Styk

[Wchodź po cichu za Królową. Jeśli coś stuknie — cofnij o palec.]

Tynk chłodny. Nad głową mleczny brzeg światła.

Klamka — czysta, na pamięć kciuka. Dwa obroty. Wchodzę.

— Cicho. Za ścianą śpią i łatwo się budzą.

Korytarz wąski; powietrze przyklejone. Buty w linię. Kurtka — jeden ruch, bez szelestu. Światło mruga o ułamek. Królowa mija bokiem; ramię muska ramię. Na rękawie zostaje krótki żar; gaśnie przed mrugnięciem światła. Odstęp na dwa oddechy.

— Prosto. Sprawdza, czy stoi, jak zostawiła.

Klamka chropowata; pod palcem pył lakieru.

Kuchnia trzyma parę na krawędzi. Blat równo; materiał docięty. Szklanka szuka mokrego okręgu. Królowa nuci pół frazy i urywa. Ręce łapią tempo.

— Dalej.

Klamka — znajoma. Domykam na jeden ząbek. Sprężyna chce wrócić — trzymam ją pół taktu.

Powietrze gęstnieje o pół tonu; pas światła poszerza się. Krzesło tu wsuwam dalej niż trzeba — cień ucieka z osi; o włos za głośno na ten korytarz. Cofam o palec. Kolano dotyka krawędzi stołu — miękki stuk; cień przesuwa się o szerokość palca, wraca. Piloty — równo. Odbłysk drga i schodzi z plastiku.

— Puść.

Klamka stoi; sprężyna puści po pół taktu — gdy przejdzie.

Sypialnia zbiera światło w jednym pasie. Pościel gładka; dywan milczy włóknem. Przy zagłówku jej zapach — świeży, chłodny. Oddech: dwa — dwa — cztery.

Królowa siada bokiem; rękaw podnosi się o centymetr, zostaje kreska po gumce. Staję bliżej niż wypada; kolano zatrzymuje się na brzegu łóżka. Palce łapią metal; ciepło wraca do poziomu.

— Wystarczy.

Z tyłu klamka wraca sama — cicho. Jej oś zostaje we mnie.