Strażnicy Pół-Krwi Rozdział 1 Alex

Uwaga! Teraz dobrze mnie posłuchaj. Jeśli czytasz te opowiadanie po to by sobie po prostu poczytać, bo ci się nudzi, to dobrze. Zazdroszczę ci myśli, że to się nigdy nie wydarzyło. Jeśli coś z tej historii będzie, choć troche przypominać twoje przeżycia, jeśli poczujesz, że coś w tobie porusza, jeśli stwierdzisz, że chciałbyś prowadzić takie samo życie jak ja to ODŁÓŻ TE KSIĄŻKĘ NATYCHMIAST. Nie chcesz... być jednym z nas.

Decyzja podjęta? Tak? To dobrze.

Nazywam się Aleksandra Odyseja Jones i ta historia jest o tym jak całe moje życie zmieniło się nie do poznania, ale na początek pare faktów:

FAKT 1) Moi rodzice nie żyją

FAKT 2) Profesor Piotr Priam Jones jest moim wujkiem, bratem mojej matki i moim prawnym opiekunem

FAKT 3) Wujek jest archeologiem

FAKT 4) Żyje na walizkach. Razem z wujem podróżuje głównie do Grecji, Włoch i Egiptu. Raz zatrzymaliśmy się z wujkiem w Nowym Jorku na rok i zaczełam tam chodzić do szkoły. Poznałam tam kumpla z Polski, Chmielka. Pod koniec roku wywalili mnie ze szkoły

FAKT 5) Po tym wydarzeniu wujek zaczął mnie uczyć sam.

FAKT 6) Mam psa po mamie. Wabi się Filomena, ale wołam ją Fila...

...i to w sumie tyle. Przejdźmy do mojej historii...

Był drugi sierpnia, coś koło szóstej siedemnaście. Ja i wuj Piotr byliśmy w wenecjańskim hotelu. Kiedy się obudziłam zza drzwi dobiegała rozmowa wuja i jakiegoś faceta ( jak znam życie, profesora jednego z tutejszych uniwersytetów). Podeszłam do drzwi na paluszkach. Fila zawarczła na mnie cicho. Pewnie czuła, że mam zamiar podsłuchiwać( swoją drogą nigdy tak nie róbcie). Machnęłam tylko ręką , jakbym mówiła, że ma sie odczepić. Przyłożyłam ucho do drzwi i nasłuchiwałam.

-...ona jest jeszcze za młoda i dobrze o tym wiesz!- powiedział mój wujek głosem wyjątkowo surowym jak na niego. Nigdy nie podmosił głosu. Był oazą stoickiego spokoju.

- Trzynaście lat i za młoda!- powiedział głęboki głos. Było w nim słuchać trochę irytacji, ale mino to facet cały czas był spokojny. Trafił swój na swego, pomyślałam.- To wiek wyznaczony przez bogów do przybycia na Obóz, a w jej przypadku i dołączenia do Zakonu!

-Oszalałeś?- powiedział wuj- Wiesz co Likaon jej zrobi, a Meduza. Poza tym jak ją znam to od razu wyruszy do Delf by pozbyć się tego durnego gadziska!

WTF!?

-Słuchaj... Teraz na poważnie... Piotrze, ona jest ostatnia z rodu, a bądźmy szczerzy, ty już się nie ożenisz, a dzieci tym bardziej nie będziesz miał. Poza tym... sam ją przecież wychowałeś. Wiesz jaka ona jest. Ja jej ufam wystarczająco. Ty powinieneś BEZGRANICZNIE.- właśnie. Zarobiłeś u mnie punkt panie prosesor. I oto problem wyjka. Nie potrafi mi zaufać. Ja wiem jakie debilizmy robią niektóre nastolatki, ale czy ja naprawde nie jestem taką idiotką.

-Dobrze... Jutro przybędziemy. Powiedz Oliwii, że ma mieć na oku Ale. Boje się, że od dzisiaj Filomena nie wystarczy, by ją chronić. Zgoda, Aleksandrze?- spytał wujek

-Zgoda.-powiedział faciu o imieniu Aleksander ( to chyba jednak nie był profesorek z uniwerka). Usłyszałam kroki. Wujek podchodził do moich drzwi. Rzuciłam się na łóżko i udawałam, że śpie. Drzwi się otworzyły.

-Alu.-,,budził" mnie wuj.

-Cześć wujku.- usiadłam na łóżku -Gdzie dzisiaj idziemy?

-Dzisiaj? Hm...- chyba nie podejrzewał, że go podsłuchiwałam- No cóż... Wczoraj miałem to spotkanie, więc teraz mamy wolne. Będziemy zwiedzać. O osiemnastej wsiadamy w samolot.

Podczas pakowania napotkałam zdjęcie mamy. Było zrobione nad Lazurową Zatoką. Moja mama trzymała mnie w ramionach na tym zdjęciu. Mama miała na tym zdjęciu swoje jasne rude włosy zebrane w kitkę. Podobnie jak ja miała różnobarwność tęczówki. Prawe oko miała niebieskie, a lewe szare. Pod oczami i na nosie piegi. I oczywiście zawadiacki uśmiech.

-O co chodzi?- zapytałam zdjęcie, nie licząc na odpowiedź.

Resztę dnia ja i wuj pakowaliśmy się. O czternastej ruszyliśmy na zwiedzanie Wenecji. Po dwóch godzinach wsiedliśmy do gondoli. Dopłyneliśmy do jej najstarszej części i nagle zatrzymaliśmy się. Gondolier odwrócił się do nas. Pierwszy raz spojrzałam mu w oczy. Były po prostu przerażające, wilcze. Dosłownie. Koleś miał oczy jak wilk i nie , nie robie sobie ( tym razem) jaj. Facet warknął.

- A ty jeszcze żyjesz?- spytał wilczy gondolier.

-Skąd mnie znasz ?- no wiem to podstawowy tekst debila, ale...

- Nie znasz mnie, co? Jestem Likaon. Co prawda jesteś moją siostrzenicą, ale to bynajmniej nie oznacza, że cię nie zabije.- -WTF! Czy on naprawdę to powiedział? Tak? To bardzo źle!

-Co? Nie ważne! Nie pozwolę ci skrzywdzić wujka!

-Waleczna, ale nic ci to...

-Zewrzyj twarzostan ty wilkooki dupku!

Po tych słowach Likaon rzucił się na mnie i ni stąd, ni z owąd woda z kanału eksplodowała. Straciłam przytonność.