trzy okna

Maryśka ma ponad osiemdziesiąt lat

nie wyrodziła się z ciepła jej przeorana twarz

nad przewijakiem w doniczkach

za oknem rozkopuje się kilka arów jej raju

gaworzą stokrotki na wianki dla dziewczynek

od wiosny na chodziku przemienionym w niezbędnik ogrodnika

trzebi odnawialny genom dżungli

jak złośliwego raka który niemal pół wieku temu

zabrał ostatnią kobietę z poznanych na sali chorych

przez Skype'a wpadają dzieci i wnuki do poiskania

z win tego świata później modlitwa jak zawsze

przez okno ze skuteczniejszym łączem

wie że dłubię przy księżycu odpalanym

u niej pół godziny wcześniej

sięgam po swoje niewykorzystane losy

i dzięki niej tak niewiele trzeba do wskrzeszania