Rosa

[Napieraj po szkle. Jeśli para puści za wcześnie — zatrzymaj oddech na pół taktu.]

Język zamka dociąga o włos; bark luzuje pół centymetra. Oddech Królowej rysuje owal na szkle: trzy — pauza — dwa. Palce wchodzą pod żuchwę, skręcają głowę ku sobie; skóra drży krótko. Para zbiera się w wąski pas.

Usta stają na kąciku; język biegnie wąskim torem do szyi, wraca krótszym łukiem. Dolna warga zostawia wilgoć; ślad pulsuje na pół taktu. Zapach skóry — ciepły, bliski. Jej tchnienie wchodzi we mnie; trzymam je językiem, wypuszczam wolniej. Pod palcami szkło chłodzi, pod ustami rośnie ciepło — bez szczeliny. Jedna dłoń schodzi niżej, druga trzyma rytm przy biodrze — domyka takt. Ślad gęstnieje; rozsypane kropki składają się w linię. Oddechy liczą się same. Głowa odchyla się o włos; tchnienie staje między ustami a szkłem.

Zbliż. Jej dłoń łapie mój nadgarstek i prowadzi go niżej — tu.

Brzeg zasłony drży o ułamek. Światło z ulicy spływa po szybie do krawędzi; jednym łukiem zbiera parę, dłonie, biodra — jeden takt. Oddech: trzy — trzy — pięć — pauza. Pod kciukiem tętno: cztery równe.

Dłonie wracają tą samą ścieżką po skórze. Przyspiesza. Ścina. Wchodzi głębiej. Oddech zgrywa się z biegiem kropli. Plecy wybrzuszają się i tną powietrze; wracają, łamiąc takt. Pół sekundy bezruchu — bez wdechu; tylko ciepło na uchu. Impuls podnosi ciało jednym skurczem; para matowieje — drży — puszcza. Kropla spada prosto i dotyka listwy: tuk. Zostaje szmer. Smak trzyma się pod językiem; na szybie dwa ślady zwężają się w jeden.

Cisza pracuje nisko. Oddechy schodzą: dwa — dwa — cztery. Dwie ścieżki po kroplach; składam je wzrokiem w jedną. Jej dłoń przechodzi po skroni, staje na trzy uderzenia, znika. Para blednie do półmatu; światło wraca po krawędzi. Palce zwalniają i gasną. Szyba stygnie. Linia zostaje — jedna. Rano ten sam ślad znajdzie jej palec; mój pójdzie za nim.