Smierć mafioza

Wstęp.

Rozpoczynam serię opowiadań o mafiozach, złych dziewczynach (bad-girl), gangsterach, porwaniach przeniesionych na nasz grunt. Miłej zabawy.

Śmierć mafioza

Rano gangster sam, przez miasto szedł jak pan. Przez wymarłe miasto szedł i na dzieło patrzył swe. Nie był pewien życia nikt, całą noc po blady świt...

***

Obudził mnie huk wystrzału. Chicago - dzielnica Englewood, zwana Englehood (zakapturzone bandytowo). Strzały dochodziły Garfield Boulevard, gdzieś z Sherman Parku i szybko huk narastał roznosząc się po Racine Ave. Muszę się przenieść na wzgórza Englewood, albo na Avondale, Naperville, na zachód do Des Plaines, może do Park Ridge. White flight-biała ucieczka. Drugie Detroit. Niedawno skończyłam Oak Park - River Forest High School na zachodnich przedmieściach Oak Park. Teraz szukam pracy. Próbowałam w Goodman Theatre, ale normalnych dziewcząt nie przyjmują. Musi być lesbą, czarną, albo maltretowaną...ostatecznie feministką.

Po huku poznałam, niezawodny pistolet PM -9. Wstałam, włączyłam "Radio Chicago 1030" i biegnę pod prysznic. Nucę: I am sailing, potem pilim, home again, krosty mam...aj lowiu bejbi, wyganiała Kasia wołki, rozwidniało się, głęboka studzienka. Wyciągam z szafy moje ciuchy i zaczynam przeglądać, w co się ubrać na ważne spotkanie w sprawie pracy w wielkiej firmie. Nie była to restauracja "Alinea", "Pub OK", " U Gazdy", "Staropolska", ale coś w rodzaju "Red Apple Buffet" przy Milwaukee Avenue. Mam zostać menadżerką. Padł drugi strzał. Ktoś upadł na korytarzu. Wali z "Gracha"- stwierdziłam w myślach. W czym będzie mi lepiej, w różowych pantofelkach, czy w trampkach Nike, a może czarnych pół - kozaczkach? Usłyszałam kolejny strzał. To strzelał sąsiad z góry. Glock? Potem zobaczyłam krew spływającą po mojej szybie. Pewnie oberwał, albo je pizze z keczupem. Zawsze mu ciekło po brodzie - taki łapczywy. Nieważne. Chwyciłam swój różowy smartfon i zaczęłam przeglądać konta społecznościowe: Facebook, Gab, Instagram, OKCupid, Twitter, Classmates, Tik-tok i czytać sms-y. Mało czasu, muszę zaraz lecieć. Ta głupia Oliwia znowu mnie obsmarowała, śmieje się ze mnie, z mojej wagi, że niby jestem za gruba, a sama dupę ma jak szafa trzydrzwiowa, z moich ciuchów brechta się, że chodzę w podartych jeansach jak łachmyta, że jestem głupia, że mnie chłopak rzucił. Ktoś za drzwiami jęczał.

- Pomóż Julka - usłyszałam głos sąsiada - oberwałem i to porządnie.

- Chwilę, nie pali się.

Natalka wcale nie lepsza od tej durnej Zuzki, czy Oliwii...też je zhejtuję. Teraz nie mam czasu. Bluzkę ubrać, tylko jaką, gdzie ta bluzka? O jest! Ubrać, ale którą ?

- Julka, Julka - dobiegało za drzwi.

- Momencik, zaraz, zaraz...o jeny...- odpowiedziałam.

Strzelanina nie ustawała. Weszłam do pokoju i spojrzałam w okno. Szary dzień, trochę zagracony ten mój pokój. Szyba przestrzelona przez kilka pocisków. To już trzecia szyba w tym tygodniu, a jest dopiero wtorek. Strzelanina trwała w najlepsze. Ktoś strzelił i kula z brzękiem tłuczonego szkła wpadła do pokoju, uderzając w sufit. Upadłam na podłogę, wczołgałam się pod łóżko. Wyciągnęłam z kartonu po butach granat obronny F1. Wyciągnęłam zawleczkę i wyrzuciłam granat przez okno. Huk, jęk i strzelanina ustała. Wychodzę z domu. Z trudem otwieram drzwi. Czuję jak przesuwam czyjeś ciało.

- O! Ruchardo Pierdolino? - powiedziałam zdziwiona. Jego piękne, piwne oczy gasły, a płynąca krew z ust nie wróżyła nic dobrego. Chyba nie ma gruźlicy, bo nie kaszle, albo udławił się pizzą, ale Włosi pizzy nigdy nie jedzą z keczupem - pomyślałam.

- Cagana pomóż mi, ratuj - szeptem prosił Pimpek Sadełko, jak go w duchu nazywałam - trzeba zatamować krew. Masz tampon?

- Mam, ale już nieco zużyty, ale z drugiej strony... - i sięgnęłam ręką do majtek.

- Co za tępa dzida - wycharczał mafiozo. - Lepiej nic nie dawaj, tylko idź po mego znajomego lekarza. Adres masz w notesie, w kieszeni marynarki. Nie dzwoń na pogotowie, bo mi cały komisariat na łeb ściągniesz.

- Nie zamierzałam nigdzie dzwonić, a w notesie nie mam adresu twego lekarza i nie mam żadnego notesu, ani marynarki, tylko żakiet. A teraz nie mam czasu, śpieszę się, może potem - odrzekłam.

- Ty idio...- wycharczał di Capo, (bo zawsze od niego capiło) po czym wybałuszył gały.

- Powiedziałam, że teraz nie mam czasu. Śpieszę się, ale jak nie kopniesz w kalendarz, to ma ciebie tu nie być, ty popaprańcu. Aha i posprzątaj po sobie ten bajzel... .

Idąc korytarzem usłyszałam jak młody mafiozo wycharczał:

- La figa. Ty durna pindo.

- Wafankulo - (odczep się)! Trochę kultury frędzlu, mówisz do damy - odpowiedziałam.

Chwileczkę, nie tak szybko... zrobię z nim selfie, zanim wykituje. Wrzucę do sieci, zobaczę ile lajków? Zawróciłam: - Cziiiz. - Nie wyszło, jeszcze raz. - Cziiiiz. Powiedz: rana żaba. - Patrz się tu, matole! Uśmiechnij się. Jeszcze raz: cziiiiiiz. No dobra, zobaczę jak wyszło? Może być.

- Co masz takie mgliste oczy?

- Umieram. Julka moja mafia flaczeje, zostawili mnie tchórze. Weź ich w garść, bądź szefem. Weźmiesz? Zostaw, nie bierz w garść mego pitola, głupia pindo, to nie mafia. Tobie wszystko z jednym się kojarzy. Ee...umieram, och..., teraz ty zastąp mnie eee..., rozumiesz, nie mam komu przekazać, nikomu nie wierzę. Pomścij mnie.

Chrrrr...zacharczał. - Rozumiesz ?

Popatrzył na mnie półprzytomnym wzrokiem i wyszeptał: - Widać po twojej durackiej mordzie, że nic nie rozumiesz, po prostu nie jarzysz. Nie myślałem, że tak skończę. Uuuu... .

- Ale ty Alfonso Tuti Sruti jesteś męczydupa. Widzisz światełko w tunelu? No to tam idź. No to nara... .

- Nara... . - wycharczał Alfonoso Duponzo i odwalił kitę.

Komentarze (183)

Sucre dwa lata temu

Wszędzie tylko gangsterkę, policję, detektywów pokazują. Ludzie to mają zainteresowania, ech. Chyba, że jest tak, że w każdym nosi buławę gangsterską w plecaku, w każdym tkwi pociąg do przestępczości, tylko nie u każdego się ujawnia, tak jak nie każdy szeregowiec zostaje generałem, albo marszałkiem. Ale każdy teoretycznie może zostać.