Przestrzeń dana raz - Wstęp

Oparłem się ciężko o samochód stojący na obrzeżach miasta i wpatrywałem w przestrzeń przed sobą. Niekończące się, błękitne niebo w tym samym momencie stało się moją nadzieją na ucieczkę oraz niewidzialną klatką. Bo rzeczywiście, pragnąłem ucieczki odkąd tylko pamiętam. Jedynie brak odwagi oraz zdrowy rozsądek utrzymywał mnie w tym samym miejscu. Czułem się jednocześnie jak najgorszy tchórz oraz prawdziwy bohater. Czułem, że dopiero teraz poznam tę przestrzeń. Tak bardzo chciałem się w sobie zatracić. Tak bardzo...

Ale czy to o właśnie taką ucieczkę mi chodziło? Może miałem na myśli coś więcej? Cholera, wszystko jest takie pogmatwane. Przez moment, pomyślałem sobie nawet, żeby wsiąść do auta i zawrócić. Mam przecież stałą pracę, żonę, mam prawdziwego przyjaciela. Może... może jeszcze...

Dopaliłem papierosa i wyciągnąłem z kieszeni wibrujący telefon. Przetarłem szybko zapaskudzony ekran rękawem i odblokowałem urządzenie.

"Masz nieodebranych połączeń (11) od: Maryl.

Nowa wiadomość od: Frank

Gdzie ty się podziewasz? Szef powiedział, że to będzie twój koniec i daje ci 15 minut. Co ty sobie wyobrażasz?"

Czy zawsze tak to wyglądało? Oczywiście, że nie. Jak mogłem tak zniszczyć samego siebie? Szkoda, że tak późno to odkryłem. Nie miałem za dużo czasu, więc musiałem się naprawdę pospieszyć.

Jeszcze raz zerknąłem na wyświetlacz i ponownie spojrzałem w przestrzeń.

– Jebać to – powiedziałem krótko, i z wielkim impetem cisnąłem telefonem przed siebie. Klepnąłem dłonią w kieszeń spodni, aby upewnić się czy papierosy są na miejscu. Gdy już to nastąpiło, zdecydowanym krokiem podszedłem do drzwi od strony kierowcy, i wsiadłem do środka. Ułożyłem dłonie na kierownicy i ścisnąłem ją mocno. Nagle, pojawiła się znowu ona... chwila zawahania. Postanowiłem włączyć radio.

"There must be some kind of way outta here..."

Jimi Hendrix

Moja ulubiona piosenka.

– Eh, jebać to – powiedziałem po raz drugi i nacisnąłem gaz.