Random #2, czyli znaczenie moba z MineCrafta

wspomnienio-publicystyka

Zdarzyło mi się kiedyś rozmawiać z pewną osobą o tym, dlaczego nie chce mieć dzieci.

(mówiąc „rozmawiać”, naprawdę mam na myśli rozmowę)

I ten człowiek powiedział mi, że, ponieważ sam ma problem z dostosowaniem się do pewnych zasad, jakimi rządzi się społeczeństwo, nie będzie umiał wpoić ich dziecku. (Jako przykład podał, że jeśli zostanie wezwany do szkoły, bo jego dziecko pobiło się z kimś w samoobronie, to będzie od niego oczekiwane, że przeprosi i skarci dziecko [gdyż bicie innych jest złe i powinno było donieść na prześladowcę], a on nie będzie potrafił tego zrobić, skoro sam się z tym nie zgadza. A to z kolei naraziłoby jego hipotetyczne dziecko na nieprzyjemności i trudności w przystosowaniu się do świata, w którym żyje. I że nie skaże go na taki los.

Sympatyzowałam, ale jednocześnie czułam głęboką niezgodę z tym podejściem. Nie potrafiłam jednak odpowiedzieć w sposób, który by go przekonał.

To mój trudny nawyk. W dużej mierze wyleczyłam się z robienia tego w Internecie (i nigdy nie robiłam tak na większą skalę), ale w świecie analogowym, świecie bezpośrednich kontaktów… Gdy uważam, że ktoś w tkwi w – z mojej perspektywy – nieskutecznym czy wręcz szkodliwym sposobie myślenia, czuję w sobie wezwanie, by to zmienić. Nie, nie na siłę, oczywiście że nie. Ostateczna decyzja będzie należeć do tej osoby (bo zmuszanie człowieka do czegoś, do czego nie jest rzeczywiście przekonany, też jest kontrproduktywne), ale chcę zrobić wszystko, co w mojej mocy, by pobudzić go do owej refleksji. A jeśli sposób X nie działa? Cóż, może zadziała sposób Y. Z zawiodło? Będę kombinować, aż wymyślę Z-dwa-zero.

Podsumowując, jestem (za) bardzo zdeterminowana. Chwała Bogu, że nie dorastałam w społeczności świadków Jehowy, bo byłabym chodzącym koszmarem.

***

Aż, jakiś czas później, w wyniku innej rozmowy, znalazłam odpowiedzi na obie kwestie jednocześnie.

Jak się można domyślić, uświadomiono mi, że nie jest moją pracą „naprawianie” kogoś. Zaczęłam się zastanawiać, czy inni ludzie w moim otoczeniu też nie potrzebują ode mnie czasem czegoś zupełnie innego, niż ja myślę, że muszę im dać??

I wtedy mnie uderzyło. Żeby wychować dziecko, potrzebna jest cała wioska, nie?

Więc dlaczego cały czas, mimo, iż gdzieś głęboko we mnie budziło to sprzeciw, próbuję być dla każdej bliższej mi osoby WSZYSTKIM, kiedy powinnam być – to jest jedyna rola, jaką jestem w ogóle w stanie spełnić – pojedynczym Villagerem?

(tak, tu wreszcie pojawia się ten mob z MineCrafta)

Nie jestem rodzicem, ale wierzę, że rodzicielstwa też się to tyczy. Nawet idealny rodzic działający na 100% swoich możliwości (takowy nie istnieje) nie jest w stanie przekazać swojemu dziecku wszystkich życiowych lekcji. Od tego jest reszta rodziny – bliższej i dalszej, sąsiedzi, nauczyciele, trenerzy, znajomi, przyjaciele, autorzy ulubionych książek, itede, itepe.

To „oświecenie” (dotyczące postawy życiowej, zastosowanie w rodzicielstwie to przykład) wpłynęło na mnie na tyle mocno, że przez jakiś czas ustawiłam sobie obrazek Villagera z MineCrafta na tapecie w telefonie.

Wniosek: jeśli spotkaliście/ macie w życiu kogoś, kogo w najlepszych intencjach chcieliście do czegoś przekonać, namówić do zmiany itp., ale się nie udało i macie do siebie o to pretensje, obawiając się, że przez Wasze(?) niepowodzenie ta osoba teraz dąży do zguby (tak, wiem, to dość specyficzny opis)... Być może byliście/jesteście w życiu tej osoby takim właśnie „pomocnym Villagerem”. Pojedynczym trybikiem w większej machinie, która kiedyś „zaskoczy” – nawet, jeśli nie będziecie mogli tego zaobserwować na własne oczy ani przypisać sobie sukcesu. (Tak, wiem, nie o to Nam chodzi, ale przyjemnie by było, co?)

Dla mnie to cholernie uwalniająca świadomość.