Przeklęty Cień (odc.2)

Rano posprzątaliśmy obóz i ruszyliśmy w dalszą drogę na piechotę ciągnąc konie za sobą za uzdy. Baron wziął moje rzeczy i rzeczy Halla a ten pomagał mi udawać że kuśtykam. Szliśmy wolno i robiliśmy częste postoje na odpoczynek. Pastor był wściekły i co chwila posyłał mi mordercze spojrzenia ale już nie odważył się zmierzyć za mną na spojrzenia. Chciałbym jeszcze raz wspomnieć o genialnej grze mojej Szermierz której gra była obłędna. Każdy ale to każdy musiał się na to nabrać.

–Jak na razie dobrze idzie. –Szepną mi do ucha Hall podczas już czwartego postoju tego dnia.

–Tak. –Przytaknąłem głaszcząc po długiej wdzięcznej szyi moją Szermierz. –Ale jak długo? Przecież pastora niedługo jasny szlag trafi. –Spojrzałem wymownie na pastora który siedział wściekły na pniu drzewa. Byłem gotów się założyć że właśnie klnie na mnie pod nosem. – Przecież on niedługo mnie zostawi i popędzi ile sił by ją dorwać. On ma na jej punkcie jakąś obsesje. –Spojrzałem na Halla. –Czy to tylko oto chodzi że nie pozwoliła temu dupkowi?

Hall uśmiechnął się jak człowiek który przypomniał sobie genialny żart i ledwie powstrzymuje się by ryknąć śmiechem.

–Wylała mu wrzątek na przyrodzenie.

Wyobraziłem to sobie i zanim się spostrzegłem też się uśmiechałem ledwie powstrzymując się od śmiechu. Teraz rozumiałem czemu aż tak bardzo jej nienawidzi. Zuch dziewczynka!

–Ha! –Zawołał szeptem triumfalnie Hall. –Nareszcie się uśmiechnąłeś! Już myślałem że nigdy to się nie stanie.

Rzeczywiście rzadko się uśmiecham. Nawet mimo naprawdę dobrych dowcipów Halla nie potrafiłem się uśmiechnąć na twarzy i śmiałem się z nich w duchu. Ja po prostu mam problemy z okazywaniem uczuć co nie jest moją winą.

–Wiem. –Przyznałem mu racje a uśmiech już znikał z mojej twarzy. –To mroczne coś we mnie sprawia że trudno mi okazywać uczucia. Ale widok Pastora z poparzonymi jajkami był tak rozbrajający że nie byłem w stanie się nie uśmiechnąć.

Hall patrzył na mnie najpierw z współczuciem a potem z uśmiechem.

–Wiem co czujesz. Ja też nie mogłem przestać się śmieć kiedy się dowiedziałem.

Dziesięć minut później ruszyliśmy znowu w drogę. Zgodnie z moimi przewidywaniami pod koniec dnia pastora szlag jasny trafił i zaczął rzucać pod moim adresem takie bluzgi które ojcowi duchownemu po prostu nie przystają.

–Ty bękarcie piekielny! –Zaczął oto takimi słowami. –To przez ciebie się tak wleczemy i odkładamy wykonanie woli boskiej! Bug domaga się kary na czarownicy a przez ciebie nie przybliżamy się do jej wypełnienia. –Wycelował we mnie swoim palcem wskazującym. – Ty przeklęta kreaturo piekielna która została wysłana przez samego mistrza piekieł by przeszkadzał sługom mistrza niebiańskiego w wykonaniu jego woli! Nasz pan na wysokości od początku mnie uprzedzał ale ślepy na jego przestrogi omamiony twoimi kłamstwami postanowiłem zaufać tobie bom się nad tobą zmiłował i chciał dać okazje do wymierzenia sprawiedliwości.

Wszyscy patrzyli na nas czekając na dalszy rozwój wypadków.