Chwila, chwila! A gdzie zakończenie?! ;) Czemu ja się nie dowiedziałam, co się z dzieckiem stało?! Uwielbiam takie historie! A co do tej "szczęśliwej rodzinki"... cóż, mamy dwudziestypierwszy wiek. Wszystko jest możliwe. ;)
Początek naprawdę mi się podobał. Filmowo, chwytliwie, choć nie ustrzegłaś się błędu. Podmiot domyślny w pierwszym akapicie niestety nie zdał egzaminu, orzeczenie można dopasować zarówno do "mroku" jak i do "lakieru".
Postać jednego z mężczyzn (trudno momentami było wyłapać kto jest kim, a przecież rozmowę prowadzi tylko dwójka osób) zupełnie Ci nie wyszła, przepraszam, ale jest wręcz słaba, karykaturalna i mało wiarygodna. On nie brzmi nawet jak idiota/komik nastawiony na mamonę, bo taką rolę byłabym w stanie zaakceptować, ale zwyczajnie dziwnie. Jego strona psychologiczna jest niespójna.
Traktuję to jako próbę zszokowania czytelnika, ale bardziej nieudaną, niż zaskakującą. Szkoda, bo początek zapowiadał się nieźle, ale zbyt jednotorowo potraktowałaś wszystko, co się dzieje w trakcie, narzucając jedyny właściwy bieg myślenia czytelnikowi. Z tym dzieckiem też nieco chwiejnie, bo jednak noworodek, a mający siedem miesięcy berbeć to trochę inna para kaloszy.
Tekst jest dobrze napisany, czytałam płynnie i z pełnym zrozumieniem, a to ważne. Bo pomysły można dopracować znacznie szybciej, niż kulawy warsztat, a tego zarzucić Ci absolutnie nie można.
Inkarnacjo, już tłumaczę, co następuje, gdyż prawdopodobnie (a raczej na pewno) trafiłaś w sedno. Po kolei.
"Wnętrze samochodu było równie ciemne, jak lakier pokrywający starą Toyotę Camry i mrok snujący się na zewnątrz" - hm, wciąż nie dostrzegam tu błędu, miałam tu na myśli, że wnętrze jest równie ciemne jak lakier i jak mrok, jest nielogicznie?
Przeszło mi przez myśl pisząc, czy ludki się połapią, który bohater jest który. Zastanawiałam się nawet, czy nie użyć imienia Walt od pierwszego akapitu, ale jakiś taki zamysł miałam, by początkowo był noname. Walt czeka, Ron przyjeżdża z dzieckiem. I teraz powiedz mi proszę, która postać napsułam? Rona? Trza mi takiej wiedzy, aby jakoś spróbować tę postać nareperować w drugiej części.
Potem uderzyła mnie kolejna myśl. A mianowicie - czy to wszystko się trzyma kupy? Stąd asekuracyjne użycie słowa "pokracznie" w końcowych akapitach.
"Jego strona psychologiczna jest niespójna. " - to jest bardzo cholernie ważne info dla mnie i absolutnie nie przepraszaj, ze żadne uwagi, bo Twoje konstruktywne komentarze to czyste złoto (a z pomysłem jaki mam może się okazać, ze spieprzę w tym opowiadaniu jeszcze więcej, uczymy się całe życie), dlatego bardzo Ci dziękuję za te uwagi, bo zdaję sobie sprawę, że deczko po omacku i niedociągnięcia logistyczne są.
I teraz tak - noworodki to ja w ogóle widzę jedynie w telewizji, ale (!) wygooglowałam xdd, że niemowlę to jest do pierwszego roku życia. Hm, może powinno mieć mniej, trzy miesiące? To chyba strasznie małe.
"Traktuję to jako próbę zszokowania czytelnika" - nie, absolutnie, po prostu noo taki mam trochę styl tematyczny, że mnie ciągnie we wszelakie motywy przemocy/przestępstw/czornych charakterów w opowiadaniach. Staram się czasem to czymś przegryźć lżejszym, ale oczytałam się takich książek i ten temat czuję. O porwaniu dziecka jeszcze nie pisałam (wróć, był motyw w Kronosie, ale to ojciec se "pożyczył" dziecko na parę godzin, wiec się nie liczy :P). Zaszokować chciałam w Pacynce i tam się chyba udało.
"zbyt jednotorowo potraktowałaś wszystko, co się dzieje w trakcie, narzucając jedyny właściwy bieg myślenia czytelnikowi" - tego nie mogę wyczaić, ale przemyślę na spokojnie
Ritha "Wnętrze samochodu było równie ciemne, jak lakier pokrywający starą Toyotę Camry i mrok snujący się na zewnątrz. Noc osiadała wilgocią na szybach. Pot skraplał się na jego dłoniach. Wszystko płynęło. Panta rhei." Na czyich dłoniach? Podmiot domyślny jawi się jako mężczyzna, ale składniatrochę sugeruje (patrząc wstecz), że mamy na myśli mrok. Jeśli nie chcesz podawać imion bohaterów już na początku, może warto zamienić po prostu kolejność, ewentualnie dodać jakiekolwiek określenie.
Podobno najniebezpieczniejsi są niedoświadczeni porywacze. Zawodowcy porywają dla pieniędzy, nie uszkadzają, nie panikują. Mają plan, którego się trzymają. Amatorzy, przestępcy z przypadku, dają się ponieść emocjom. I przez to popełniają błędy.
Czegoś mi tu zabrakło, ale sama nie wiem czego. Tym bardziej, że czytało się dobrze, zainteresowało mnie.
"Podobno najniebezpieczniejsi są niedoświadczeni porywacze." - też mi się tak wydaje
Zabrakło mówisz, noo możliwe. Byde walczyc dalej
Dzieki, pkropkl, pozdrawiam :)
Ojejku Rituś dawaj drugą część! Świetne to było. Ok, sama historia bardzo ciekawa, ale ten Twój flow. Po prostu lecisz z tym! Żadnych zgrzytów, żadnych zbędnych nudnych opisów. Piękne, bardzo mi się takie cuś podobało. Na duuuzie 5 Pozdrowionka :)
Ni mam drugiej częsci jeszcze, pomału :p
Historia nie jest zbyt skomplikowana, ale no lecę z tematem, co by flow nie zardzewialo ;) Dzięki piękne, Mia :))
Dzień dobry
Porwanie dziecka senatora pewnie wiążę się z inną sprawą niż okup. Zobaczymy w drugiej części. Fakt, że dziecko, niemowlę trzymiesięczne jest narazone na odwodnienie braku karmienia. W takich przypadkach najważniejszy jest czas.
Dzięki Child Alert komunikat o poszukiwaniach natychmiast pojawia się w środkach masowego przekazu, co zwiększa szansę na odnalezienie dziecka. Tutaj widzimy wielki chaos służb i chaos porywaczy... Mieli dwie butelki skondensowanego mleka - to zbyt za mało.
Fajnie prowadzona narracja i dialog pomiędzy mężczyznami i wrzeszczącym niemowlakiem.
Myślę, że coś nam zafundujesz w drugiej części. Bo tutaj za mało tego wstrząsu... i nie wiemy dlaczego. Taka akcja powinna budzić emocje i mroczną tajemnicę deszczu - tutaj brakuje tego, a jedynie dostajemy spokój.
Pozdrawiam serdecznie
"Dzięki Child Alert komunikat o poszukiwaniach natychmiast pojawia się w środkach masowego przekazu, co zwiększa szansę na odnalezienie dziecka. Tutaj widzimy wielki chaos służb i chaos porywaczy..." - wyobraź sobie, Pasjo, sytuację, że dziecko zostaje z opiekunką, która wpuszcza do domu Rona (wspomniał, że trochę ją wcześniej "urobił"). Potem jest łatwo - jeden drink i opiekunka out. On bierze dziecko i heja, po drodze zmienia samochód i sru. Zanim opiekunka się ocknęła, albo starzy małego wrócili do domu, Ron i Walt byli wystarczająco daleko.
Tak to widzę. Jest to, według mnie, wykonalne.
"Mieli dwie butelki skondensowanego mleka - to zbyt za mało." - myślę, że po pierwsze nie znają się na dzieciach i ich to trochę mało obchodzi (grunt, żeby się nie darło i jakoś przeżyło), po drugie po to cała ta rozmowa - bo miała być jeszcze dziewczyna karmiąca, a tak kicha.
To już drugi zarzut, że nie ma wstrząsu, który powinien być. Nie wiem, ale nie celowałam w poruszenie, ot chciałam opowiedzieć historię, ale najwidoczniej gdzieś popełniłam błąd, że wyszło bezemocjonalnie.
No nic, będę walczyć dalej :)
Dziękuję i Tobie za wizytę i szerokie refleksje :)
Ritha! Od razu mówię: nie czytałam analitycznie w poszukiwaniu błędów i powiem też, że tekst ogromnie mi się podoba! Zaciekawia i wciąga i chcę wiedzieć, co dalej. Napisane bardzo dobrze, te żywe dialogi! Zastanów się, czy nie wolałabyś pisać scenariuszy :) Ode mnie 5 i liczę na to, że szybko wrzucisz zakończenie! Ruszają mnie takie historie, no :)
Heh, noo miło mi bardzo, Jesień :)
Scenariuszy? Nie myślałam, logiczny ciąg zaplanowanych wydarzeń nie jest moją mocna stroną, raczej układanie historii na pniu.
Fajnie, że siadło.
Dzięki piękne :)
Aaa...tu się schowałaś, to już subaru bee...
"patrzy tylko w jedną stronę, nie nawykły odwracać się za siebie." – nienawykły
Tam teges... chodzi mi o pisanie marek samochodów dużą literą, sam mam z tym kłopot, kurde
Eee, ciemnoskóre noworodki wyglądają całkiem fajnie, a te białe jakoś niezupełnie... :) Pzdr
Nauczono mła, że jednak z duzej te marki jeśli są określone konkretnie, w sensie przyjechał Toyotą Camry, a przyjechał toyotą, choć różne źródła różnie podają.
Marki miały zobrazować jedynie zmianę wozu, by nie było po babskiemu, że ino kolorami z białego do czornego się przesiadł. Winny być z małej? Eee, chyba niet.
Błeda nienawykły reperuję.
Ciemnoskóre noworodki są deczko ładniejsze.
Ale tylko deczko.
Dzięki za wizytę, pozdro :)
Aż tak po drobnicy, to się nawet nie zastanawiałem. Bez grzebania w necie, to mogę się wypowiedzieć biorąc pod uwagę własne przemyślenia tzn. przykładowo...
Jest koncern Daimlera i samochód – mercedes, ale gdyby pisać Mercedes-Benz no to w ten dekiel, a twgl. Mercedes – to imię. Podobnie jest z samochodem fordem i koncernem Forda M.C. – no i nazwiskiem Ford... Masz rację też z tym, że ważnym jest czy info o samochodzie (zawarte w zdaniu) jest mało istotnym czynnikiem, ale gdyby dotyczyło np. danych katalogowych – to wtedy należałoby pisać ładnie dużą literą pełną nazwę łącznie z rodzajem modelu bryczki...
"Wnętrze samochodu było równie ciemne, jak lakier pokrywający starą Toyotę Camry" – tutaj gdybym pisał tylko toyotę c'nie, ale jeśli dokładnie – z nazwą modelu; to Toyota Yaris Verso hybrid i teges :)
Anonim15.04.2019
Dobrze kombinujesz. :) Zasada wygląda dokładnie tak:
Nazwy firm, marek i typów wyrobów przemysłowych pisze się wielką literą, nazwy samych tych wyrobów zaś jako nazwy pospolite – małą.
Czyli toyota camry z małej. Swoją drogą, czy nie lepiej, zamiast marki użyć typu nadwozia lub przynajmniej zaznaczyć, jaki to był typ?
Wyłowiłem kwiatek:
Noc osiadała wilgocią
Nie da rady. To błąd leksykalny.
Widziałem też dyskusję na temat zdania:
Pot skraplał się na dłoniach Walta.
Nie musisz ujawniać szczegółów, żeby obrazek był przejrzysty. Wystarczy skojarzenie, które będą znały obie strony. Osoba za kierownicą to kierowca. ;)
Dialogi ktoś wypomniał, dlatego sobie daruję. :)
Nie jest źle, ale nad dialogami musisz popracować. Psują cały efekt.
Pozdrawiam.
M.
„Nazwy firm, marek i typów wyrobów przemysłowych pisze się wielką literą, nazwy samych tych wyrobów zaś jako nazwy pospolite – małą.
Czyli toyota camry z małej” – seeerio? To dość istotne…
„Noc osiadała wilgocią
Nie da rady. To błąd leksykalny” – hm, użyłam jako metafory, być może błędnie, już sama nie wiem
„Widziałem też dyskusję na temat zdania:
Pot skraplał się na dłoniach Walta” – była dyskusja, ale zdanie zostało zmienione, wcześniej nie było podmiotu (już pomijając czy napisałam kierowca czy Walt, podmiotu nie było w ogóle, zdecydowałam się na imię, bo ponoć trudno się rozeznać który bohater jest który)
„Osoba za kierownicą to kierowca. ;)” – wow, serio? ;) Nie wpadłabym.
Co do dialogów tak jak mówiłam. Padają zarzuty pod ich kątem, ale przemyślałam to i wchodzimy tu już styl pisania, a ja stylu pod lud nie zmienię, gdyż jak wiadomo jeszcze się taki nei urodził, co by każdemu dogodził.
"ciemno jak w samej dupie, krzak na krzaku, diabeł szepcze szumem traw." - przechuj zapis. Zwłaszcza końcowe słowa.
"Wzrok, który patrzy tylko w jedną stronę, nienawykły odwracać się za siebie. Wzrok anonsujący wykonanie zadania." wiem o co chodzi, ale na poziomie stricte literackim nie wiem czy: "wzrok, który patrzy" jest się w stanie wybranić poprawnością.
Kojarzy mi się nieco z Fargo (film, nie serial). Wszystko takie bliskie ciału. Z całymi zmiennymi, jakie tylko podczas takiej akcji mają prawo zajść.
A tak poza tym, porwanie to ciężki temat. Kiedyś niedaleko mnie taki (powiedzmy) ktoś z kimś porwali chłopa, co zarządzał wypłatami. Trzymali go w zakładzie Kowalski i opiekali palnikiem, ale im umarł i chuj było z planu.
Ten ktoś chyba kwadransik wyłapał, ale już wyskoczył.
Taki off-top
Taa, diabeł szepcze szumem traw też mi się widzi ;)
Wzrok, który patrzy brzmi dziwnie - prawda.
Fargo nie oglądałam :(
"Trzymali go w zakładzie Kowalski i opiekali palnikiem, ale im umarł i chuj było z planu" - o kurdex, grubo :(
Dzięki za wizytę, Canu :)
Lubię wchodzić w sam środek akcji a nie wypracowanie ze wstępem, dookreśleniem wszystkiego, więc opko mi się widzi bardzo.
Lubię metafory - noc osiadała wilgocią - robi tu odpowiedni klimat ledwo w trzech słowach. Super!
Perypetie niebanalne, ich efekt różnicujące charaktery bohaterów.
Dialogi żywe, naturalne i wspomagające fabułę (jakby retardacja).
"Gdyby ciężar atmosfery i otaczająca ich niepewność stały się niewidocznym narratorem, opowiedziałyby o dwóch chłopcach – Ronaldzie i Walterze, którzy uciekając w tamtą deszczową noc, pokracznie usiłowali zrealizować utopijny plan wzbogacenia, wypełniając tym samym pustkę zionącej ciekawości. A być może to drugie popchnęło ich do tego nawet bardziej. Odpowiedź na pytanie – jak to jest?"
Rozumiem, że oprócz chęci wzbogacenia się, porywacze chcieli sprawdzić, niepokój jak to jest być uciekinierem, co się czuje.
Jednak w cytowanym powyżej fragmencie coś mi nie gra językowo/składniowo. To:
- (...) pokracznie usiłowali zrealizować utopijny plan wzbogacenia, wypełniając tym samym pustkę zionącej ciekawości. A być może to drugie popchnęło ich do tego nawet bardziej.-
Utopijny plan wzbogacenia ma wypełnić pustkę zionącej ciekawości?
Oraz: to drugie popchnęło do tego.
Niemniej całość profeska, rozpisany nadgarstek myśli, z przyjemnością - 5!
"Utopijny plan wzbogacenia ma wypełnić pustkę zionącej ciekawości?" - realizacja planu ma wypełnić pustkę ciekawości
Nie wiem już sama - z tym popchnęło, możliwe, że coś jest nie halo, ale tekst jest coraz bardziej rozbierany na części pierwsze, a wręcz na atomy, jednym dialog pasuje, innym nie, to samo z metaforami, koniec końców myślę, że wszystko zostawię po swojemu :D
Rozsadek podpowiadał - rozsądek?
Lubię Twoje pisanie. Wkręcasz czytelnika powoli w jakiś świat, z początku dziwny i niezrozumiały, by potem przedstawić jakąś historię, która jest w jakiś sposób zakręcona i taka Twoja. Myślę, że temat nieco trudny sobie obrałaś, bo porwanie z którym wiąże się wiele emocji i nerwowości.
Ale deszcz uwielbiam i mam nadzieję, że jakoś te opisy przewiną się jeszcze w tle.
"diabeł szepcze szumem traw" - to też mi wpadło w oko - boskie; takie coś to można i w wierszu umieścić :)
Mam nadzieję, że wena Cię odnajdzie i powstanie następna część Cmyka.
Oglądałaś Killing Eve? Jeśli nie, to myślę, że psychopatyczna postać Villanelle mogłaby Cię zainspirować :)
Pozdrówki.
Witam :)
Rozsądek*, ofkors.
Więc tak, po pierwsze primo - pomysł wypalił się jak zimne ognie, bzzzyt, ni ma. Może nawet nie sam pomysł, a zapał na tę historię. Mam trochę zaczętą drugą cześć, może i pociągnę syntetycznie, zobaczę. Cmyka też mam dziobniętego. I Trupę, i choć co. Ale wisz, nie ma tego czegoś. Chęci. Tego flow. No nie wiem, przymierzam się usiąść na siłę, by nie wypaść z wprawy, ale chwilowo jest średnio literacko u mła.
Po drugie secondo - "Myślę, że temat nieco trudny sobie obrałaś, bo porwanie z którym wiąże się wiele emocji i nerwowości" - nie ma to dla mnie znaczenia, ja takie teksty pisze bezemocjonalnie zupełnie
"diabeł szepcze szumem traw" - taa, to zdecydowanie najlepszy zwrot w tym tekście
Killing Eve nie oglądałam, ale zachęciłaś bardzo w tym momencie :D
Dziękuje pięknie za wizytę, pozdrawiam :))
"Noc osiadała wilgocią na szybach." — bardzo to obrazowe
"... diabeł szepcze szumem traw." — to też świetne
"Dźwiękowy podkład rozmowy stanowił stłumiony przez konstrukcję metali i szkła płacz dziecka we wnętrzu samochodu." — Oooo czuję to, czuję...
"Nim drugie drzwi trzasnęły, korony drzew wypełnił chwilowy wrzask." — to też świetne...
Bardzo sprytnie wkomponowujesz dźwięki w tekst.
"...Planie, który spektakularnie spierdoliłeś. Breja twojego mózgu nadąża za moim rozumowaniem? " — tu bym się czepnęła, wybacz, ale po porywaczu nie spodziewałabym się tak "spektakularnej" elokwencji... Napisane fajnie, ale wypowiada to... oprych no...
"...Potrafisz taką scenę nazwać jednym słowem? Podpowiem ci! Osiem liter, pierwsza „p”, ostatnia „e”. Jest na to słowo stosowny paragraf, a jak przyjdzie co do czego, to twoja pani pierwsza nas wsypie." — no i tutaj, ten fragment z literkami "p"... takie słowa w nerwach, w stresie, takie analizowanie liter w wyrazie, w głowie oprycha, który się miota... no, nie wiem... nie wiem...
"Mieli dwie butelki skondensowanego mleka.." — to jednak kupili (na stacji benzynowej? - jest noc) czy mieli wcześniej, czyli jednak było podejrzenie, że karmiąca cizia z nimi nie pojedzie... to dlaczego od razu nie wzięli więcej... trochem się pogubiła w logice...
"Zaparkowali kilometr od dziupli, resztę przeszli piechotą." — z rozkrzyczanym dzieckiem, czy już cichym śpiącym, to jest najedzonym?
"Bardzo sprytnie wkomponowujesz dźwięki w tekst" - to ciekawe (dzięki)
"...Planie, który spektakularnie spierdoliłeś. Breja twojego mózgu nadąża za moim rozumowaniem? " — tu bym się czepnęła, wybacz, ale po porywaczu nie spodziewałabym się tak "spektakularnej" elokwencji... Napisane fajnie, ale wypowiada to... oprych no... - wiem, ale kurde nie mogłam sie powstrzymać :DD
I w dalszych wypowiedziach tak samo... :/ To było silniejsze od mła :( Trudex.
Dwie butelki mieli w razie Wu!
"Zaparkowali kilometr od dziupli, resztę przeszli piechotą." — z rozkrzyczanym dzieckiem, czy już cichym śpiącym, to jest najedzonym? - hahaha, ciii, liczyłam, ze nikt sie nie kapnie, ze szli z rozkrzyczanym dzieckiem w nocy, kapnęłam się, ale se myśle - a ciul tam, logika w tym opku lezy i kwiczy niestety, za trudny temat ruszyłam
Komentarze (40)
Pozdrawiam
Postać jednego z mężczyzn (trudno momentami było wyłapać kto jest kim, a przecież rozmowę prowadzi tylko dwójka osób) zupełnie Ci nie wyszła, przepraszam, ale jest wręcz słaba, karykaturalna i mało wiarygodna. On nie brzmi nawet jak idiota/komik nastawiony na mamonę, bo taką rolę byłabym w stanie zaakceptować, ale zwyczajnie dziwnie. Jego strona psychologiczna jest niespójna.
Traktuję to jako próbę zszokowania czytelnika, ale bardziej nieudaną, niż zaskakującą. Szkoda, bo początek zapowiadał się nieźle, ale zbyt jednotorowo potraktowałaś wszystko, co się dzieje w trakcie, narzucając jedyny właściwy bieg myślenia czytelnikowi. Z tym dzieckiem też nieco chwiejnie, bo jednak noworodek, a mający siedem miesięcy berbeć to trochę inna para kaloszy.
Tekst jest dobrze napisany, czytałam płynnie i z pełnym zrozumieniem, a to ważne. Bo pomysły można dopracować znacznie szybciej, niż kulawy warsztat, a tego zarzucić Ci absolutnie nie można.
Pozdrawiam.
"Wnętrze samochodu było równie ciemne, jak lakier pokrywający starą Toyotę Camry i mrok snujący się na zewnątrz" - hm, wciąż nie dostrzegam tu błędu, miałam tu na myśli, że wnętrze jest równie ciemne jak lakier i jak mrok, jest nielogicznie?
Przeszło mi przez myśl pisząc, czy ludki się połapią, który bohater jest który. Zastanawiałam się nawet, czy nie użyć imienia Walt od pierwszego akapitu, ale jakiś taki zamysł miałam, by początkowo był noname. Walt czeka, Ron przyjeżdża z dzieckiem. I teraz powiedz mi proszę, która postać napsułam? Rona? Trza mi takiej wiedzy, aby jakoś spróbować tę postać nareperować w drugiej części.
Potem uderzyła mnie kolejna myśl. A mianowicie - czy to wszystko się trzyma kupy? Stąd asekuracyjne użycie słowa "pokracznie" w końcowych akapitach.
"Jego strona psychologiczna jest niespójna. " - to jest bardzo cholernie ważne info dla mnie i absolutnie nie przepraszaj, ze żadne uwagi, bo Twoje konstruktywne komentarze to czyste złoto (a z pomysłem jaki mam może się okazać, ze spieprzę w tym opowiadaniu jeszcze więcej, uczymy się całe życie), dlatego bardzo Ci dziękuję za te uwagi, bo zdaję sobie sprawę, że deczko po omacku i niedociągnięcia logistyczne są.
I teraz tak - noworodki to ja w ogóle widzę jedynie w telewizji, ale (!) wygooglowałam xdd, że niemowlę to jest do pierwszego roku życia. Hm, może powinno mieć mniej, trzy miesiące? To chyba strasznie małe.
"Traktuję to jako próbę zszokowania czytelnika" - nie, absolutnie, po prostu noo taki mam trochę styl tematyczny, że mnie ciągnie we wszelakie motywy przemocy/przestępstw/czornych charakterów w opowiadaniach. Staram się czasem to czymś przegryźć lżejszym, ale oczytałam się takich książek i ten temat czuję. O porwaniu dziecka jeszcze nie pisałam (wróć, był motyw w Kronosie, ale to ojciec se "pożyczył" dziecko na parę godzin, wiec się nie liczy :P). Zaszokować chciałam w Pacynce i tam się chyba udało.
"zbyt jednotorowo potraktowałaś wszystko, co się dzieje w trakcie, narzucając jedyny właściwy bieg myślenia czytelnikowi" - tego nie mogę wyczaić, ale przemyślę na spokojnie
Dziękuję raz jeszcze za wizytę i pomoc. :)
Łatwiej byloby podac imię, choć to odziera z pozornej tajemniczosci.
Ok, dzięki!
Czegoś mi tu zabrakło, ale sama nie wiem czego. Tym bardziej, że czytało się dobrze, zainteresowało mnie.
Zabrakło mówisz, noo możliwe. Byde walczyc dalej
Dzieki, pkropkl, pozdrawiam :)
Historia nie jest zbyt skomplikowana, ale no lecę z tematem, co by flow nie zardzewialo ;) Dzięki piękne, Mia :))
Porwanie dziecka senatora pewnie wiążę się z inną sprawą niż okup. Zobaczymy w drugiej części. Fakt, że dziecko, niemowlę trzymiesięczne jest narazone na odwodnienie braku karmienia. W takich przypadkach najważniejszy jest czas.
Dzięki Child Alert komunikat o poszukiwaniach natychmiast pojawia się w środkach masowego przekazu, co zwiększa szansę na odnalezienie dziecka. Tutaj widzimy wielki chaos służb i chaos porywaczy... Mieli dwie butelki skondensowanego mleka - to zbyt za mało.
Fajnie prowadzona narracja i dialog pomiędzy mężczyznami i wrzeszczącym niemowlakiem.
Myślę, że coś nam zafundujesz w drugiej części. Bo tutaj za mało tego wstrząsu... i nie wiemy dlaczego. Taka akcja powinna budzić emocje i mroczną tajemnicę deszczu - tutaj brakuje tego, a jedynie dostajemy spokój.
Pozdrawiam serdecznie
"Dzięki Child Alert komunikat o poszukiwaniach natychmiast pojawia się w środkach masowego przekazu, co zwiększa szansę na odnalezienie dziecka. Tutaj widzimy wielki chaos służb i chaos porywaczy..." - wyobraź sobie, Pasjo, sytuację, że dziecko zostaje z opiekunką, która wpuszcza do domu Rona (wspomniał, że trochę ją wcześniej "urobił"). Potem jest łatwo - jeden drink i opiekunka out. On bierze dziecko i heja, po drodze zmienia samochód i sru. Zanim opiekunka się ocknęła, albo starzy małego wrócili do domu, Ron i Walt byli wystarczająco daleko.
Tak to widzę. Jest to, według mnie, wykonalne.
"Mieli dwie butelki skondensowanego mleka - to zbyt za mało." - myślę, że po pierwsze nie znają się na dzieciach i ich to trochę mało obchodzi (grunt, żeby się nie darło i jakoś przeżyło), po drugie po to cała ta rozmowa - bo miała być jeszcze dziewczyna karmiąca, a tak kicha.
To już drugi zarzut, że nie ma wstrząsu, który powinien być. Nie wiem, ale nie celowałam w poruszenie, ot chciałam opowiedzieć historię, ale najwidoczniej gdzieś popełniłam błąd, że wyszło bezemocjonalnie.
No nic, będę walczyć dalej :)
Dziękuję i Tobie za wizytę i szerokie refleksje :)
Scenariuszy? Nie myślałam, logiczny ciąg zaplanowanych wydarzeń nie jest moją mocna stroną, raczej układanie historii na pniu.
Fajnie, że siadło.
Dzięki piękne :)
"patrzy tylko w jedną stronę, nie nawykły odwracać się za siebie." – nienawykły
Tam teges... chodzi mi o pisanie marek samochodów dużą literą, sam mam z tym kłopot, kurde
Eee, ciemnoskóre noworodki wyglądają całkiem fajnie, a te białe jakoś niezupełnie... :) Pzdr
Marki miały zobrazować jedynie zmianę wozu, by nie było po babskiemu, że ino kolorami z białego do czornego się przesiadł. Winny być z małej? Eee, chyba niet.
Błeda nienawykły reperuję.
Ciemnoskóre noworodki są deczko ładniejsze.
Ale tylko deczko.
Dzięki za wizytę, pozdro :)
Jest koncern Daimlera i samochód – mercedes, ale gdyby pisać Mercedes-Benz no to w ten dekiel, a twgl. Mercedes – to imię. Podobnie jest z samochodem fordem i koncernem Forda M.C. – no i nazwiskiem Ford... Masz rację też z tym, że ważnym jest czy info o samochodzie (zawarte w zdaniu) jest mało istotnym czynnikiem, ale gdyby dotyczyło np. danych katalogowych – to wtedy należałoby pisać ładnie dużą literą pełną nazwę łącznie z rodzajem modelu bryczki...
"Wnętrze samochodu było równie ciemne, jak lakier pokrywający starą Toyotę Camry" – tutaj gdybym pisał tylko toyotę c'nie, ale jeśli dokładnie – z nazwą modelu; to Toyota Yaris Verso hybrid i teges :)
Nazwy firm, marek i typów wyrobów przemysłowych pisze się wielką literą, nazwy samych tych wyrobów zaś jako nazwy pospolite – małą.
Czyli toyota camry z małej. Swoją drogą, czy nie lepiej, zamiast marki użyć typu nadwozia lub przynajmniej zaznaczyć, jaki to był typ?
Wyłowiłem kwiatek:
Noc osiadała wilgocią
Nie da rady. To błąd leksykalny.
Widziałem też dyskusję na temat zdania:
Pot skraplał się na dłoniach Walta.
Nie musisz ujawniać szczegółów, żeby obrazek był przejrzysty. Wystarczy skojarzenie, które będą znały obie strony. Osoba za kierownicą to kierowca. ;)
Dialogi ktoś wypomniał, dlatego sobie daruję. :)
Nie jest źle, ale nad dialogami musisz popracować. Psują cały efekt.
Pozdrawiam.
M.
Dialogi są git, moim zdaniem. Na pewno ich nie usztywnię ;p
„Nazwy firm, marek i typów wyrobów przemysłowych pisze się wielką literą, nazwy samych tych wyrobów zaś jako nazwy pospolite – małą.
Czyli toyota camry z małej” – seeerio? To dość istotne…
„Noc osiadała wilgocią
Nie da rady. To błąd leksykalny” – hm, użyłam jako metafory, być może błędnie, już sama nie wiem
„Widziałem też dyskusję na temat zdania:
Pot skraplał się na dłoniach Walta” – była dyskusja, ale zdanie zostało zmienione, wcześniej nie było podmiotu (już pomijając czy napisałam kierowca czy Walt, podmiotu nie było w ogóle, zdecydowałam się na imię, bo ponoć trudno się rozeznać który bohater jest który)
„Osoba za kierownicą to kierowca. ;)” – wow, serio? ;) Nie wpadłabym.
Co do dialogów tak jak mówiłam. Padają zarzuty pod ich kątem, ale przemyślałam to i wchodzimy tu już styl pisania, a ja stylu pod lud nie zmienię, gdyż jak wiadomo jeszcze się taki nei urodził, co by każdemu dogodził.
Masz sporą wiedzę, doceniam porady.
Pozdro :)
"Wzrok, który patrzy tylko w jedną stronę, nienawykły odwracać się za siebie. Wzrok anonsujący wykonanie zadania." wiem o co chodzi, ale na poziomie stricte literackim nie wiem czy: "wzrok, który patrzy" jest się w stanie wybranić poprawnością.
Kojarzy mi się nieco z Fargo (film, nie serial). Wszystko takie bliskie ciału. Z całymi zmiennymi, jakie tylko podczas takiej akcji mają prawo zajść.
A tak poza tym, porwanie to ciężki temat. Kiedyś niedaleko mnie taki (powiedzmy) ktoś z kimś porwali chłopa, co zarządzał wypłatami. Trzymali go w zakładzie Kowalski i opiekali palnikiem, ale im umarł i chuj było z planu.
Ten ktoś chyba kwadransik wyłapał, ale już wyskoczył.
Taki off-top
Wzrok, który patrzy brzmi dziwnie - prawda.
Fargo nie oglądałam :(
"Trzymali go w zakładzie Kowalski i opiekali palnikiem, ale im umarł i chuj było z planu" - o kurdex, grubo :(
Dzięki za wizytę, Canu :)
Lubię metafory - noc osiadała wilgocią - robi tu odpowiedni klimat ledwo w trzech słowach. Super!
Perypetie niebanalne, ich efekt różnicujące charaktery bohaterów.
Dialogi żywe, naturalne i wspomagające fabułę (jakby retardacja).
"Gdyby ciężar atmosfery i otaczająca ich niepewność stały się niewidocznym narratorem, opowiedziałyby o dwóch chłopcach – Ronaldzie i Walterze, którzy uciekając w tamtą deszczową noc, pokracznie usiłowali zrealizować utopijny plan wzbogacenia, wypełniając tym samym pustkę zionącej ciekawości. A być może to drugie popchnęło ich do tego nawet bardziej. Odpowiedź na pytanie – jak to jest?"
Rozumiem, że oprócz chęci wzbogacenia się, porywacze chcieli sprawdzić, niepokój jak to jest być uciekinierem, co się czuje.
Jednak w cytowanym powyżej fragmencie coś mi nie gra językowo/składniowo. To:
- (...) pokracznie usiłowali zrealizować utopijny plan wzbogacenia, wypełniając tym samym pustkę zionącej ciekawości. A być może to drugie popchnęło ich do tego nawet bardziej.-
Utopijny plan wzbogacenia ma wypełnić pustkę zionącej ciekawości?
Oraz: to drugie popchnęło do tego.
Niemniej całość profeska, rozpisany nadgarstek myśli, z przyjemnością - 5!
"Utopijny plan wzbogacenia ma wypełnić pustkę zionącej ciekawości?" - realizacja planu ma wypełnić pustkę ciekawości
Nie wiem już sama - z tym popchnęło, możliwe, że coś jest nie halo, ale tekst jest coraz bardziej rozbierany na części pierwsze, a wręcz na atomy, jednym dialog pasuje, innym nie, to samo z metaforami, koniec końców myślę, że wszystko zostawię po swojemu :D
Dzięki pięknie za wizytę :)
Nic nie zmieniaj, jest generalnie git!
Tak, pusta ciekawości :P
Przypominamy o obdarowywaniu zestawami – jutro o godz. 20.00.
Pozdrawiamy :)
Postać: Zmora w konfesjonale
Zdarzenie: Nie czuję zapachów
Gatunek (do wyboru): Kryminał lub Bajka/baśń/legenda/przypowieść lub Horror i pochodne
Czas na pisanie: 12 maja (niedziela) godz. 19.00
Powodzenia :)
Lubię Twoje pisanie. Wkręcasz czytelnika powoli w jakiś świat, z początku dziwny i niezrozumiały, by potem przedstawić jakąś historię, która jest w jakiś sposób zakręcona i taka Twoja. Myślę, że temat nieco trudny sobie obrałaś, bo porwanie z którym wiąże się wiele emocji i nerwowości.
Ale deszcz uwielbiam i mam nadzieję, że jakoś te opisy przewiną się jeszcze w tle.
"diabeł szepcze szumem traw" - to też mi wpadło w oko - boskie; takie coś to można i w wierszu umieścić :)
Mam nadzieję, że wena Cię odnajdzie i powstanie następna część Cmyka.
Oglądałaś Killing Eve? Jeśli nie, to myślę, że psychopatyczna postać Villanelle mogłaby Cię zainspirować :)
Pozdrówki.
Rozsądek*, ofkors.
Więc tak, po pierwsze primo - pomysł wypalił się jak zimne ognie, bzzzyt, ni ma. Może nawet nie sam pomysł, a zapał na tę historię. Mam trochę zaczętą drugą cześć, może i pociągnę syntetycznie, zobaczę. Cmyka też mam dziobniętego. I Trupę, i choć co. Ale wisz, nie ma tego czegoś. Chęci. Tego flow. No nie wiem, przymierzam się usiąść na siłę, by nie wypaść z wprawy, ale chwilowo jest średnio literacko u mła.
Po drugie secondo - "Myślę, że temat nieco trudny sobie obrałaś, bo porwanie z którym wiąże się wiele emocji i nerwowości" - nie ma to dla mnie znaczenia, ja takie teksty pisze bezemocjonalnie zupełnie
"diabeł szepcze szumem traw" - taa, to zdecydowanie najlepszy zwrot w tym tekście
Killing Eve nie oglądałam, ale zachęciłaś bardzo w tym momencie :D
Dziękuje pięknie za wizytę, pozdrawiam :))
"Noc osiadała wilgocią na szybach." — bardzo to obrazowe
"... diabeł szepcze szumem traw." — to też świetne
"Dźwiękowy podkład rozmowy stanowił stłumiony przez konstrukcję metali i szkła płacz dziecka we wnętrzu samochodu." — Oooo czuję to, czuję...
"Nim drugie drzwi trzasnęły, korony drzew wypełnił chwilowy wrzask." — to też świetne...
Bardzo sprytnie wkomponowujesz dźwięki w tekst.
"...Planie, który spektakularnie spierdoliłeś. Breja twojego mózgu nadąża za moim rozumowaniem? " — tu bym się czepnęła, wybacz, ale po porywaczu nie spodziewałabym się tak "spektakularnej" elokwencji... Napisane fajnie, ale wypowiada to... oprych no...
"...Potrafisz taką scenę nazwać jednym słowem? Podpowiem ci! Osiem liter, pierwsza „p”, ostatnia „e”. Jest na to słowo stosowny paragraf, a jak przyjdzie co do czego, to twoja pani pierwsza nas wsypie." — no i tutaj, ten fragment z literkami "p"... takie słowa w nerwach, w stresie, takie analizowanie liter w wyrazie, w głowie oprycha, który się miota... no, nie wiem... nie wiem...
"Mieli dwie butelki skondensowanego mleka.." — to jednak kupili (na stacji benzynowej? - jest noc) czy mieli wcześniej, czyli jednak było podejrzenie, że karmiąca cizia z nimi nie pojedzie... to dlaczego od razu nie wzięli więcej... trochem się pogubiła w logice...
"Zaparkowali kilometr od dziupli, resztę przeszli piechotą." — z rozkrzyczanym dzieckiem, czy już cichym śpiącym, to jest najedzonym?
Dobra, podlecę dalej i podsumuję...
"Bardzo sprytnie wkomponowujesz dźwięki w tekst" - to ciekawe (dzięki)
"...Planie, który spektakularnie spierdoliłeś. Breja twojego mózgu nadąża za moim rozumowaniem? " — tu bym się czepnęła, wybacz, ale po porywaczu nie spodziewałabym się tak "spektakularnej" elokwencji... Napisane fajnie, ale wypowiada to... oprych no... - wiem, ale kurde nie mogłam sie powstrzymać :DD
I w dalszych wypowiedziach tak samo... :/ To było silniejsze od mła :( Trudex.
Dwie butelki mieli w razie Wu!
"Zaparkowali kilometr od dziupli, resztę przeszli piechotą." — z rozkrzyczanym dzieckiem, czy już cichym śpiącym, to jest najedzonym? - hahaha, ciii, liczyłam, ze nikt sie nie kapnie, ze szli z rozkrzyczanym dzieckiem w nocy, kapnęłam się, ale se myśle - a ciul tam, logika w tym opku lezy i kwiczy niestety, za trudny temat ruszyłam
Dzięki piękne za rzeczowe refleksje! :)
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania