Spójrz na mnie

Mieliście kiedyś tak, że za wszelką cenę chcieliście coś powiedzieć, ale coś was powstrzymywało, że każdy szczegół waszej rozmowy był dopracowany, jednak usta same się zamykały? Pustka i natłok myśli - paradoks, ale jakże to było prawdziwe. Będąc w drodze na komisariat Liliana miała milion scenariuszy, wiedziała co powie i jak opisze zaistniałą sytuację. Natomiast cały plan runął, gdy siedziała w sali przesłuchań. W głowie miała jedną wielką dziurę, z trudem sklejała zdania, oddech stawał się czymś co paliło gardło i nie pozwalało wykrztusić ani jednego słowa. Patrzyła to w ścianę, to na podłogę tylko po to, by uciec od tych spojrzeń, które wyrażały podejrzliwość, ale też troskę i współczucie. Każdy ruch, każde drgnienie powiek, każde słowo wypowiadane kolejno przez funkcjonariusza to przez panią psycholog było tak trudne do zrozumienia, że sama nie wiedziała, jak się zachowywać. Odczuwała powoli zmęczenie, ale gdy zamykała na chwilę oczy od razu opanowywał ją strach. Strach przed tym, że to się powtórzy, że nie poradzi sobie z tym, co się stało, że nikt jej nie uwierzy. Ale jeszcze bardziej niż o siebie bała się o Szymona, którego zabrano i do tej port nie ma o nim żadnych wieści.

- Jak się pani czuje? - spytała psycholożka bacznie ją obserwując.

- A jak mam się czuć? - prychnęła. - Gdyby nie chłopak zostałabym zgwałcona i do tego nie wiem, co się z nim teraz dzieje, ale tak poza tym to jest zajebiście.

- Proszę się uspokoić. Wszystko wskazuje na to, że niedługo będzie pani mogła opuścić komisariat, a co do pani chłopaka to... Działał w obronie koniecznej, musiał zareagować tak, a nie inaczej. Nic mu nie grozi, po prostu taka jest procedura, musieli go zabrać. Gdy zezna i pańscy znajomi, którzy tam byli to potwierdzą to też go wypuszczą, proszę mi zaufać - uśmiechnęła się delikatnie, na co histerycznie uniosła kąciki ust w górę i spojrzała na ścianę, która wydawała jej się teraz niezwykle interesująca.