągłości.

– Nie rozumiem – szepnął, nie wiedząc, gdzie jest i dlaczego w lustrze widzę nagie odbicie Magdy.

– Mogłam już wtedy, wiesz? – szepnęła do jego ucha. – Tylko ty nie byłeś gotowy. To byłoby za wcześnie.

– Ale co mogłaś? – Piotr spojrzał w zieleń jej oczu i ponownie znalazł się w galerii. – To była prawda, tak? – Czekał w napięciu na odpowiedź niepewny wcześniejszych doznań.

– Tak, to przyszłość, a może teraźniejszość – odpowiedziała i zarumienia się. – Marzyłam

i bałam się tego dnia, gdy czas straci znaczenie. Zamknij jeszcze na chwilę oczy – poprosiła,

a on natychmiast to zrobił.

Piotr wciąż trzymał dłoń Magdy, ale był w innym miejscu. Spocony i nagi z błogim uśmiechem leżał na błękitnej pościeli, do niego zaś tuliła się Ona, głaszcząc jego krótko ścięte włosy. Jej pot zmieszany z jaśminem docierał do niego, powodując kolejny wzwód. Leżał jednak sztywno, czekając na nią. Ona zaś tuliła się do niego i gładziła jego tors, natomiast jej oddech, który czuł na szyi, sprowadzał myśli do jedynej w tej chwili istotnej rzeczy. Ręka Piotra powolutku, jakby od niechcenia zbliżyła się do ukochanej, a on sam zniecierpliwiony czekał na pytanie: "Jeszcze?". Magda zaś popatrzyła na niego tymi zielonymi oczami, w które mógłby patrzyć do końca dni i delikatnie rozchyliła usta, by zadać wyczekiwane pytanie.

– Otwórz oczy – usłyszał niespodziewanie, ona natomiast zaśmiała się. – Wciąga, prawda?

– Tak – odpowiedział powoli, nie rozumiejąc niczego. – To naprawdę my, a nie marzenia? – spytał.

– Tak. – Jedno słowo Magdy nie wyjaśniło niczego, tylko potęgowało domysły Piotra.

– Nie rozumiem. Wiesz, co czułem, gdzie byłem? – spytał nieco zawstydzony.

– Chyba tak, domyślam się – odpowiedziała łamiącym się głosem i zarumieniła się. – Tego nie da się zrozumieć. Nasza miłość pokonała czas.

– Miłość? – Spojrzał na nią i nie miał wątpliwości. – Tak, nasza miłość – dopowiedział.

– Tak jakbyś czekał na nią całe życie, a gdy pierwszy raz przeszła obok ciebie, to nie umiałeś zapomnieć. Było tak?

Piotr milczał zachwycony, wpatrując się w jej poruszające się krwiście czerwone usta. Chciał zatrzymać chwilę, ale nie miało to przecież znaczenia.

– Przywykniesz – stwierdziła. – Albo i nie – dodała nieco ciszej.

Przymknęła oczy, uśmiechnęła się, by chwilę później delikatnie zagryźć wargi.

– Otwórz oczy – powiedział Piotr i zaśmiał się. – Gdzie byłaś?

– I z kim? – zadała pytanie, a w jej oczach pojawiły się figlarne iskierki. – I kiedy? – dodała. – I jak długo? – zaśmiała się głośno.

Magda bawiła się pytaniami, on zaś patrząc na nią i rozbierał na jawie. Znał każdy doskonały zakątek jej ciała, pragnienia i marzenia, a chciał jeszcze więcej. Najlepiej teraz.

I ponownie przymknął oczy, by skoczyć w wir doznań.

– Mocniej! – krzyczała do niego.

Jeszcze mocniej naparł, a jej czarne włosy zatańczyły w ich własnym rytmie. Uwielbiał jej ciało, zapach jaśminu zawsze jej towarzyszący i szaleństwo, które często rzucało go na krawędź rozpaczy.

– Otwórz oczy – powiedziała.

– Co? – jęknął zdezorientowany. – Dlaczego?

– Bo ten dzień jest najważniejszy.

– Boże – szepnął. – To się da kontrolować?

– Nie wiem, chyba tak. Raczej. – Plątała się w odpowiedzi. –Pokusa jest zbyt duża. Staram się żyć w teraźniejszości, jednak są dni, gdy umykam w przyszłość, przeszłość. Jest jednak wiele martwych dni.

– Masz ulubiony czas? – zapytał.

– To niestety tak nie działa. – Magda wyraźnie posmutniała. – Byłoby zbyt pięknie i prosto. Każdą chwilę możemy przeżyć tylko raz, a przecież to tak kusi – westchnęła, a on poczuł dojmujący smutek.

– Tak – odpowiedział zamyślony. Również i jemu udzielił się jej nastrój. – Mówiłem ci, że jesteś piękna?

– Wiele razy – odpowiedziała, wdzięczna za zmianę tematu. – A gdy było mi naprawdę źle, szukałam takich słów.

– To będę mówił je każdego dnia. Jesteś piękna, cudowna – śmiał się, wypowiadając kolejne słowa. – Jesteś marzeniem, ideałem, którego szukałem całe życie. – Ostatnie zdanie brzmiało jak wyznanie miłości mającej trwać do końca życia.

Ponownie zaległa cisza, oni zaś stali zbyt blisko siebie, by być nieczułym na skradające się napięcie. Zresztą doznania przyniesione z przyszłości potęgowały podniecenie. Piotr podniósł dłoń i dotknął jej policzków, ona zaś próbowała się w nią wtulić i delikatnie pocałowała.

– Nigdzie nie uciekaj. Zostań tu – szepnęła, a Piotr zamknął jej usta pocałunkiem.

Wciąż złączeni byli ustami, gdy dotykał opuszkami palców jej policzków i przesuwał je w kierunku ust, nieznacznie je mijając, by w końcu zatrzymać się na zgrabnej szyi. Pocałunek dobiegł końca, oni zaś nieznacznie się od siebie odsunęli, zawstydzeni zachowaniem.

– Właśnie tak – wyszeptała Magda. – Musimy pielęgnować chwilę, bo tylko tak stworzymy naszą oazę.

– Żyć w teraźniejszości? Jak wszyscy? – spytał Piotr oczekując czegoś bardziej szalonego.

– Wiele razy to ty będziesz tak mówił. "Żyj w teraźniejszości, miłość jest w niej" – Uśmiechnęła się smutno, a jej oczy utraciły blask. – To jest chyba dla nas najłatwiejsze

i najlepsze rozwiązanie.

– Najłatwiejsze? Tak po prostu?

– Tak po prostu – odpowiedziała. – Uwierz mi, wiem że to jest trudne, ale jak będziemy uciekać w przyszłość, to co nam zostanie?

– My?

– A będziemy idealni? Byłam tam! Są też złe dni. – Patrzyła na niego w napięciu, on zaś nie chciał psuć nastroju.

– A po złych dniach piękny dzień nadchodzi – powiedział i uśmiechnął się.

Piotr mimowolnie przytulił Magdę, wydającą się zbyt kruchą na trudy życia. Czuł, jak krople łez spadają na jego koszulę i uśmiechnął się do siebie. To była prawdziwa miłość.

– Dziękuję – szepnęła. – W końcu mogę cię naprawdę kochać. Wiesz, kocham cię – powiedziała, a jej oczy ponownie odzyskały blask.

– Wiem – odpowiedział. – Też cię kocham, od tego deszczowego dnia. Wciąż biegasz? – spytał się, by odsunąć niepokojące myśli.

– Tak. – Radosny uśmiech ponownie zagościł na jej twarzy. – Coraz szybciej – zaśmiała się,

a towarzyszący jej cień, umknął. – Możemy stąd wyjść?

– Ale... – zająknął się. – Tak, wyjdźmy – odpowiedział i uśmiechnął się.

Objął ją ramieniem i skierowali się w kierunku wyjścia.

– Proszę pana – usłyszał dyrektora ośrodka. – Wychodzi pan?

– Muszę – odpowiedział. – Tak po prostu – zaśmiał się, a wraz z nim śmiała się Magda.

– Powinien pan zostać. – Nie ustępował dyrektor.

– Tak, powinienem, jak wiele innych rzeczy. Ale wie pan co? – zawiesił głos. – Jestem artystą.

Nie czekał na odpowiedź, tylko otworzył drzwi i wyszli w poszukiwaniu szczęścia. Ich uśmiechom towarzyszył deszcz, przyklejając ubrania do ciał, ale im to nie przeszkadzało, przynajmniej na chwilę woda przygasiła ich pożądanie.

– Szybko! – niespodziewanie krzyknęła Magda. – Zobaczymy, jak biegasz. – Szarpnęła jego rękę i pędzili przed siebie, rozpryskując kałuże.

– Czekaj – powiedział Piotr i zawisł w przestrzeni, przyglądając się unoszącej się do góry wodzie i opadającym kroplom deszczu. – To jest piękne – wyszeptał i ponownie biegli, a jego serce waliło jak oszalałe.

Wpadli do kamienicy i pośpiesznie wspinali się po drewnianych schodach, pozostawiając za sobą deszczową aurę. Ich ciała drżały z zimna, ale pożądanie paliło jak rozgrzane żelazo. Zamykające się drzwi, otworzyły bramę namiętności. Nie musieli nic mówić, podnieceni zrzucali mokre ubrania, szukając ciepła u partnera. Krople deszczu zastępowane były przez krople potu, a szybko bijące serca, kierowały ich do jedności.

– To mój ostatni taniec – szepnęła, jednak ponure myśli nie miały prawa nadejść.

– Jesteś cudowna – szeptał Piotr do ucha Magdy, delikatnie je podgryzając. – Mówiłem ci to kiedyś, że masz najcudowniejsze usta, od których nie umiem się uwolnić?

– Mówiłeś – śmiała się, a jej ręce tańczyły na jego ciele. – A teraz cisza – szepnęła i wbiła się w jego usta.

Czas się zatrzymał, a oni połączeni w sobie zawieszeni w teraźniejszości, delektowali się bliskością drugiej połówki. Ona poruszała się na nim, on zaś błądził dłońmi po jej ciele, przestając panować nad emocjami. Chciał więcej i więcej patrząc na kołyszące się kształtne piersi, ona zaś przyspieszała, patrząc mu prosto w oczy. Niespodziewanie zaszła z niego, wywołując nieukrywaną wściekłość Piotra.

– Teraz tak – zaśmiała się, gotowa na jego przyjęcie.

Widząc wypinającą się Magdę, uśmiechnął się do siebie i ponownie zanurzył się w doznaniach, potęgowanych przez cichutkie pojękiwania Magdy. Tym razem to on nieoczekiwanie skończył i wywołał irytację u partnerki. Bawili się doznaniami, nie panując nad uczuciami, a bijące serca przenosiły ich do krainy ekstazy. W końcu opadli pozbawieni sił, a na ich twarzach pojawiły się uśmiechy szczęścia.

– Wiesz, ostatni dzień zawsze jest najlepszy. – Pocałowała go w policzek i przytuliła się do niego.

– Nie rozumiem – odparł, głaszcząc jej blond włosy.

– Nie szkodzi – szepnęła i zamknęła oczy.

Zapadła cisza, przerywana jedynie przez warkot przejeżdżających samochodów. Oni jednak ich nie słyszeli.

.................................................................***......................................................

– Zdradziłeś mnie! Zdradziłeś! – krzyczała Magda, stojąc za barierką mostu. – Jak mogłeś!? – Czarne krople spływały po jej policzkach, ale on tego nie widział.

Stała tyłem do barierki, a jej ręce kurczowo trzymające zimny metal, wyglądały niczym skrzydła anioła, gdyż tylko one łączyły ją ze światem żywych.

– To był tylko sen – mówił pośpiesznie. – To tylko sen – powtórzył przerażony.

– Całe nasze życie jest snem! – Bezgraniczna rozpacz Magdy pchała ją w nurt rzeki. – A ty mnie zdradziłeś!

– Nie mogłem! Ja cię kocham! – krzyczał Piotr.

– Widziałam. Widziałam na tobie brunetkę. Widziałam twoją twarz i jak szepczesz do niej „Kocham cię". Widziałam! – Magda wciąż krzyczała.

– To byłaś ty – powiedział Piotr zbyt cicho, by mogła go usłyszeć. – To byłaś ty – powtórzył głośniej. – Byłaś brunetką, pragnęłaś odmiany.

– Zdradziłeś mnie! – Wciąż krzyczała. – Nas już nie ma!

– To byłaś ty i tylko ty. Przypomnij sobie! Błagam! – wrzeszczał Piotr, starając się pokonać rozpacz.

– To byłam ja? – Magda zawahała się. – To byłam ja – powiedziała. – Tylko dlaczego widziałam to z boku? Dlaczego?

– Bo cały czas szukasz miłości. Nie kontrolujesz tego. – Z oczu Piotra spływały łzy. – Mówiłem ci „Żyj w teraźniejszości, miłość jest w niej". Ale to jest od ciebie silniejsze.

– Coś się zmieniło?

– Ty się zmieniłaś. Zamiast żyć tu i teraz coraz częściej szukałaś tego co już masz. Tak nie może być. Nie może. – Z oczu Piotra wciąż kapały łzy.

W końcu chwycił rękę Magdy i delikatnie ściągnął ją z krawędzi mostu. Nie broniła się, zamknięta w otchłani myśli. Przytulił ją i gładził jej głowę przyprószoną siwizną. Ona zaś popatrzyła na niego zielonymi oczami, wyłaniającymi się z rozmazanego czarnego makijażu, szukając w nim kłamstwa, którego nie było. Piotr zaś niósł ją, to tonąc w mroku, to znów rozświetlony przez blask latarni.

Wyczerpany innością starał się znaleźć oparcie, umykające przy każdym zamknięciu oczu. Myśli i czas wciąż gubiły się w sobie, nie umiejąc znaleźć właściwej równowagi.

– Kocham cię – szeptał do Magdy zatopionej w błękitnej pościeli.

Jej rozrzucone czarne włosy zdawały się nie pasować do niej, ale to było ona, miłość jego życia. Zawsze była tylko Ona, kobieta z obrazu przesłaniająca przedziwne, przerażające postacie, przynosząca nadzieję i cierpienie.

– Pamiętasz, jak byliśmy o poranku na Świnicy – szeptała do niego, a jej włosy rozwiewane były przez morski wiatr.

– Dopiero tam będziemy – mówił do niej i uśmiechał się.

– Wiesz, tam było pięknie, a ty całowałeś tak... – Niespodziewanie przerwała i popatrzyła na fale przecinane przez płynącą motorówkę. – Tak jak teraz. – Wbiła się w jego usta

i zachłannie całowała, niecierpliwie czekając na reakcję. – Jesteś tylko mój. Zawsze tak było – szeptała mu do ucha.

Gdy dotykał jej nagich piersi, ona patrzyła na szybującą koszulę ukochanego, która wkrótce została porwana przez wodę. Zatracała się w miłości, coraz częściej odrzucając codzienność. Pragnęła tylko Piotra, odrzucając wszystko wokół.

– Powiedz, że mnie kochasz, powiedz – szeptała do niego.

– Kocham – odpowiadał.

– Pokaż jak bardzo – żądała i zrzucała z siebie ubrania.

.................................................................***......................................................

Teraźniejszość stawała się przeszłością i przyszłością, porywając Magdę w szaleństwie doznań. Szukała bliskości, a Piotr dawał jej wszystko, twardo wręcz rozpaczliwie trzymając się upływającego czasu. A on nieubłaganie odbierał urodę i siły, gdy kolejne kreski pojawiały się na twarzy, oni wciąż byli zakochani. Ona szalona, on szukający wsparcia w teraźniejszości. Siedzieli na ławeczce przed domem, obserwując zachodzące słońce.

– To nas czeka Piotrze.

– Tak kochanie, to czeka każdego – odpowiedział i czule ją pocałował. – Dotarliśmy do kresu dni.

– Nie, to dopiero będzie – zaśmiała się Magda.

– Nie kochana, wszystko już było. Wszystko – Piotr mówił z powagą.

– Wiesz, to się nigdy nie kończy. Nigdy. Musisz mi uwierzyć.

– To się właśnie kończy – odpowiedział. – Ale było warto – uśmiechnął się do siebie.

Magda stała w galerii i podziwiała obraz "Nieznana dziewczyna". Czuła, że zna tą kobietę, tylko ona była tak młoda i szczęśliwa.

– To ja? – szepnęła Magda. – To ja – odpowiedziała sobie i rozejrzała się wokół.

Gdy natrafiła na brąz oczu Piotra, niemal krzyknęła z radości. Jej kochany uśmiechnął się do niej, przyprawiając jej serce o szybsze bicie. To był jej dzień. Tyle o nim słyszała od Piotra

i w końcu go znalazła.

To był początek i koniec ich namiętności. Ostatni, jakże piękny taniec.