Pragnienia

Widzę ją – tajemniczą postać unoszącą się w nieruchomej wodzie. Jej lśniące kosmyki spływają po białych ramionach i okrywają drobne piersi. Przeszywa mnie spojrzeniem ciemnych oczu, które są mroczne jak toń, z której do mnie przypłynęła. Moja syrena... Coś pcha mnie ku niej. Wewnętrzne pragnienie, któremu nie mogę się oprzeć. Wchodzę do wody, a ona czeka bez lęku. Czy nasze spotkanie zakończy się pocałunkiem? A może porwie mnie w morską otchłań i zginę? Niezależnie od tego, co się wydarzy, już przepadłem.

Jest zuchwały, jak mewa, która przecina dziobem taflę oceanu. Zbliża się ku mnie, choć fale spychają go w kierunku lądu, gdzie jego miejsce. Jego ruchy są nieporadne i zdane na łaskę oceanu. Wydaje się bezbronny, ale to tylko pozory. Wiem, że potrafiłby zabarwić wodę szkarłatem, ponieważ nikczemność ma we krwi. Gdy jest na tyle blisko, że mogę wejrzeć w jego oczy, dostrzegam to, co znajduję w każdym ludzkim spojrzeniu – zachłanność. To ona pcha go ku mnie. Zniżam się, skrywając uśmiech w kołyszącej się wodzie.

Niebo przyodziewa szafirową szatę i przygląda się sobie w morskim zwierciadle. Fale tańczą z wiatrem, a niektóre z nich wspinają się wysoko po skałach, coraz wyżej i wyżej. Ludzie uciekają z plaż, ukrywają się w pustych domach. Mewy krzyczą, lecz ich głosy zagłusza szum oceanu, który miesza się ze śpiewem syren. Nikt nie przysłuchuje się tej pieśni. Gdy syrena rozchyla usta, ludzie zakrywają uszy.