Tryptyk o zwierzętach

Pies to największy przyjaciel człowieka, jak te skurwysyny mogły nie dostrzec naszego bezgranicznego poświęcenia? Nie zasługiwaliśmy na taki los, na pewno nie z ich rąk. Powtarzał ciągle koń, czując powoli zaciskające się szczęki powyżej jego kopyt. Setki ostrzy rzeźniczych filetujących jego wychodzone łuki żebrowe, przecież przed chwilą jeszcze mnie po nich poklepywałeś, co się zmieniło? Mnie? Z taką historią? Jak produkt potraktować? Jak mogłeś mnie do roli produktu spożywczego przyrównać, mnie, serce Ci oddającego?

Jak mogłeś pomyśleć, że kiedykolwiek mieliśmy chociaż trochę lepiej od was? Nasza szkapo? Krótkowzroczna szkapo? Na Twoim wybiegu miejsca do życia miałeś więcej, niż ja przez dekadę na łańcuchu uwiązany będąc. Derką Cię nakrywali, grzywę Ci czesali. Lepiej pofatyguj swoje szanowne, husarskie kopyta do jakiejkolwiek hodowli, zobacz, w jakich warunkach powstajemy. Powstajemy, na pewno nie nazwiesz tego narodzinami.

Pośród harmidru pazurów, pysków i ogonów, ja strażniczka. Strażniczka bez twierdzy do obrony. Strażniczka spod palucha. Stojąca pośród ofiar zebranych z katastrof przeróżnych. Wywózki do lasów w foliowych workach. Dopiero co urodzeni, już prawie martwi. Wszyscy przeze mnie zostali odchowani. Czy ja odchowana wzajemnie przez nich? Tylko zapach sierści o umaszczeniu wszelakim unoszący się w powietrzu. Tylko wycie, skamlenie i szczekanie. Tylko rozpaczliwe wołanie. Szukające pomocy krzyki? Przecież jestem tutaj, aby wam pomóc, czego jeszcze więcej  chcecie? Prawdziwego domu, miłości prawdziwszej od mojej? Jak możecie?! Parszywe pyski, całe moje życie oddałam wam. Nie umiecie tego zauważyć?! Kto mi w takim razie będzie skłonny dać schronienie? Na pewno nie wy! Nikt. Zresztą, kto mógłby mnie tutaj znaleźć? Jesteśmy na siebie skazani.