Teatrzyk śmiertelnie absurdalny

Pani Eeee

- Już byś podniosła się z tych marów,

bo na nich leżysz jak ta mara.

Aż na pianinie kwiaty więdną,

chociaż nie jesteś taka stara.

Pani Aaaa

- Odstąp, diablico, życiem drażnisz,

gdy kuprem kręcisz, miast współczucia.

Ja na tych marach po ostatni

oddech trwać będę - póki życia!

Pani Eeee

- No dobra, dobra, bo ciśnienie

skoczy ci łacno pod powałę;

krew tak się wzburzy poruszona,

że aż poruszy całym ciałem.

Pani Aaaa

- No gore, gore! Głupia babo -

niechybnie zejdę! Już mi słabo!

Pani Eeee

- Coś czuję, zejdzie z tym schodzeniem,

bo ci rumieniec lico skraśnił.

Czy to nie aby uczulenie?

Pani Aaaa

- No chyba szlag mnie zaraz trafi!

Pani Eeee

- Liczę na palcach - nie przeszkadzaj -

prognozy właśnie chcę uściślić,

ile na marach - się okaże…

Ale wyniki mam - już - w myślach!

Pani Aaaa

- Się nie fatyguj intensywnie,

bo zaraz nogi w przód i mignę!

Pani Eeee

- Oj, nie pleć, migotania komór,

przedsionków, kołatania serca...

masz zawsze, gdy nikogo w domu.

Gdy jestem, ustępują - z miejsca.

Więc nie szantażuj, maro jedna,

ja o wynikach powiem jednak.

Pani Aaaa

- O ty, mądralo przemądrzała!

Chcesz, abym zaraz umierała!?

Pani Eeee

- Wiem i przyznaję: zejdziesz, Aaaa.

Ale wpierw będziesz żyć do śmierci.

A precyzyjnie - ze sto lat!

(...)

Aaaa wstała. I rymnęła…

z pięści!

___________

Kwiecień 2018