Tajemnica Pluszowego Misia- fragment

...... Na początku wybieraliśmy obserwowanych losowo, to znaczy wybierał nam ludzi Teddy, ale szybko zaczęliśmy kreować nasze seanse. Zapoczątkował to Georg.

- Mam pewien pomysł.

- Gadaj Georg.

- Spróbujmy poobserwować jakiś konkretny, wybrany przez

nas obiekt.

- Co spróbujemy podglądnąć?

- No nie wiem, coś na próbę. No na przykład... w naszym

mieście jest salon masażu. Słyszałem plotki, że tam nie tylko

masują. Może byśmy zajrzeli, żeby to sprawdzić?

- Prostytucja zakazana, ale sprawdzić można.

Pokiwaliśmy zgodnie głowami.

- No to wpadniemy tam na chwile. No tak, żeby tylko

popatrzeć, w celach badawczych oczywiście. Donosić nie

będziemy.

Zobaczyłem błysk w oczach moich towarzyszy.

- No jeśli w celach badawczych to trzeba sprawdzić.

Powiedział Jack, chytrze się przy tym uśmiechając. Weszliśmy do internetu i znaleźliśmy wybrany lokal a następnie pobraliśmy z mapy dokładne współrzędne. Wprowadziliśmy dane do Teddy‘ego i uruchomili aparaturę. Zasiedliśmy przed monitorami. Teddy przekazał transmisje obiektu najbliższego wybranej lokalizacji. Zobaczyliśmy na ekranie parking przed przybytkiem oczyma kierowcy, który na niego wjeżdżał. Samochód się zatrzymał a kierowca otworzył osłonę przeciwsłoneczną. Spojrzał na kilka sekund w lusterko a my zobaczyliśmy twarz starszego mężczyzny w wieku pomiędzy 60 a 70 lat. Nasz “starszy pan” poprawił sobie ręką siwą, mocno przerzedzoną fryzurę a następnie widzieliśmy jak ze schowka wyciąga opakowanie z tabletkami. Znaliśmy ten specyfik z telewizyjnych reklam. Najpierw wspólnie wybuczeliśmy gościa a potem zaczęliśmy się wszyscy trzej śmiać bez opamiętania.

- Thomas zobacz, to ty za lat 40!

- Uspokójcie się wreszcie!

- On to bierze do masażu!

Gość zażył tabletkę i nagle usłyszeliśmy z głośników treść jego myśli:

- “Cruzita, moja słodka Cruzita, żeby tylko była, chcę tylko ją.

Cruzita, Cruzita. Moja słodka cipeczka. Za chwile będziesz

moja. To ja, ci ją wymasuję.”

Jednocześnie na monitorze obrazującym wyobraźnie przez moment zobaczyliśmy wielką waginę. Staraliśmy się nie śmiać choć przez chwilę. Ale było nam naprawdę trudno. Gość wyszedł z samochodu i w tym momencie usłyszeliśmy

dźwięk melodii jego telefonu. Wyciągnął telefon i spojrzał na wyświetlacz. Zobaczyliśmy jego oczami na wyświetlaczu twarz młodej dziewczyny i napis ze spisu adresów, “sekretariat”. Facet odebrał telefon. Usłyszeliśmy miły głos młodej dziewczyny:

- Panie profesorze, gdzie pan jest? Wszyscy pana szukają.

Dzwoniła pani docent z instytutu, że jutro będziemy

przyjmować zagraniczną delegację naukową. Podobno

będzie pan musiał udzielić wywiadu w telewizji. Aha i jeszcze

dzwoniła pana żona. Prosiła żeby przypomnieć, że idziecie

dzisiaj państwo do opery.

Facet w ogóle się nie przejął. Znowu usłyszeliśmy treść jego myśli:

- “Ech, tobie też bym wylizał. Może byś tyle nie piszczała i nie

paplała bez sensu.”

Monitor wyobraźni na moment pokazał głowę profesora, głęboko zassaną pomiędzy udami młodej dziewczyny, leżącej na wielkim, czarnym, profesorskim biurku. Niemal w tym samym momencie usłyszeliśmy jego spokojny i miły głos:

- Dobrze Evelyn, to nic ważnego, zajmiemy się tym jutro.

Udzielę wywiadu oczywiście, to dla mnie codzienność.

Jestem na ważnym spotkaniu. Jeśli ktoś by mnie jeszcze

szukał, to dzisiaj mnie już nie będzie i niech nikt na razie do

mnie nie dzwoni.

- Dobrze panie profesorze.

Nasz sprośny profesor wyszedł z samochodu i udał się wprost do salonu masażu. Na drzwiach wejściowych umieszczono napis “poczekalnia”. Profesor wszedł do dużego pomieszcze- nia na parterze, z zasłoniętymi na stałe oknami. Pomimo, że było wczesne popołudnie to w pomieszczeniu panował półmrok słabo rozświetlony czerwonymi, ledowymi lampkami, umieszczonymi w suficie. „Poczekalnia” wzdłuż ścian obstawiona była półotwartymi boksami. W każdym boksie był zestaw skórzanych kanap na których mogło wygodnie usiąść kilku ludzi. W środku każdego z boksów postawiony był niski, kawowy stolik. Na środku zamontowano rurę do tańca. Lokal był prawie pusty. Tylko w kącie siedziało dwóch młodych “pacjentów“. W centralnej części “poczekalni” był odgrodzony barierą, obstawiony wysokimi krzesłami, drink-bar z pełnym zestawem kieliszków podwieszonych na uchwytach nad barierką. Całość zwieńczała pokaźna półka, wypełniona różnymi rodzajami napojów alkoholowych. Nad drink-barem widniał duży napis “rejestracja”. Za barierką stał “rejestrator”, czyli dobrze zbudowany młody, biały facet z nieogoloną twarzą, ubrany

w biały lekarski fartuch z krótkimi rękawami. Każdy kto na niego spojrzał, musiał zwrócić uwagę na jego odsłonięte, niemal całkowicie i bardzo gustownie wytatuowane, muskularne ramiona. Tatuaże były bardzo stylowe. Artysta który dokonał tego dzieła musiał inspirować się stylem japońskiej Yakuzy. Tatuaże sięgały palców i ciemne kolory rysunków pięknie wyróżniały się w kontraście ze złotem pokaźnych sygnetów, które pan miał na każdym palcu

z wyjątkiem kciuków. Rejestrator, na widok profesora, wyraźnie się ożywił i na jego twarzy pojawił się promienny uśmiech.

- Dzień dobry panie profesorze. Jak miło pana znowu widzieć.

Widać nasze zabiegi panu służą.

- Szkoda tylko, że są takie drogie.

- Panie profesorze, zdrowie jest bezcenne. Na zdrowiu nie

warto oszczędzać.

- Cruzita jest?

- Oczywiście, niestety w tej chwili... ma pacjenta. Może dla

odmiany skorzysta pan profesor z usług innej terapeutki?

- Specjalnie przyszedłem wcześniej, żeby nie było pacjentów,

chcę Cruzitę.

- Panie profesorze, gdyby zdecydował się pan na skorzystanie

z innej terapeutki, to moglibyśmy zaoferować zniżkę... za

zabieg. Cenimy stałych klientów.

- Cruzita, tylko ona mnie interesuje.

- Nie ma problemu, za kilka minut będzie wolna. Proszę

poczekać, może drinka?

- Nie, przyjechałem samochodem.

Profesor usiadł w milczeniu w jednym z boksów a my mogliśmy podsłuchiwać jego myśli:

- “Nie będziesz mi głupi alfonsie dyktował kogo będę du...ć.

Swoje zniżki możesz sobie wsadzić. Cruzitka, moja

cipeczka.”

Po chwili z drzwi prowadzących do części “przychodni”

w której usytuowane były “gabinety zabiegowe” wyszedł młody mężczyzna. Jego oblicze promieniowało radością. Widać, że zabieg miał bardzo korzystny wpływ na jego samopoczucie. Wyszedł tanecznym krokiem stąpając lekko jak motylek. Wytatuowany “rejestrator” skasował klienta z wielką wprawą, tak jakby ten płacił za hot doga czy burgera. Usłyszeliśmy rutynowe:

- Płacisz gotówką, kartą czy czipem implantacyjnym?

- Gotówką.

Rejestrator odliczył resztę a pacjent skwitował uśmiechem transakcję, mówiąc:

- Paragonu nie potrzebuję.

Rejestrator zapytał:

- Jak usługa?

Pacjent odpowiedział:

- Cruzita jest doskonała.

Nasz profesor słysząc to zareagował nerwowo, formułując myśl:

- “Spieprzaj już gnoju. Kto ci dał prawo du...ć do moją

Cruzitkę? Jeszcze ją czymś zarazisz. Ja miałem być dzisiaj

pierwszy.”

Rejestrator gdzieś zadzwonił, mówiąc cicho do telefonu tylko jedno krótkie zdanie. Po kolejnych trzech minutach z tych samych drzwi wyszła ona... Cruzita. Odruchowo cała nasza trójka przybliżyła swe oblicza do monitora. Zareagowaliśmy wszyscy werbalnie w bardzo emocjonalny sposób:

- Ooooo jacie !!!

- Mamoooo !!!

- Jaka dupa !!!

- Nasz gość to koneser!

- Profesor w końcu, to się zna.

W drzwiach ukazała się szczupła, wysoka dziewczyna o laty- noskiej urodzie i śniadej cerze. Powiedzieć o niej że była ładna, to nic nie powiedzieć. Była zjawiskowa. Ubrana była

w bardzo krótki pielęgniarski kitelek. W zasadzie z ledwością zasłaniał tylko krocze. Całe jej bardzo, bardzo długie, szczupłe nogi natychmiast wprowadzały w stan hipnozy każdego heteroseksualnego mężczyznę w wieku od lat 14 do wieku nielimitowanego. Efektu tego nie zaburzał, a wręcz wzmacniał fakt, że Cruzita wyszła boso. Delikatne szczupłe palce jej stóp tylko wzmacniały hipnotyczny efekt. Nieprzeciętnie ładną delikatną twarz Cruzity częściowo przysłaniały długie do ramion, kręcone, kruczo czarne, gęste włosy. Dwa guziczki pielęgniarskiego, nieco przyciasnego kitelka, na wysokości biustu w napięciu ledwie trzymały się swoich dziurek,

a kitelek pomiędzy guziczkami tworzył ponętne szparki, przez które widoczne były kształtne piersi młodej dziewczyny. Cieniutki kitelek w oczywisty sposób zdradzał, że pod nim Cruzita nie miała stanika. A właściwie to niczego nie miała. Cienki materiał słabo maskował kształt zalotnie zadartych

i lekko rozchylonych sutków. W linii opadających ramion uwagę przyciągały długie, smukłe, niemal zupełnie pozbawione mięśni ręce, zakończone delikatnymi, długopalczastymi dłońmi. Dzieło natury dopełniało dzieło zdolnej manikiurzystki, która doprowadziła długie, perłowo białe paznokcie do perfekcyjnego wyglądu. Cruzita naprawdę była gotowa... do zabiegu. Usłyszeliśmy wyrażany wzrost tętna u naszego profesora. Na twarzy dziewczyny pojawił się kiepsko udawany uśmiech.

- Dzień dobry panie profesorze. Miło mi znowu pana widzieć.

- Witam cię moje słonko, stęskniłem się za tobą.

Cruzita uśmiechnęła się szerzej, choć tak samo sztucznie. Widać słowa profesora zachęciły ją do poufałości. Chwyciła pacjenta za krawat i odwróciła się bokiem, ciągnąc go do “pokoju zabiegowego” jak buhaja na postronku.

- Choć mój profesorku, zrobię ci masaż.

Akcja nabrała tempa, a my zamilkliśmy w napięciu i podnie- ceniu. Cruzita wciągnęła pacjenta do “gabinetu”. Gabinet miał zasłonięte na stałe okno i był słabo oświetlony, również czerwonym światłem. Widać ten kolor oświetlenia uważano generalnie w tej przychodni jako czynnik działający terapeutycznie. Gabinet wyposażony był wyłącznie w jedno urządzenie zabiegowe a mianowicie duże małżeńskie łoże. Łóżko było niedbale przykryte zmiętym kocem i miało pomięte, kolorowe prześcieradło. Wprawne oko estety, dbającego o porządek, natychmiast zauważyło by, że Cruzita nie specjalnie przejmowała się o swój “terapeutyczny” warsztat. Może wskutek pośpiechu, nie zmieniła pościeli po poprzednim pacjencie. A może doświadczenie zawodowe słusznie jej podpowiadało, jej ze profesor nie będzie

szczególnie spostrzegawczy, przynajmniej na początku zabiegu.

Cruzita kilkoma wprawnymi ruchami rozebrała pacjenta

z garnituru i koszuli. Majtki ściągnął sam, a wtedy nasza bohaterka położyła go na plecach, na wielkim łożu. Widać znała już jego upodobania i możliwości. Patrzyliśmy

w czwórkę na to, co musiało nastąpić. W czwórkę, to znaczy profesor z uniesioną głową i nasze trzy naukowe oblicza, wlepione wybałuszonymi oczami w monitor. Cruzita odwróciła się tyłem i jednym wprawnym ruchem pozbyła się swojego kitelka. Zobaczyliśmy to, czym w istocie kończyły się te piękne, długie nogi. A mianowicie parę najwspanialszych na świecie pośladków. Potwierdziła się nasza hipoteza, że pod kitelkiem Cruzita jest naga. I wtedy ona odwróciła się przodem.

- O jacie !!!

- Kurde, ona jest nie z tego świata.

Byliśmy zafascynowani urodą tej pięknej dziewczyny. Jack skonstatował językiem naukowym:

- To cipka z Sevres.

- Tak, z Sevres pod Paryżem.

- No.

Oczami profesora ujrzeliśmy nad brzuchem końcówkę a wła- ściwie to przekrwioną główkę, całkiem pokaźnego profesorskiego członka w zwodzie, którego nie powstydziłby się napalony nastolatek. Słyszeliśmy również wyraźnie szybkie tętno wysilonego serca pacjenta, które zaskoczone, nagle musiało z trudem, bardzo szybko przepompowywać dużą ilość krwi przez zapchane złogami cholesterolowymi tętnice. Cruzita weszła na profesora i nasunęła na niego pośladki. Wiodącym akcentem naszego widoku były jej zgrabne, idealnie okrągłe, jędrne piersi oglądane od dołu, które w jakiś przedziwny i sprzeczny z grawitacją sposób, pomimo że zwisały opięte delikatną kawową skórą dziewczyny, to wcale nie straciły swojego idealnego kształtu. Podniecone, ciemnoczerwone sutki w kształcie dwóch ziarenek grochu, dopełniały harmonię tego obrazka. Już miało dojść do kulminacji i wtedy stało się coś zupełnie niespodziewanego. Stało się nieszczęście. Napięte milczenie w naszym laboratorium, gwałtownie przerwane zostało dzikim, wręcz histerycznym śmiechem. Nasze oczy wypełniły się łzami. Na początku nie zorientowaliśmy się, co właściwie się stało. Pierwsze co usłyszeliśmy to myśl profesora:

- “Co to ku..a jest?!”

Profesor w kulminacyjnym momencie zacisnął dłonie na prześcieradle, oczekując na nasunięcie się muszelki Cruzitki na jego oręż i wtedy poczuł w ręce coś wilgotnego. Podniósł miękki przedmiot do góry na tyle, żeby mógł go zobaczyć

i wtedy wraz z nami stwierdził, że trzymał zużytego kondoma pełnego spermy. Może na kimś innym nie zrobiłoby to wielkiego wrażenia. W końcu przedmiot ten, choć nie powinien się tu znaleźć, był naturalnym wyposażeniem tej pracowni i harmonijnie wpisywał się w nastrój czerwonego światła. Jednak jak się potem okazało, bo na drugi dzień

z ciekawości znaleźliśmy na chwilkę jeszcze raz naszego profesora w pracy, ponieważ byliśmy ciekawi czy nie ma podbitego oka, był on kierownikiem instytutu mikrobiologii, światowej sławy specjalistą a z wykształcenia wirusologiem

i bakteriologiem. Odrzucił z obrzydzeniem kondoma, robiąc na ścianie mokrego gluta. Normalny pacjent na tym by pewnie poprzestał i z pełnym oddaniem kontynuował zabieg, jednak profesor miał przez dziesięciolecia wypracowany odruch zawodowy. Panicznie obawiał się skażenia organizmu niebezpiecznym materiałem biologicznym. A przecież nie założył przed zabiegiem lateksowych rękawiczek i maseczki. Psychiczna siła oddziaływania tego odruchu była tak przemożna, że pięknie wzwiedziony i zaprawiony w wielu bojach oręż profesora, pomimo farmakologicznego wsparcia, natychmiast zwiotczał. Cruzita była nie miej zaskoczona od samego pacjenta. Pomimo młodego wieku, miała już duże doświadczenie zawodowe i niewiele mogło ją w tym fachu zdziwić, ale z takim przypadkiem, żeby pomimo nadzwyczajnej urody jej ciała i pełnego zaangażowania z jej strony, on opadł i to tak gwałtownie, spotkała się pierwszy raz.

Często jej pacjenci, zwłaszcza młodsi, zanim dobrze zaczęli zabieg to już go skoczyli, ale z zupełnie z innego powodu. To co się stało, boleśnie dotknęło dumę zawodową dziewczyny.

Z głośników popłynęło z wyraźnym wyrzutem:

- Co z tobą profesorku?

A w odpowiedzi myśl profesora:

- “Ty flejtucho, jeszcze się idiotko głupio pytasz?”

Cruzita wzięła się gorliwie do naprawienia swojego higienicznego zaniedbania i odzyskania równowagi swojego pacjenta, ale żadne sposoby, pomimo pełnego profesjonalizmu z jej strony, nie były skuteczne. Profesor był psychicznie zdruzgotany. Na monitorze wyobraźni profesora pojawił się na chwilę czerwony pasek niepokoju. W końcu skonstatował:

- Zostaw mnie już. Na dzisiaj koniec zabiegu.

- Oraz pomyślał:

- “Pierwszy raz mnie zawiodłeś!”

Profesor szybko się ubrał i czerwony na twarzy, zawstydzony, upokorzony i pełen obaw o swoje zdrowie, wyszedł do poczekalni a następnie udał się bezpośrednio w stronę wyjścia. Jednak rejestrator był czujny i błyskawicznie zaszedł mu drogę.

- Hej profesorze, chyba o czymś zapomniałeś?

- Zabiegu nie było.

- Jak to nie było? Dlaczego?

- Bo burdel tu macie.

- Przecież właśnie o tym mówię, w burdelu nie ma “za

darmo”.

- Nic ci nie zapłacę?

- Co takiego? Kasa albo w ryj dostaniesz. Jak ci nie staje to

twój problem. Musisz płacić.

- Zostaw mnie chamie!

Niestety pomimo naszego zainteresowania dalszym rozwojem sytuacji, w tym momencie Teddy stracił stabilność swojej pracy i przekaz został przerwany. Ale nawet zawód z tego, że sprzęt nas zawiódł, nie mógł zniweczyć naszego nastroju. Po prostu rżeliśmy ze śmiechu jak stado źrebaków. A łzy płynęły nam po policzkach.....