TW 02 Pośmiertna z syna duma

TW 02

Nigdy

skacowany ksiądz

sala sekcyjna

panika/niepokój

bez kontaktu

( Okej spóźniona o niezliczoną ilość czasu, ale jestem! Czytających uprzedzam, że błędy interpunkcyjne na pewno będą w oczy koleć, zredaguję to jeszcze jak już siądę kiedyś do pisania nie musząc wstać do pracy za 4 godziny. Za resztę uwag jestem wdzięczna oraz zobowiązana)

POŚMIERTNA Z SYNA DUMA

„Jeżdżę rowerem bo na inny środek transportu mnie nie stać. Zostań księdzem mówili, będzie fajnie mówili. Matka pokój jej duszy, była taka szczęśliwa, a ojciec chyba nawet nie wybrał się do monopolowego „U Ryśka” po raz drugi w ciągu wieczoru jak to miał w zwyczaju, gdy oznajmiłem, że drogi życiowe prowadzą mnie prosto do seminarium. Duma i chluba ulicy oraz pobliskiej parafii, taki był ze mnie gość. Trochę się pouczyłem o tym Bogu, trochę jak gadać z pacjentami tego przybytku, trochę czegoś innego. Jestem pewien, że uczono nas tam czegoś pożytecznego, ale czego? Cóż, na to pytanie jak na wiele innych nie umiem odpowiedzieć.

Wiecie jak to bywa, studia jak studia, raz na wozie raz pod wozem, raz na panience raz panienka na tobie, albo trzy panienki i dmuchany osiołek, który z zazdrością przypatrywał się nam z rogu pokoju. A może po prostu byłem pod tak zniewalającym wpływem różnorodnej gamy środków odurzających, że tylko mi się wydawało, że ten osioł tam był? Proszę was, kto normalny zapraszał by gumową zabawkę do pokoju kiedy trzy napalone panienki chcą z Tobą wrócić w beztroskie czasy prehistoryczne gdzie liczyło się jedynie kto jak dużą ma maczugę i jak sprawnie nią macha? Racja, to musiały być narkotyki.

Z roku na rok poszerzając moją wiedzę w zakresie hedonizmu poczułem, że czegoś mi brak. Jakaś nieduża, ale niezwykle uwierająca część mnie pragnęła czynić co innego.

-Czego ja się grzecznie pytam?- i tak zapytywałem tej części – Czegóż głupia ode mnie oczekujesz? Mamy przecież wszystko. Nie ciążą nam rodzinne żale, że nam się w życiu nie układa, koledzy taty spod sklepu „U Ryśka” z uszanowaniem ściągają z głów przetarte kaszkiety, ksiądz profesor Mariusz K. ma dobre dojścia jeśli chodzi o kolorowe kartoniki i wiele innych substancji potrzebnych do połączenia się z bogiem w cudownym absolucie, fart bycia człowiekiem grzesznym lecz zbawionym. Kurde, księdza chyba święty Piotr wpuści do raju co?- no nic nie chciała odpowiedzieć ta część więc począłem ją ignorować.

Dwa lata później po ukończeniu studiów i innych święceń zostałem księdzem i poczułem, że coś jest nie w porządku. Niepokojąca świadomość, że coś, ale nie masz pojęcia co, swędzi i łaskocze pod skórą, wpełza przez wszystkie ciemne otwory ciała by z uciechą poobgryzać mięście, stawy i dostać się do jelit powodując częste i silne biegunki na tle nerwowym. Mniej więcej wtedy zerwałem kontakt z rodziną i postarałem się o przeniesienie do parafii na drugim końcu mojego pięknego kraju. Koniec, nada, nie ma, bez odbioru. Tylko matuli było mi żal, taka była dumna.

Ocknąłem się po około ośmiu miesiącach, akurat gdy słuchałem spowiedzi kobiety, którą mogę opisać jako „z tyłu liceum z przodu muzeum” żałującej mocno faktu, że nigdy nie dała swojemu mężowi w drugą dziurkę, a kochankowi dała, ale tylko w tę. Sytuacja była o tyle skomplikowana, że mniej więcej w momencie kiedy ona uprawiała cudzołóstwo i radowała się z radości i beztroski jaką niesie ze sobą seks analny jej mąż umarł. Oddał ostatnie tchnienie w ramionach kochanki, która pozwalała mu czasami na drugą bramkę. Dylemat spowiedniczki jawił się jako czysto matematyczny: czy jeżeli ona dawała jemu w jedną a innemu w drugą, ale jednocześnie oczywiście czuła jakieś wyrzuty sumienia, a do tego jest jej niezmiernie źle z racji śmierci małżonka to czy Bóg potępi ją na zawsze jeśli wyklepie pięćdziesiąt różaniców i pójdzie strzelić tej szmacie w odbyt minimalnie dwa razy? Nie pamiętam co odpowiedziałem pobożnej parafiance, ale na pewno nie były to słowa powszechnie w naszej kulturze uważane za stosowne ponieważ mnie wylali. Ta, z bycia księdzem też można zostać zwolnionym, nie tak dosłownie oczywiście, wciąż obowiązywały mnie przysięgi składane przed majestatem bożym i takie tam, ale nikt mnie już zbytnio nie chciał.

Muszę Wam się przyznać, że trochę wtedy spanikowałem, życie zaczęło się wokół mnie kurczyć, moja skóra w, którą obleczone było ciało zdała się być zbyt małym i śmiesznym kostiumem do tego gryzącym jak stary wełniany sweter pachnący kulkami na mole z ikei. Byłem na dnie i wstyd mi było wołać do kogokolwiek.

Gdy po miesiącu wypowiedzenia od wystawienia mej osobie złej opinii parafia mogła mnie wyrzucić na bruk, postanowiłem działać.

Ogoliłem głowę i brwi na zero, jak popatrzyłem w lustro to sam się przestraszyłem, gdyby ktoś opisywał mnie w książce to zabieg literacki „jego twarz wyglądałą tak, że rodzona matka by nie poznała” byłby na miejscu. Chciałem być kimś innym, to banalne, bo kto kiedyś tego nie pragnął? Ja poszedłem o krok dalej i to zrobiłem. Mimo iż porzuciłem kapłaństwo (a może ono mnie) palec boży mnie nie opuścił. Udało mi się zorganizować kontakt z Zenkiem z mojej niegdyś ulicy na której byli tacy dumni z księdza, przejąłem bez problemu lewe dokumenty jakiegoś łysego „gitfumfla co w celi kopyrtnął” oraz załatwiłem transport mojego roweru, którym niegdyś zwykłem dojeżdzać na seminaria. Błękitny składak z łuszczącą się miejscami farbą stary, ale jary. Znalazłem nową pracę, w miejscu gdzie nikt mnie nie znał, gdzie nikt się z mną nie liczył, część mnie w końcu umilkła, a zważając na charakter mojej pracy mam nadzieję iż umilkła na wieki wieków amen.”

Tak przemawiał wciąż ksiądz chociaż od lat niepraktykujący do rzędu sterylnych metalowych szuflad. Miał odrobinę sine dłonie, mimo iż snując opowieść dla grupy starał się gestykulować. Nie pomogło to jednak na wszechogarniający chłód tego pomieszczenia. Czasami którąś z szuflad otwierał, a wtedy z delikatnym skrzypieniem wyjeżdżała z niej para sinych stóp z bilecikiem przytwierdzonym u kciuka stopy. Lubił te stopy pogłaskać, czasami klepnął, aż w kolanko, uspokajało go to. Potem delikatnie wsuwał z powrotem i pieczołowicie zamykał. Podobała mu się ta praca, już nawet nie pamiętał ile minęło lat, na pewno sporo bo przecież robił jakieś długie i wymagające studia po tym jak kościół nim wzgardził. Coś medycznego. Było miło i spokojnie. Krojąc, wyjmując, ważąc, czasami zatykając nos przy szczególnie cuchnącym nieboszczyku żył pełnią życia. Jadł wiśniowe lizaki, używał rękawiczek nielateksowych bo na lateks miał uczulenie. Był kompletnie kimś innym. Jeździł błękitnym składakiem i słuchał zgrzytu łańcucha z niemałą przyjemnością.

- Zostań księdzem mówili- nabył zwyczaj rozmawiania z pacjentami prosektorium.

– Będzie fajnie mówili - miał wrażenie, że sala sekcyjna odpowiada mu echem.

- Właściwie to nie jest najgorzej - mówił - Kiepsko bywało tylko kiedy przyjeżdżał pacjent z tak zwanym rigor mortis albo w slangu sztwyniak i trzeba było z innymi patologami grać w kości kto będzie kości łamać, ale poza tym sielanka! - szeptał uspokajającym głosem delikatnie rozcinając leżące na stole sekcyjnym ciało - Miałem w życiu klika zawirowań, ale teraz jest dobrze, mam nadzieję, że jesteś ze mnie dumna mamo - klatka piersiowa martwej matki uniosła się w ostatnim martwym tchnieniu, w medycynie opisanym przez doktora Duncana jako oddech gdzie martwe ciało oddaje duszę. Człowiek traci wtedy około 21 gram.

Ksiądz jednak nie miał tej wiedzy i to krókie westchniecie uznał za tak. Była z niego dumna.