Świąteczny kicz i gdzie ten święty Józef, czyli nawijam o Świętach

Anno Domini 2023

#1

Moja główna myśl w (tegorocznym!) okresie przedświątecznym? Coś jest ze mną nie tak? Powinnam się czuć winna?

Oto dlaczego – w tygodniach poprzedzających święta ludzie z mojego otoczenia głównie walczyli z przewlekłymi infekcjami, „zimową depresją”, „przedświąteczną chandrą” albo deklarowali po prostu, że ,,w ogóle jeszcze nie czują świąt”. Tymczasem ja, z różnych względów czująca się źle dosyć często, w tym okresie pozbawiona niemal całkowicie jakichkolwiek ,,ostrych” dolegliwości, mająca się – w szerszej perspektywie – najlepiej od lat i ciesząca się praktycznie każdą pogodą i każdym dniem: yyy?

Plus poczucie bezradności, bo chciałam jakoś zarazić tym innych, ale nie zawsze tak się da.

No i doigrałam się. Noc z 20 na 21 grudnia spędziłam, wymiotując. Infekcja układu pokarmowego. I tak miałam szczęście, że uniknęłam utknięcia ze specjalną dietą na Święta...

#2

Presja na idealność to moim zdaniem najbardziej toksyczny aspekt polskich (i pewnie nie tylko) świąt.

#3

Kolęda Pójdźmy wszyscy do stajenki była dla Małej Mgły pełna tajemnic. Nie miałam pojęcia, co to jest „czartamoc”, kim był „Matkeje” i co to za jednostka czasu „patryjarch”.

Do tej pory jedna z moich ukochanych kolęd.

*

Kto w dzieciństwie (albo i później) nigdy nie przekręcał tekstów kolęd, niech pierwszy rzuci kamieniem.

Albo kto nie słyszał tego dowcipu o tej kolędzie i nazwisku Jezusa.

#4

To nie jest myśl stricte świąteczna, ale pasuje i tu.

Denerwują mnie anioły przedstawiane jako pulchne dzieci albo (co gorsza) smukłe, zniewieściałe postaci na wystawach kwiaciarni.

Zastanawiam się, czy ich twórcy – i nabywcy, generatory popytu na te zbieracze kurzu – za każdym razem spali w kościele na czytaniach z Apokalipsy świętego Jana? Anioły gniewu Bożego, anioły mające np. ileś tam par skrzydeł, na których jest ileś tam oczu? Albo ten z ognistym mieczem, strzegący wstępu do Raju?

Anioły są groźne.

Jestem przekonana, że nawet, gdy zstępowały na ziemię w postaci mężczyzn, to takich, którzy świetnie by sobie poradzili, gdyby trzeba było spuścić komuś wpierdol. Jednym z niewielu aniołów, które naprawdę mogły wyglądać przyjaźnie mógł być Archanioł Gabriel, gdy przyszedł do Maryi z Dobrą Nowiną.

#5

A właśnie. Maryja.

Gdzieś na necie (na szczęście nie były to słowa żadnego duchownego czy kogoś innego, kto z urzędu powinien znać się na rzeczy) natrafiłam na sformułowanie ,,delikatna jak Maryja”. Serio? Kobieta, która w bardzo młodym wieku, w zaawansowanej ciąży, przetrwała podróż do Betlejem, poród i późniejszy nocleg w stajni, wkrótce potem musiała wiać z dzieckiem do Egiptu, żyła ze świadomością, że jej serce miecz przebije, co też się spełniło (metaforycznie)… to twarda kobieta jest.

#6

Uwielbiam kolędy, ale są zazwyczaj bardzo nie fair wobec świętego Józefa. Albo w ogóle go nie ma -

…powitajmy Maleńkiego i Maryję, matkę Jego *czeka na Józefa* *słyszy świerszcze*

A u żłóbka Matka Święta/czuwa sama, uśmiechnięta

- albo robią z niego zniedołężniałego starca, który sam by nie dotarł do tego Betlejem, a co dopiero z ciężarną żoną, za którą jest odpowiedzialny.

I Józef stary [Święty, święty! Inna wersja Dzisiaj w Betlejem dla mnie nie istnieje!]

Oto Maryja, Czysta Lilia, obok staruszek drżący *brak słów* *Mizerna, cicha to jedna z nielicznych znienawidzonych przeze mnie kolęd*

A czy to takie trudne?

Czekają tam Józef i Maryja (Świeć gwiazdeczko, mała, świeć, na przykład)

*

Czy my na pewno wiemy, w Kogo i w co wierzymy…?

#7

Czego przede wszystkim życzyłam swojej rodzinie – oraz rodzinie pewnej bardzo ważnej dla mnie osoby – na Boże Narodzenie?

Rozumu i Godności Człowieka.

(Z [pół]przymrużeniem oka oczywiście! Weźcie te widły i pochodnie!)

…albo chociaż widły, pochodnie jeszcze pasują do tych konkretnych świąt.

#8

Idąc przez miasto na jakieś dwa tygodnie przed, ujrzałam samochód z przyczepionymi do dachu różkami renifera i pomyślałam: Ojeju, ale kicz.

A potem się uśmiechnęłam i uświadomiłam sobie, że dla mnie najlepsze święta są właśnie kiczowate. Pstrokate, złożone z kolorowego miksu wszystkiego, co jest pod ręką, domowe i lokalne. Co jest świątecznego w świętach rodem z reklam Apartu?

#9

Książka, którą zawsze obowiązkowo czytam w okresie przedświątecznym? Wiedźmikołaj Terry’ego Pratchetta. W tym roku przeczytam ją po świętach. Trochę przez napięty harmonogram – również czytelniczy, ale… moje otoczenie w tym roku wystarczająco działa na mnie w pewnym kierunku, żeby ta książka nie musiała tego robić.

(Ale serio, polecam ją mocno!)

***

Zachęcam do dzielenia się swoimi spostrzeżeniami o Bożym Narodzeniu :)

I Wesołych Świąt!