Wiecie, co mówią - Rozdział 2

Numi, specjalna dedykacja, Ichi to dodaje, póki jeszcze ma internet ;__; Nienawidzę remontów

***

Tym razem sam namówiłem grupkę dzieciaków, żeby zajęły jej miejsce, a Victorie po raz kolejny usiadła przy moim stoliku.

- Przy innych stolikach też jest miejsce - zauważyłem.

- Krukonów nie trawię, puchoni mnie zagadują, Lockhartowie są okropni, Greenegrass są wkurzające, Yaxley i Rookwood się na mnie gapią, a Greyback... No, z kundlami przy jednym stoliku siedzieć nie będę.

- Nie ma to jak dyskryminować ze względu na chorobę – mruknąłem, patrząc na nią wrogo, bo może i ja też nie znosiłem Greybacka, ale mój przyjaciel miał ten sam problem.

- Nie mam nic do likantropów - powiedziała Riddle szybko. - Przecież ten twój kolega jest całkiem fajny. Po prostu Greyback zmienia się tak często, że już mu niektóre cechy zostają. Jak na przykład całkowity brak ogłady.

Parsknąłem śmiechem.

- Albo spójrz na jego twarz - dodałem. - To nawet nie twarz! To pysk!

Riddle cicho zachichotała.

- I, ach, ta gęsta sierść na rękach - prychnęła, a ja zaśmiałem się cicho.

- Ale to nadal nie tłumaczy, czemu wolisz towarzystwo gryfona, od swoich ślizgońskich braci i sióstr.

- Jesteś cichy i przystojny, mieszanka idealna – odezwała się, patrząc w książkę.

- Czy ja wiem czy taki cichy? - odpowiedziałem, udając, że się zamyślam.

- I taki skromny. - Riddle zachichotała. - Ale cicho już, bo muszę to przeczytać!

Zerknąłem na tytuł. „Odnogi czarnej magii”. No tak, ślizgonka.

I teraz przyznam się do czegoś, o czym mówić za bardzo nie lubię.

Mam beznadziejny refleks. Inaczej mówiąc, wolno myślę.

Zmarszczyłem brwi.

- Skąd wiesz, że Remus też ma ''futerkowy problem''? - wyszeptałem, nachylając się nad stolikiem.

- No nie wiem, może sam mi powiedział? - mruknęła ironicznie.

- A dlaczego miałby to zrobić?

- Bo się kolegujemy?

- No dobra, a teraz poważnie.

Dziewczyna cicho parsknęła śmiechem.

- Doszedłeś do wniosku, że nie jest dla mnie dość dobry, czy może jednak na odwrót? - zapytała rozbawiona.

- Że czystokrwista panienka Riddle raczej się z takimi nie zadaje – odparłem.

Cicho westchnęła.

- On wie coś o mnie, a ja wiem coś o nim, okay? A poza tym dogadujemy się, bo lubimy podobne książki.

- Też lubię książki. - Nie powiedziałem tego. To samo wyszło z moich ust.

Riddle zwiesiła głowę.

Dziwna reakcja, ale nie mnie oceniać, prawda?

Potem jej ramiona zaczęły się trząść, a po chwili już otwarcie się śmiała.

- Dzięki – burknąłem. - Wielkie dzięki. Jak ładny to już nie może czytać, tak?

Riddle tylko zaśmiała się głośniej.

- Ludzie się patrzą, głupia – szepnąłem z rozbawieniem.

Przycisnęła dłoń do ust, ale śmiała się nadal.

Właściwie to chyba wtedy po raz pierwszy widziałem, żeby tak po prostu, głośno się śmiała. Miała zaczerwienione policzki, a oczy jej błyszczały, kiedy zerkała na mnie, chichocząc. Merlinie, wyglądała wtedy tak…

Stop.

Ślizgonka, Łapo. To cały czas ślizgonka.

Odchrząknąłem.

- Ja… Idę po jakąś książkę – mruknąłem, wstając.

- Oh, okay – odpowiedziała Riddle, wyraźnie zdezorientowana, kiedy znikałem między regałami.

Kiedy wróciłem do stolika już jej nie było.

Dziwna osóbka.