Słowa, które dusza pamięta

Dzień owinięty lekkim oddechem,

przytulony spokojnym powiewem wiatru.

A dusza moja? Oddycha mętnie,

jakby chmury odsłoniły serce światu.

Wnet świat rozświetlił mą ponurą drogę,

a Twe słowa dotknęły mej duszy

jak płatek lilii opadający na wodę —

delikatnie, a jednak zostawiając ślad.

Twe serce jak kwiat, co rozkwita

wraz z słońcem poranka ciał.

Niech to, co czuję, dotknie Twej duszy,

gdyż Twe słowa są jak strumień, co budzi świat.

Twoja wartość lśni jak gwiazda

na bezchmurnym niebie,

która swoim światłem maluje lica

i odsłania iskrę w oczach.

Jak rzadki kryształ w oceanie,

dostrzec jest ciężko to, co Ty potrafisz.

A ludzie wśród tłumu przechodzą jak cienie,

lecz nie milczą — wbijają sztylet w istniejące rany.