Przesłuchanie — Pikle 2/3

Sznurówka była przekonana, że nie ma żołądka. W jego miejscu wyrósł krater, a w nim zamieszkała kreatura z ośmioma mackami. Są grube i zwieńczone otworami, które wysysały jej wnętrzności. Organ za organem. Osadzona zaczynała się łamać oraz rozważać zlizywanie ze ścian, zaschniętych resztek, rozpaćkanych owadów.

Skrzydła w kącie, ostatni ślad, po istnieniu komara, prezentowały się niczym płaskorzeźba. Bliźniacze dzieła sztuki urozmaicały monotonne widoki. Zgniecione karaluchy, zmumifikowane muchy, były wszędzie.

Sznurówka nazywała poszczególne eksponaty z nudów, tworzyła im historię powstania. Kreowała w wyobraźni biografię natchnionych przez haszysz artystów, odpowiedzialnych za dzieła. Z czasem utożsamiała się z eksponatami. Zrozumiała, że niewiele więcej zostanie z jej trupa.

Dziewczyna spacerowała, po celi. Powietrze w środku zostawiało czarne ślady na zębach. Wilgoć. Słabe światło, grzyb na suficie sprawiał, że dziewczyna czuła się, jak zamknięta w zapuszczonym akwarium.

Powoli przemierzała niewielką izolatkę, aby w końcu paść na pysk. Znaleźć się w krainie komarów bez skrzydeł. Wierzyła skrycie, że jakby umarła i miała odrobinę szczęścia. Śmierć zagłodzonej przez władze młodej studentki polonistyki, wyrwałaby ludzi z opiumowego snu.

Chodziła z kąta w kąt i katowała płuca. Zastanawiała się ile jeszcze minie, za nim stwór wchłonie ją całą w wieczny mrok.

Zadyszka zmusiła Sznurówkę do spoczęcia na pryczy. Kręciło się jej w głowie. Z korytarza usłyszała zdwojone kroki. Wyobraziła sobie, jak tuzin strażników ją ubiera w kaftan. Następnie naczelnik, paskudny, blady, drań wpycha w jej przełyk rurkę. Potwór w niej ginie zalany bezsmakową owsianką. Wyrwa w żołądku się zabliźnia. Sznurówka przestaje śnić o staniu się pomnikiem. Umrze w bamboszach, jako babcia i zachłyśnie się Etopiryną. Nikt nie będzie jej pamiętać.

W progu celi stanął Sznycel, wjechał do środka wózeczkiem kelnerskim, na którym stała przykryta srebrna patera. Kółka trzeszczały oraz zniszczyły kilka rzeźb z resztek moskitów.

— Dalej poradzę sobie sam, no do budy. — Sznycel pogonił klawisza, który zamknął za nim drzwi.

Sznurówka usiadła na posłaniu, gotowa na tortury: szarpanie za włosy, podtapianie, łamanie palców. Na opowieści, czego to nie włożą jej między nogi.

Podinspektor zaparkował wózkiem przed nosem studentki. Grzebykiem noszonym w butonierce, przeczesał włosy. Pogodny ułożył sztuce, przetarł talerzyk z kurzu.

W jego mankietach nie poznawała własnego odbicia. Skóra twarzy, była jak spalona folijka po cukierku. Głodówka zacementowała młodość, w betonowym bloku wyryto bruzdy. Zieleń w oczach wypłowiała. Brązowe włosy nabrały popielatego odcienia.

— Umyj rączki młoda damo, to więzienie, ale nie dzicz. — przypomniał Sznycel. Wskazał umywaleczkę, którą zdobiła rdza. Sznurówka posłała mu spojrzenie pełne pogardy. Splunęła na dłonie i roztarła ślinę. Uczyniła to bardzo dokładnie, nawet między palcami.

— Zrobione — burknęła.

— Nie nadążam za współczesną młodzieżą. — zaśmiał się i charknął na widelczyk, po czym położył go na obok talerzyka.

Zabić. Błysnął oślepiającym blaskiem neon w myślach Sznurówki. Jaskrawa czerwień była uwodzicielska. „Dokonać zemsty, uszkodzić trybik państwowej machiny. Wyrwać widelec. Rozsmakować się w wymierzaniu sprawiedliwości.” Nakazywała karmazynowa łuna.

— Dlaczego dziś? — jęknęła półgłosem. „Gdy resztki mięśni są, jak rozgotowany kurczak”. Dokończyła w głowie.

Sznycel podniósł pokrywę. Na talerzu wielkości pocztówki leżał ogórek peklowany. Zapach obezwładnił sznurówkę. Macki potwora wystrzeliły jak kotwice. Wgryzły się w żebra i wysysały szpik z kości.

— Korniszon w zalewie, z dodatkiem carry, miodu, i jeżeli demencja mnie nie zwodzi, również goździków. Będzie twój, wystarczy, że zeznasz przeciwko niewygodnemu szkodnikowi. — akcentował każdą przyprawę z pasją w głosie.

— Nie zjem — oświadczyła Sznurówka, podczas zwijania się z bólu na więziennym materacu. Słodki zapach ogórka wywracał na lewą stronę jej trzewia.

Sznycel patrzył na nią z dezaprobatą.

— Wiem, rozumiem, wy młodzi potrzebujecie się wyszumieć, pokrzyczeć antypatriotyczne bzdurki. Jednak dojrzały człowiek, w twoim wieku Sznurówko, pamięta o pewnych kwestiach. Że to dobroduszny premier ufundował ci studia, płaci stypendia, zapewnia lokum. Nie zapomniana, że żacy potrzebują dansingów. W ciężkich czasach, organizuje wam juwenalia. Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda?

Okropny krzyk zatkał uszy dziewczynie. Kto, to? Skąd, za ściany? Ponownie, odgłosy z ostatniego piętra pandemonium. Sznurówka przerażona wyciem, odsunęła się pod ścianę. Cienkimi palcami gniotła skrawek szarego koca.

— Skąd te wrzaski?

— Moja droga, nikt nie wrzeszczy. Potrzebujesz moje dziecko coś rzucić na ząb. — Sznycel wziął talerzyk z ogórkiem. Usiadł obok dziewczyny, objął ją jak wujek. Podsunął przysmak osadzonej pod sam nos.

Potwór szarpnął. Sznurówka miała wrażenie, że żebra wyskoczyły z jej klatki, jak klaun z tortu. Szorstkie macki zacisnął wokół szyi, ścierały na proch kręgi. Upadła na posadzkę. Wiła się u stóp Sznycla, który obserwował, jakby uczestniczył w pokazie dancehallu.

— Jak długo potrwa, aż pojmiesz, moje dziecko, że sama sobie wyrządzasz największą krzywdę? Proszę, zjedz ogóreczka. Potwierdzisz, że widziałaś pewnego zbrodniarza w określonym miejscu i wynagrodzimy cię całym słoikiem. Przysłużysz się narodowi. Po wszystkim staniesz się lepszym człowiekiem. Pełna rehabilitacja w oczach premiera. — przemawiał z pryczy głosem kaznodziei podinspektor.

— Wole umrzeć marnie na własny zasadach niż… — wyjęczała i urwała w połowie Sznurówka. Najdrobniejszy ruch prowokował skurcze.

— Uparta oślica. Tyle cierpienia za ciapatych brudasów, aż tak bardzo zależy ci na ich edukacji? Nie dość, że sama będziesz wykształcona. Oni w podzięce zabraliby wam młodym miejsca pracy. Głupota Sznuróweczko, nie sądzisz?

Sznycel nachylił się do niej z talerzykiem. Woń ogórka materializowała się w bicz, który smagał monstrum. Dziewczyna przewróciła się na plecy. Jedną dziurką nosa wyciekła jej strużka krwi.

Ujrzała nad sobą gigantycznego komara, miał skrzydła wielkości masztu, odnóża jak pieńki sosen i kłujkę niczym halabardę. Wycelował nią w pępek Sznurówki. Na oczy moskita składały się setki kafelków. W nich było widoczne coraz straszliwsze oblicza kostuchy. Na każdym frunęła na sępie zlepionym z chrząstek wprost na Sznurówkę.

Racje, wolnościowe hasełka odeszły w zapomnienie. Chwyciła za ogórka, wepchnęła całego prosto do żołądka. Wierzgnęła, potwór z wnętrza momentalnie osłab. Wycofał się w otchłań.

— Zrobię, o co prosicie. Błagam o jeszcze jednego. — zapłakała z zaciśniętymi powiekami. Obiema dziurkami nosa buchnęła jej posoka.

Sznycel ukontentowany wstał i dużym krokiem przeszedł nad studentką. Zapukał w drzwi od celi. Polecił strażnikowi przyniesienie obfitego posiłku. Po tym pomógł Sznurówce wrócić na pryczę. Klawisz wrócił z pizzą. Osadzona rwała ciasto na kawałki, zwijała w rulon i przełykała bez gryzienia.

— Teraz moja dzielna, wyjaśnię ci jaką masz role do odegrania. — rzekł podinspektor podparty o ścianę. Jego uśmiech rozganiał ciemności celi.