Przy witrynie na Bauer Sándor

Ten wieczór jest gęsty od trwogi i marzeń.

Krok za krokiem grzbiet bruku zabarwia zmierzch.

Zimne bramy noszą w sobie niekochane psy

a rodząc je, dają im głód do oczu - pokarm na przyszły dzień.

Z podwórza wychodzi smutny poeta w prochowcu:

stygnąc powoli, trzyma w ręku kwiaty o barwie wstydu

i gasi w wytrzęsionym sercu przerwany, ciepły sen.

Każda z latarni jest dziś jak fuga o spuszczonej głowie,

o przetrąconym karku, bez czystego dźwięku.

Obok rzucanych kamieni przemyka jednooki kot.

Z małego, krągłego okna prószy pierwszą mąką

i słychać, jak dojrzewa rosły zapach ziemi

podawany z drżeniem z rąk do rąk.

Mijam pospiesznie ostatnie zwęglone proporce

ciemnych potyczek - gęstych jak krew, twardych niczym szkło.

Jeszcze ostatni zakręt - i oto umówione miejsce:

cicha arka rozbitków z zapomnianych stron,

co wołają się przez pustynie obrosłe domami,

co się kryją w jaskiniach bez ognisk i ścian.

W oszklone łuny światła o tętnie letniego miodu

pochylam czoło, czekam - jak na pocałunek matki;

po wszystkich przeczuciach kalekiego dnia

przychodzi ciepły spokój, w takt jej kołysanki.