Scysja czarownika Fabloka

Niebo zasnute ciemnymi chmurami północy zbladło i poczęło czernieć, zwiastując, iż wieczór ustępuje miejsca nocy. W karczmie zebrało się pospólstwo z wiosek okolicznych. Nieliczni wśród nich, jak czarownik Fablok skryci byli pod kapturami, udając niecny rzezimieszków, bowiem taki kamuflaż zwykle działał na prostackie wzroki niczym trucizna.

– Wypij za moje, skoro za swoje ci niedane! – zagrzmiał rosły mężczyzna z rodu Wielkouchych. Postawił przed Fablokiem kufel piwa i spojrzał w jego mętne, zasnute mgłą tajemnicy oczy. – Kim jesteś, nieznajomy? Nie wyglądasz na łotra, jakim się przedstawiasz.

Fablok nie odpowiedział. Odsunął jedynie kufel, na co tamten wyraźnie się obruszył.

– Piwa odmawiasz, heretyku?!

W gwarze rozmów bełkot Wielkouchego nie był słyszalny ponad miarę, a raczej tonął wśród zalewu słów z ust innych.

– Odejdź, jeśli życie ci miłe i przyszłość bliska – rzekł Fablok, starając się nadać głosu łotrowską chrypkę.

– Tutaj jestem panem. Staniesz po niewłaściwej stronie i więcej świtu nie zaznasz.

Czarownik w pierwszej chwili chciał ukrócić tę parszywą gadkę jednym z zaklęć, ale począł po chwili kajać się w myślach, wszak to nędzna natura ludzka, pierwotna chęć zemsty pchała go do tego czynu kretyńskiego. W tych okolicach musiał się ukrywać, a nocą strach przez lasy przeprawą urządzać.

– Sam mi nie skoczysz wyżej niźli za cholewę.

– Nie błądź, łotrze! Nie takich jak ty łamałem jak suche gałązki.

Fablok naciągnął mocniej kaptur i skierował się do wyjścia. Przy karczmie też będzie bezpieczny. Ułoży się pod jakimś drzewem niedaleko, przekima do poranka i ruszy dalej, do rzeki Urh’ok, naturalnej granicy tej krainy. Tutaj nie miał już czego szukać. Imię Fablok miej praw posiadało, niźli pospolita nierządnica z trądem na żebraczym padole. Cóż więc szukać, prócz kłopotów?

Gdy stanął na progu wyjścia, poczuł na barku silny ucisk dużej, ciężkiej dłoni, pełnej siły i gniewu. Odwrócił się i zobaczył mordę Wielkouchego, czerwoną, fioletową, a w niektórych miejscach nawet granatową. Druga dłoń szybowała, cięła powietrze, gnała, aby zetknąć się w kulminacyjnym momencie z twarzą czarownika. Ten jednak był o wiele szybszy. Unik wyszedł mu nader przyzwoicie. Piącha uderzyła w futrynę. Kilkoro mężczyzn spojrzało ciekawsko w stronę miejsca zdarzenia. Ktoś krzyknął:

– Rozróba!

I niczym wsparci mocą pierwotną, rzucili się sobie do gardeł spici sąsiedzi, kuzyni i bracia. Jeden wielki harmider, a pośród niego czarownik Fablok, który sposobem wymknął się na zewnątrz, a tam już nie miał zamiaru udawać łotra. Zdjął więc kaptur. Wielkouchy od razu poznał z kim ma do czynienia.

– Czarownik Fujara! Wieści do nas doszły, a jak! – zadrwił.

Fablok zachował zimną krew. Wypowiedział zaklęcie, nieznane w tych stronach, bo i zakazane. Tutejsze prawo było rygorystyczne, stawiało na staroświeckie sposoby rozwiązywania konfliktów, a za czarnoksięstwo karano śmiercią.

– Będziesz płonął! – zawołał Wielkouchy.

Czarownik zakończył formułę i po chwili noc stała się dniem na kilka szybkich sekund. Potem nastąpił huk i ponownie ciemność ogarnęła okolicę. Ciało zaś tamtego w częściach rozrzucone to tu to tam poczęło martwo stygnąć i krwawią resztkami juchy. Pospólstwo wyległo na zewnątrz, ale nie wszyscy. Ciekawi byli, głównie ciekawi. Nikt nie żałował Wielkouchego, bo podtruwał piwem i lubił to jak diabli. Fablok zaś ulotnił się w cień lasu, do którego nie chciał za nic nocą wchodzić, ale musiał. Żałował, że odprawił z kwitkiem Moderusa. W takich chwilach ten gamoń był przydatny.