Sprawy nieostateczne – tryptyk

Na straganie

Dziadek odchodził bez odczuwania głodu,

zamarzał odcięty nawet od głosu, odwrócony już do wewnątrz.

Moja córka klepała z pamięci bajkę, skupiona

na przewracaniu w odpowiednim momencie stron

z obrazkami do góry nogami.

nazajutrz druga o rok starsza wnuczka

zapragnęła mieć tyle samo ładnych kwiatków

przy swojej trumnie

Domówka

Staliśmy przy mogiłach pomiędzy żywotnikami,

w cieniu odprowadzonych wschodów słońca,

znicze oddawały uścisk światła.

W któreś zaduszki, po długim dyżurze żona

zapaliła jedyne w domu świeczki,

podgrzewacza pokarmów.

Od zaprószonego w nas ognia.

Jeszcze raz

Będę na cmentarzu.

Ostatnio potrafiący czytać wnuczek zatrzymał nas

przy wspólnej mogile nieznanego małżeństwa pytaniem:

babciu, czy oni się tak kochali, że i teraz są razem.

Nie pamiętam jak brzmiała odpowiedź.

Teraz, ze zmyślarki wychodzi mi,

że mogli pozaplatać kości poza akt miłosny,

ta kobieta dodawała swoją piętruszkę do zupy,

i że w poprzednim wcieleniu byłem mongolskim szamanem.

Dlatego nie ma nic trwalszego od grobu Czyngis-chana.