Światłowstręt

Nie możesz.

Zakazuję Ci.

Nie rób tego.

Skończ z tym.

Proszę?

Potoczyłem rozmazanym wzrokiem po ścianach pomieszczenia, które z pozoru przypominało mój pokój, jednak w rzeczywistości było kolejną celą w samotnym psychiatryku. Gdy racjonalizm jest wyłączony, a emocje zniszczone, nawet lodowate powietrze wkradające się do środka, zamiast orzeźwiać, powoli odbiera resztki człowieczeństwa.

Światło? Dawno zgasło.

Głosy w głowie ucichły w momencie, w którym było za późno.

Zerknąłem do tyłu.

Wspomnienia.

Przyrzeczenia.

Obietnice.

Chwile.

Plany.

Ból.

Kończy się jak zawsze, czyli na splugawionej ziemi niedoszłych samobójców, którzy w ostatniej chwili zawsze stchórzyli. Bajka zawsze zamienia się w horror, a z rajdu na jednorożcach nagle lądujesz w zakrwawionej łazience, ostatkiem sił mówiąc sobie, że za bardzo kochasz świat i boisz się śmierci, by odejść.

Istnieje tu gdzieś jakiś happy end?

Impet, który kiedyś łamał wszystkie limity, teraz łamie serca. Izolacja, lekkość i szarość barw. Wizja samobójcza, paraliż ruchowy. Szklana piłeczka przebijająca szybę jak twoją psychikę. Subtelność zmieniająca się w tępe krzyki. Kolejna łza, zdobiąca twoją skromną osobę.

Rezygnacja.

To śmieszne, że ognisko, które kiedyś płonęło jasnym i mocnym światłem, zostało nagle najechane i zdeptane przez stado dzikusów nie obeznanych z takimi rzeczami. Zabrano ci wszystko, co dotychczas miałeś, a ty bez dalszych wskazówek jesteś zmuszony do gaszenia ognia na siłę.

I robisz to.

Sam, w ciemności, po nocach.

Brutalnie, po kilka razy, aż zgaśnie wszystko.

Pamiętaj, że czas nigdy nie leczy duszy, on jedynie uczy cię życia z bólem.