Szsz.

Więc kiedy oberwać to wszytko

z metafor, ze znaczeń które wynikną

gdzieś w międzywersach,

zostaje łóżko.

To nawet nie drewno, to nawet nie leżało

obok liści i wszystkiego, co sobą tłumaczą.

To plastik, tworzywa sztuczne.

Już niemal zasypiasz, choć oko masz wciąż

zaczerwienione.

Dla ciebie wciąż jeszcze jest luty

i stoisz na mrozie, w samych butach.

Porzucasz je zaraz, jakbyś zmieniała skórę

na letnią.

Jakbyś wiedziała, że za chwilę nastąpię

i wszystko będzie jak trzeba.

A potem, bez uprzedzenia zacznie się marzec,

czerwcem zakwitną sylaby,

a apostrofy skończą na słońcu.

Wyschną i zmienią się w kurz,

który podrażni ci oczy i zabierze z nich

niebieskie.

Zasypiasz już niemal.

Przecierasz jeszcze oczy nadgarstkiem,

unikając kontaktu z dłonią.

Ta przed chwilą jeszcze dotykała mojej,

więc jest niema.

Gdyby przyjrzeć jej się, dać pod mikroskop,

zobaczysz metafory i dźwięki,

spokój i sęk.