Słowiańska kusicielka

Zniewolony urokiem podziwiam nagie ciało.

Tyś najpiękniejsza! Tyś cudowna! Tyś wspaniała!

Uśmiechasz się do mnie tajemniczo i zalotnie.

Pluskasz się w leśnym strumieniu zanurzona do pasa.

Widzę obfite piersi, gdy lekki wiatr porusza

długie do ramion włosy o hebanowym odcieniu.

Czarne źrenice uwodzą zalotnym spojrzeniem,

pobudzając zmysły, które oszalały.

Ciebie pożądam! Ciebie miłuję! Ciebie pragnę!

We włosach masz wplecione cierniste róże.

Przypominają mi ciebie – piękną, lecz groźną.

Ponętny urok skrywa niebezpieczeństwo.

Twoja tajemniczość współgra z urodą.

Przypominasz mi najpiękniejszy cud natury.

Jestem bezradny wobec twojego ciała,

które ma drobne i ponętne kształty.

Jednak nie wiem co mnie czeka.

Nie widzę czaszek słowiańskich młodzieńców

i pozostawionych na dnie strumienia ich kości.

Zauroczony nie wiem, że czeka mnie śmierć.

Wystarczy, że dotknę twej ręki.

Odsłonię kosmyk włosów z twarzy

i pogłaszczę delikatną skórę.

Wtedy utopisz mnie! Choć piękna jesteś złem!