Somnus

Jeszcze podróżujesz we mgle krainy snów

Paź ognistej tarczy chce Cię zbudzić pocałunkiem

A ty wciąż gdzieś tam, odkrywasz światy znów

I każdym w galerii zachwycasz się rysunkiem

Póki świadomość muzeum nie zamknie, to spokoju

Czas schowa twe sprawy w szkatule codzienności

Która szarpie cię za ramię, kreśląc kontury pokoju

Dziś dzień imienia twego, a to powód do radości!

Brak sufitu w twej komnacie, w górze czyste niebo

Na łóżko twe spada wielki deszcz wonnych kwiatów

Gdzieś daleko ktoś walczy z cieniem i potrzebą

Ułożenia skrawków myśli, świątecznego poematu

Inspiracja przez lunetę odszukana w płaszczu nocy

Siedząc w rydwanie zbierasz gwiazdy na szczęście

Nie jest w księgach napisane, nie wyrzekli nic prorocy

Możesz podróżować Małym Wozem coraz częściej

Gdy tymczasem ktoś ostrzy kolejne pióro do pisania

Rozwija pergamin przy blasku świecy niespokojnym

Ty także, jak każdy człowiek bierzesz się do układania

Swej sztuki w teatrze życia, broń Boże w teatrze wojny

Hipokrates napotkawszy cię, wsunie ukradkiem mlecz

Niech duchowne i cielesne będzie zdrowie twoje

Odyseusz z uśmiechem wręczy silnej woli miecz

Abyś swe więzy gordyjskie rozcięła na dwoje

Bądź zawsze sobą, omijaj nieprzyjemnych ludzi

Wiatr szepce w uniesieniu, czy człowiek w mowie?

Czy to jawa, czy z zamiarem chcesz koniecznym się obudzić?

Ktoś starannie stawia kropkę po ostatnim w wersie słowie

Oczom twym się ukazuje widny pokój wraz z sufitem

Na pościeli tylko wzorek kwiaty znamionuje

Gdzieś koperta do wysłania z wypełnionym czeka PIT-em

Nikt na ciebie z eliksirem czy też mieczem oczekuje

Lecz przez okno wyglądając, słysząc miasta dźwięki

Wzrok przykuwa twój młodzieniec na czarno ubrany

Za nim leżą rozsypane kwiatów wonnych pęki

A on patrzy w twoją stronę, uśmiechnięty, zadumany

Machnął ręką na pożegnanie mijając mężczyzn, psy, kobiety

Poszedł dalej tworzyć światy, z myśli swych wszelakich

Kiedyś w porze twego święta, znów nadejdzie czas poetów

Może znów zapuka do drzwi snu, zgadnij, kto to taki?